Ξεκίνησε την τοξοβολία στον Γ.Α.Σ. Αρχελάου Κατερίνης σε ηλικία 8 ετών, το 2005 πήρε μεταγραφή στον Σκοπευτικό Όμιλο Αποφοίτων Α.Π.Θ. (ΣΚ.Ο.Α.Α.Π.Θ.) και από το 2010 είναι μέλος του Συλλόγου ΑμεΑ «ΔΟΞΑ» Μακεδονίας Θράκης. Το 2016 ήταν λαμπαδηδρόμος στην Κατερίνη και εδώ και 11 χρόνια, βρίσκεται στις πρώτες θέσεις στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα, Ανοιχτού (70 μ.) και Κλειστού (18 μ.) χώρου, σε αρτιμελείς, αλλά και Άτομα με Αναπηρία. Είναι μέλος της Εθνικής Παραολυμπιακής Ομάδας, κρατάει το Πανελλήνιο ρεκόρ, 619/720 στα 70 μέτρα, στην κατηγορία των ΑμεΑ, το οποίο έχει «σπάσει» 3 φορές και από το 2011 είναι σταθερά μέλος της Εθνικής Ομάδας Α.με.Α., με συμμετοχές σε Grand Prix, Πανευρωπαϊκά /Παγκόσμια Πρωταθλήματα και συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 2016.
«….σχόλια, βλέμματα και αμέτρητα ερωτήματα κάποιων, είναι απίστευτα ψυχοφθόρα και οριακά, άδικο φορτίο για ένα παιδί…..»
Ο λόγος, για την Δωροθέα Ποιμενίδου, από τον Κορινό Πιερίας. Γεννήθηκε με φωκομέλεια και από ενός έτους, φοράει τεχνητά/ πρόσθετα μέλη. Είναι όμορφη, έξυπνη, δραστήρια, χαρισματική. Η Δωροθέα, δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση, όχι μόνο γιατί είναι αθλήτρια παγκοσμίου βεληνεκούς με πολλές διακρίσεις, αλλά για τα όσα έχει καταφέρει συνολικά. Η αποκαλούμενη από τους φίλους της, «κούκλα» της τοξοβολίας και της ζωής, μιλάει για τους ανθρώπους της ζωής της, για τα παιδικά της χρόνια και για πρώτα της βήματα στην τοξοβολία «Η καταγωγή και το πατρικό μου είναι στον Κορινό Πιερίας και τα τελευταία 8 χρόνια ζω στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς μου είναι ο Δημήτρης Ποιμενίδης και η Λαρίσα Κουκίδου και έχω μία αδερφή κατά 3 χρόνια μικρότερη, την Άννα. Τοξοβολία έκανε ο θείος μου, Ιορδάνης Ποιμενίδης, ο οποίος με είχε παροτρύνει να δοκιμάσω το άθλημα και έτσι το 2003 σε ηλικία 8 χρονών, ξεκίνησα τοξοβολία στον Γ.Α.Σ. Αρχελάου Κατερίνης. Έχω κινητική αναπηρία, φοράω προσθετικά πόδια και αυτό σημαίνει ότι το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί, είναι να βάλω τα προσθετικά και κάθε βράδυ το τελευταίο πράγμα που κάνω, είναι να τα βγάλω, να τα καθαρίσω και να τα ετοιμάσω για την επόμενη ημέρα……
Ένα παιδί ΑμεΑ, θεωρώ ότι συνειδητοποιεί από μικρή ηλικία, την ατομική του υπόσταση στην κοινωνία. Πέρα από το φύλλο του, την κατάσταση της οικογένειας του και το τι συμβαίνει τριγύρω του όπως είθισται, έχει να αντιμετωπίσει την αναπηρία του σε συνδυασμό με τον εαυτό του/την οικογένειά του/ το σχολείο/ τους φίλους/ την κοινωνία. Διάφορα θέματα που προκύπτουν, όπως σχόλια, βλέμματα, πολλά «πως» και «γιατί» και «τι θα γινόταν αν» και «πως θα είναι μετά» και αμέτρητα άλλα ερωτήματα, είναι απίστευτα ψυχοφθόρα και οριακά, άδικο φορτίο για ένα παιδί που η φύση του το θέλει να είναι ανέμελο, να παίζει και να ανακαλύπτει τον κόσμο και μετά τον εαυτό του μέσα σ’ αυτόν και όχι το αντίθετο. Προσωπικά μιλώντας, τολμώ να πω ότι είναι μία χαοτική και μοναχική διαδικασία. Φίλοι και οικογένεια δε με αφήνουν ποτέ να το περάσω μόνη και πάντα είναι δίπλα μου».
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗ ΓΡΑΦΕΤΕ GREEKGLISH !