Σήμερα ξύπνησα κι έκανα περίπου ό,τι κάνω κάθε Σάββατο. Έφαγα, έβαλα πλυντήριο, συμμάζεψα το σπίτι, μελέτησα, έγραψα, μαγείρεψα, είδα λίγη τηλεόραση. Αυτά τα απλά, τα τετριμμένα. Κι όμως φίλοι μου, δεν είναι αυτονόητα.
Κάποιοι δεν ξύπνησαν ποτέ. Δεν είχαν νερό να ρίξουν στο πρόσωπο τους. Ούτε φυσικά νερό για να βάλουν πλυντήριο. Για την ακρίβεια δεν είχαν καν έπιπλα. Δεν μαγείρεψαν, δεν διάβασαν, δεν χάζευαν στην τηλεόραση. Όχι επειδή δεν ήθελαν. Δεν μπορούσαν. Δεν είχαν τίποτα πια. Σε τι διαφέρουμε; Δεν ήταν άνθρωποι σαν εμάς πριν λίγες μέρες; Δεν ετοίμαζαν τα παιδιά για το νέο σχολικό έτος; Δεν πήγαιναν στις δουλειές τους; Δεν είχαν τις ασχολίες τους; Δεν είχαν γονείς, αδέλφια, παιδιά, φίλους;
Άρα σε τι διαφέρουμε; Ξέρετε σε τι; Δεν μένουν στην Αθήνα. Έτυχε να γεννηθούν ή να ζήσουν κάπου στην Θεσσαλία.
Σε μια κοινωνία που Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα, είναι ευχή και κατάρα να ζεις στην επαρχία. Ζεις στην εξορία. Θεωρείσαι παιδί κατώτερου Θεού.
ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΘΗΝΑ! Ας σταματήσει επιτέλους αυτός ο διαχωρισμός. Πονάμε για όλους τους ανθρώπους, από τον Έβρο μέχρι τη Ρόδο. Η χώρα αιμορραγεί. Βοήθεια.
Μαρία Παπουτσή M.Sc. Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗ ΓΡΑΦΕΤΕ GREEKGLISH !