"Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία ο όρος “δικαίωμα” βρίσκεται διαρκώς στα χείλη και στην καθημερινότητα του καθενός μας"

Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία ο όρος “δικαίωμα” βρίσκεται διαρκώς στα χείλη και στην καθημερινότητα του καθενός μας, από την παιδική ηλικία μέχρι και τα βαθιά γεράματα. Ένας όρος, που μπορεί να χαρακτηρίζεται ως νομικός, η χρήση του και η επίκλησή του, όμως, γίνεται από όλους τους πολίτες είτε ως μεμονωμένα άτομα είτε ως μέλη συλλογικοτήτων.

Η περιγραφή και ο διαχωρισμός των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων εδράζεται κυρίως στο Σύνταγμα, αλλά και σε Διεθνείς Συνθήκες, ενώ το πρώτο και πολλές φορές δυσεπίλυτο πρόβλημα που προκύπτει, τιτλοφορείται: «σύγκρουση δικαιωμάτων». Τι γίνεται, λοιπόν, όταν πρέπει να συγκρουστεί ένα θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα, όπως, για παράδειγμα, το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος ή της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, με αυτό του δημοσίου συμφέροντος; Και το πρόβλημα γιγαντώνεται, παραμένοντας άλυτο, όταν οι αποφάσεις της δικαιοσύνης και της πολιτείας δεν είναι πάντοτε αντικειμενικές και ουδέτερες, αλλά στοχευμένες και αντιφατικές μεταξύ τους.

Τα τελευταία χρόνια, παρακολουθούμε την εμφάνιση στον δημόσιο λόγο του όρου «δικαιωματισμός», μιας αφελούς, αλλά και επικίνδυνης ιδεοληψίας των δήθεν-υπερασπιστών των δικαιωμάτων, που προκαλεί σύγχυση σε εκείνους που αδυνατούν να το διακρίνουν από το διαχρονικό και απολύτως λογικό και επιβεβλημένο αίτημα ειλικρινούς σεβασμού των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Στις μέρες μας, το πρόβλημα διογκώνεται ακόμα περισσότερο και με ταχύτατους ρυθμούς, με τη συντονισμένη δράση των «δικαιωματιστών» και την κλιμακούμενη επίκληση δήθεν-δικαιωμάτων ή με την εκούσια παρερμηνεία θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως αυτό της “ισότητας”.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δράσης των «δικαιωματιστών» αποτελεί το πρόσφατο νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων. Βέβαια, για τη δικαιότερη απόδοση των ρόλων και των ευθυνών, θα πρέπει να διορθώσουμε και να πούμε ότι το συγκεκριμένο κατασκεύασμα έρχεται ετσιθελικά και αδιαπραγμάτευτα, κατ’ εντολή του πανίσχυρου λόμπι των ΛΟΑΤΚΙ+, ενώ οι «δικαιωματιστές» αναλαμβάνουν απλώς τον ρόλο αφομοίωσης και αποδοχής του από την κοινωνία, με τη συμβολή φυσικά των προθύμων ΜΜΕ.

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, την αγωνιώδη προσπάθεια των μελών της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+ να μετατρέψουν την προσωπική σεξουαλική τους παρέκκλιση από το φυσιολογικό - δηλαδή τον αυτοπροσδιορισμό τους ως ομοφυλόφιλοι - σε κεκτημένο δικαίωμα ισότητας, το οποίο θα πρέπει να καλύπτει όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.

Και όλα αυτά, διότι αρνούνται πεισματικά να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχτούν το αυτονόητο γεγονός, ότι ναι μεν όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι - χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις – δεν είναι όμως όλοι ίδιοι.

Προς την κατεύθυνση αυτή, άλλωστε, είναι εξαιρετικά σαφής η πρόβλεψη του συνταγματικού νομοθέτη, η οποία, στο όνομα της ισότητας, επιτάσσει όμοια μεταχείριση των ομοίων και ανόμοια των ανομοίων.

Θα πρέπει, επομένως, οι ΛΟΑΤΚΙ+ να αντιληφθούν ότι, βάσει των προσωπικών τους επιλογών και του όποιου αυτοπροσδιορισμού τους, μπορούν μεν να επιλέξουν ελεύθερα το πρόσωπο με το οποίο θα συμβιώσουν, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει αυτοδίκαια και την επέκταση της επιλογής τους στην ευρύτερη κοινωνία, με τον προωθούμενο νομοθετικό μανδύα.

Στην περίπτωση, δηλαδή, που κάποιος έχει επιλέξει να διαμένει σε ένα σπίτι με βορινό προσανατολισμό, δεν μπορεί να απαιτεί - χάριν δικαιώματος - από τον ήλιο, να του φωτίζει και να του ζεσταίνει ολημερίς το σπίτι του, διότι απλά δεν γίνεται. Συνεπώς, ή θα πρέπει να αποδεχτεί το αυξημένο κρύο και το σκοτεινό περιβάλλον ή να αλλάξει σπίτι, διότι το μόνο βέβαιο είναι ότι ο ήλιος δεν πρόκειται να ανατείλει από τον βορρά, αποκλειστικά και μόνο για εκείνον.

Ειδικότερα, επειδή οι νόμοι της φύσης δεν παρερμηνεύονται και δεν παραχαράσσονται και δεδομένου ότι ο γάμος - εξ ορισμού - απαιτεί τη συμπληρωματική ψυχοσωματική ένωση μεταξύ ανδρός και γυναικός, η οποία προϋποθέτει διαφορετική φυσιολογία και ανατομία, η συμβίωση δύο ατόμων του ιδίου φύλου δεν συνιστά γάμο, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να συνιστά γάμο.

Οι απτόητοι «δικαιωματιστές», βέβαια, προχωρούν ακόμα περισσότερο και, προκειμένου να πείσουν την κοινή γνώμη, επικαλούνται, με υποκριτικό τρόπο, τα δικαιώματα των παιδιών, ισχυριζόμενοι ότι, για την πλήρη προστασία τους, απαιτείται η ισότιμη αναγνώριση του γάμου των ΛΟΑΤΚΙ+.

Στο όνομα, λοιπόν, αυτού του δήθεν-δικαιώματος, στερούν από τα παιδιά το ύψιστο δικαίωμα να μεγαλώσουν με τη στοργή της μητέρας και τη σιγουριά του πατέρα, προωθώντας τη σταδιακή κατάργηση της μητρότητας και της πατρότητας, καταδικάζοντάς τα να ζουν σε ένα περιβάλλον σύγχυσης γονεϊκών ρόλων.

Και, φυσικά, ο τρόπος δράσης των «δικαιωματιστών» είναι φανερό ότι θα οδηγήσει σε νέα ανύπαρκτα δικαιώματα, όπως της νομιμοποίησης της πολυσυντροφικότητας, της κατά παραγγελία και επί χρήμασι κύησης με την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση ευάλωτων γυναικών, καθώς και άλλων διαστροφικών εμπνεύσεων, που αναπτύσσονται ήδη «δικαιωματικά» στον «προοδευτικό» δυτικό κόσμο.

Σε όλους αυτούς τους προοδευτικούς «δικαιωματιστές», θα ήταν χρήσιμο να προτείνουμε κι εμείς μερικά «πεδία δράσης», τα οποία πιθανόν να έχουν διαφύγει της προσοχής τους.

Λόγω της εκπεφρασμένης τους άποψης για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών, θα μπορούσαν κάποια στιγμή να συμβάλουν στην προστασία του αγέννητου παιδιού, έτσι ώστε να μην αντιμετωπίζεται ως μια απλή κυτταρική μάζα.

Θα μπορούσαν, επίσης, να προτείνουν λύσεις για την αντιμετώπιση της μάστιγας του δημογραφικού προβλήματος, στηρίζοντας, για παράδειγμα, τα δικαιώματα των πολύτεκνων οικογενειών και γενικότερα, διεκδικώντας από την πολιτεία τη θέσπιση κινήτρων για τη δημιουργία νέων παραδοσιακών οικογενειών από τους νέους της πατρίδας μας.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι κανένας «δικαιωματισμός» δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να αλλοιώσει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της υγιούς κοινωνίας μας, που είναι η προστασία και διαφύλαξη του ιερού θεσμού του γάμου και της οικογένειας, ως βασικού πυλώνα της Ελληνορθόδοξης παράδοσής μας!

Κομνηνός Δελβερούδης

Βουλευτής ΝΙΚΗΣ Πιερίας