Οι Παλαιοί Πόροι (παλαιά ονομασία: Πούρλια) είναι παραδοσιακός οικισμός του Δημοτικού Διαμερίσματος Πόρων Πιερίας με 4 μόνιμους κατοίκους και βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του Ολύμπου. Οι κάτοικοι των Παλαιών Πόρων ασχολούνται με τη γεωργία (τεύτλα, καλαμπόκι, σιτηρά, βαμβάκια) και με την κτηνοτροφία. Στο χωριό παλιά υπήρχε και ακτή, η "Σκάλα Πούρλιας", που αποτελούσε χώρο για να σταθμεύουν τα ιστιοφόρα πλοία, που φόρτωναν ξυλεία και ξυλάνθρακες.[1] Οι κάτοικοι επίσης έτρεφαν αγάπη για τα γράμματα. όπως καταδεικνύεται από το γεγονός ότι διατηρούσαν Δημοτική Σχολή, η οποία στεγαζόταν σε κτήριο της Κοινότητας κοντά στον κεντρικό ναό.[1]
Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στον οικισμό υπάρχει ένα δάσος, που ελκύει αρκετούς επισκέπτες. Στους Παλαιούς Πόρους μπορεί κανείς να συναντήσει πετρόκτιστα σπίτια, που ανάγονται στον 19ο αιώνα και βρίσκονται ναοί, όπως η Ζωοδόχος Πηγή, ο Ναός των Αποστόλων, ο Προφήτης Ηλίας, οι Άγιοι Ανάργυροι, η Αγία Παρασκευή και η Αγία Τριάδα, όπου και το Κοιμητήριο, καθώς και τα ξωκλήσια του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Δημητρίου.
Υποδομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1995 το χωριό απέκτησε την πρώτη του ταβέρνα στην πλατεία του χωριού κοντά στη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και ηλεκτροδοτήθηκε.[2]
Προσωπικότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από τους Παλαιούς Πόρους (Πούρλια Ολύμπου) καταγόταν ο Χριστόφορος Περραιβός, στρατιωτικός, πολιτικός, αγωνιστής του 1821, δάσκαλος, στιχουργός και συγγραφέας πολεμικών απομνημονευμάτων.
Επίσης από τους Παλαιούς Πόρους (Πούρλια) ήταν και ο αδερφός του Χ.Περραιβού, ο μοναχός παπαΑρσένιος (επίθετο Χατζηβασίλης), φιλικός και αγωνιστής που ήταν Ηγούμενος της Μονής Παναγίας Ολυμπιώτισσας Ελασσόνας, από το 1794 που απεβίωσε ο πνευματικός του πατέρας, σπουδαίος Ηγούμενος Άνθιμος Ολυμπιώτης. Ο Άνθιμος με τη συνετή και δυναμική διαχείριση αύξησε την περιουσία της Μονής και έκανε σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο. Επέσυρε για τούτο το μένος Τούρκων και της οικογένειας Αλή πασά Ιωαννίνων που ήθελαν να αρπάξουν τα χωριά Βουβάλα- Φαρμάκι- Τσαπουρνιά που είχε τσιφλίκια η Μονή. Μετά το αποτυχημένο κίνημα του παπαΘύμνιου Βλαχάβα 1809, ο Αρσένιος φυλακίστηκε για ένα διάστημα στα Γιάννενα. Το 1813 με συμμετοχή 3 προεστών Ελλήνων Λιβαδίου και Τσαριτσάνης , του Βοεβόδα Ελασσόνα και άλλων Τούρκων και του Βελή πασά, εκδηλώθηκε μια συνομωσία κατά της Μονής και του ηγούμενου Αρσενίου, με καταγγελία στον Πατριάρχη και στους Τούρκους στην Πόλη, να στείλουν εξορία τον Αρσένιο.
Το 1815 επανήλθε ο Αρσένιος στην Ολυμπιώτισσα με την κάλυψη του Πατριάρχη, αλλά παραιτήθηκε από Ηγούμενος και τον διαδέχτηκε ο Αβέρκιος.Το 1817 ο Αρσένιος βρίσκεται στη Βιέννη ως εφημέριος του ναού Αγίου Γεωργίου της εκεί ορθοδόξου παροικίας, βοηθώντας παντιοτρόπως την Ολυμπιώτισσα. Ο Αρσένιος γίνεται Φιλικός και το 1821 συμμετέχει στην επανάσταση του Αλ. Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία. Μετά βρίσκεται στη νότια Ελλάδα και από το 1830 που είχε πια γίνει το ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος, επανήλθε στην Ολυμπιώτισσα. Επαναχρημάτισε Ηγούμενος το 1838-39. (Πηγές: Ε.Α.Σκουβαράς, ΟΛΥΜΠΙΩΤΙΣΣΑ, Αθήναι 1967, 142-160).
wikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗ ΓΡΑΦΕΤΕ GREEKGLISH !