Η ιστορία των Λαζαίων

Οι Λαζαίοι ήταν οικογένεια κλεφτών και αρματολών, οι οποία έδρασε στην ευρύτερη περιοχή του Ολύμπου αλλά και στη θάλασσα, πριν από την Επανάσταση του 1821. Ήταν φημισμένοι για τη γενναιότητα και την καλοσύνη τους, τους στενούς οικογενειακούς δεσμούς τους καθώς και για τη φιλία τους με τον αρματολό Νικοτσάρα[1][2]. Το όνομά τους φέρει ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Κάτω Μηλιάς Πιερίας.

Από την οικογένεια των Λαζαίων καταγόταν ο οπλαρχηγός Γιωργάκης Ολύμπιος.
Τόλιος Λάζος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γενάρχης της οικογένειας αναφέρεται κάποιος "Λάζος Ολύμπιος", γιος του ήταν ο Γιάννης, κι εγγονός του ο Έξαρχος Τόλιος Λάζος (περίπου 1710-1760 ή 70[3][1]), με καταγωγή από την Ελασσόνα[εκκρεμεί παραπομπή] , ο οποίος ανέλαβε επικεφαλής των καπεταναίων στο αρματολίκι της Πιερίας, με έδρα τη Μηλιά. Σε κάποια έγγραφα αναφέρεται καταγωγή από τα Βοδενά (σημ. Έδεσσα), ωστόσο αυτή η πληροφορία θεωρείται εσφαλμένη[4]. Ο Τόλιος Λάζος έλαβε μέρος στην επιτυχημένη επιχείρηση στην Κάλλιανη (σημ. Αιανή) μαζί με άλλους κλέφτες. Αποτέλεσμα της επιχείρησης ήταν η λεηλασία του τσιφλικιού και η αρπαγή 94 φορτωμάτων ζώων με πλούσια λεία. Στα Ορλωφικά, συγκρούστηκε με τους Τούρκους και αναγκάστηκε να καταφύγει στο Αιτωλικό όπου άντεξε την τρίμηνη πολιορκία και επέστρεψε στα λημέρια του στον Όλυμπο. Απέκτησε 4 γιους, τους Γιάννης, Λιόλιο, Δήμο και Κώστα.
Δράση στη θάλασσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1790, οι γιοι του Τόλιου, μη θέλοντας να υποταγούν στον Αλή Πασά, επαναστάτησαν εναντίον του και αναγκάστηκαν να αποσυρθούν στις Βόρειες Σποράδες, όπου έγιναν πειρατές. Στα 1798 πήραν ξανά το πατρικό τους αρματολίκι, αφού συμφιλιώθηκαν με τον Αλή, όπως και ο Νικοτσάρας. Το 1802 ο Λιόλιος Λάζος πολέμησε ως σύμμαχος του Αλή Πασά, μαζί με άλλους Έλληνες καπετάνιους, κατά των Σουλιωτών. Ωστόσο, τον Αύγουστο του 1806, η ύπαρξη ρωσικού στόλου στο Αιγαίο έγινε αφορμή να επαναστατήσουν ξανά οι Λαζαίοι, μαζί με τον Νικοτσάρα, και να ξαναγίνουν κουρσάροι. Τότε, σε μία από τις πειρατικές επιδρομές τους εναντίον των χωριών του Πηλίου, σκότωσαν τον ντόπιο αρματολό Μπασδέκη. Ενωμένοι με τον ρωσικό στόλο, νίκησαν την τουρκική αρμάδα στην Τένεδο, το 1807. Τον Ιούλιο του 1807 σκοτώθηκε ο Γιάννης Λάζος, την ίδια χρονιά με τον Νικοτσάρα.[1]
Αιφνιδιασμός από τον Αλή Πασά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1811, οι Λιόλιος, Δήμος, Κώστας αναγκάστηκαν να γυρίσουν στο αρματολίκι τους στον βόρειο Όλυμπο, ξανακατέφυγαν όμως στα νησιά όταν ξέσπασε η επανάσταση του Θύμιου Μπλαχάβα, καθώς δεν ένοιωθαν ασφαλείς. Το 1811 επέστρεψαν πάλι στο αρματολίκι τους, υποτασσόμενοι στον πανίσχυρο εκείνη την εποχή Αλή Πασά. Έτσι ο Λιόλιος με τον Κώστα μετέβησαν στα Ιωάννινα για να προσκυνήσουν, με τον Κώστα να παραμένει εκεί ως όμηρος.[1]

Το 1813, ο Βλαχοθόδωρος (αρματολός στη θέση του Νικοτσάρα και δολοφόνος του Πάνου Τσάρα) διέβαλλε τους Λαζαίους στον Αλή, λέγοντάς του πως είχαν σχέσεις με τον αντίπαλό του, Ισμαήλ μπέη των Σερρών. Τότε, τον Απρίλιο του 1813, ο Αλής έστειλε τον γιο του, Βελή, να επιτεθεί εναντίον των αρματολών του Ολύμπου. Αυτός επιτέθηκε τη νύχτα στη Μηλιά της Πιερίας, όπου αιφνιδίασε τους Λαζαίους με αποτέλεσμα να σκοτωθεί, αμυνόμενος, ο Δήμος και να συλληφθούν όλα τα γυναικόπαιδα της οικογένειας και των φίλων τους. Στη συνέχεια, αυτά μεταφέρθηκαν από τον Βελή στη Λάρισα ή τον Τύρναβο.[1] Ο Λιόλιος διέφυγε τη σύλληψη και, μαζί με άλλους κυνηγημένους αρματολούς, έγινε πάλι πειρατής. Τότε ο Αλής εκτέλεσε τον Κώστα, ο οποίος ήταν όμηρός του. Το ίδιο έκανε και ο Βελής με όλους τους αρσενικούς της οικογένειας, εκτός από τον 12χρονο Τόλιο, γιο του Γιάννη Λάζου, τον οποίο σπλαχνίστηκε λόγω της ηλικίας του. Ο Κασομούλης, μάλιστα, αναφέρει πως ο Βλαχοθόδωρος ζήτησε από τον Βελή να εκτελέσει και τον μικρό Τόλιο λέγοντας πως δεν είναι καλό ούτε σπορά να μείνει από αυτή την οικογένεια. Ωστόσο ο Βελής απάντησε οργισμένος: «Κερατά Βλαχοθόδωρε, αυτό το παιδί θα το αφήσω να σκοτώσει εσένα, οπού έγινες αιτία του θανάτου των πατέρων του και συγγενών και άιντε απ' εδώ να μη σε γλέπω».[1]

Ο Λιόλιος έγινε ξανά πειρατής και πολιορκήθηκε στην Πάρο από τον Ομέρ Πασά της Καρύστου. Πιάστηκε και οδηγήθηκε στον Σουλτάνο, όπου απαγχονίστηκε. Η οικογένεια του Λιόλιου μαζί με 50 ακόμα συγγενείς του αιχμαλωτίστηκε και όλοι μαζί κάηκαν στα αμπάρια της τούρκικης ναυαρχίδας, η οποία ανατινάχθηκε από τον Κανάρη, το 1822[εκκρεμεί παραπομπή]. Ο Μητροπολίτης Χίου κατόρθωσε να εξαγοράσει μόνο τους 2 ανήλικους γιους του Λιόλιου, τον Τόλιο Λάζο και το Δήμο Λάζο.
Τόλιος και Δήμος Λάζος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα χρόνια τους έδρα του αρματολικιού έγινε το Λιβάδι Ελασσόνας. Ο Τόλιος (1803-1878) ξαναδημιούργησε με τον αδερφό του το αρματολίκι του Ολύμπου, το 1826, και αργότερα, το 1841, κατέφυγαν στην ελεύθερη Ελλάδα, στον οικισμό των προσφύγων Μακεδόνων στη Νέα Πέλλα Αταλάντης. Ο Δήμος (1804-1865) έλαβε μέρος, όπως και ο αδερφός του, στην Επανάσταση της Θεσσαλίας. Γιοι του Δήμου ήταν ο Γιάννης Λάζος , γιατρός (1839-1921) και ο στρατιωτικός Αλέξανδρος Λάζος (1844-1925). Οι δύο αυτοί Λαζαίοι πολέμησαν στην Επανάσταση του Ολύμπου (1878).
Λαζαίοι και δημοτική παράδοση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το επεισόδιο της σύλληψης και της μεταφοράς των γυναικοπαίδων των Λαζαίων στον Τύρναβο έγινε αφορμή για το τραγούδι Οι γυναίκες των Λαζαίων, από το οποίο προέρχεται το παρακάτω απόσπασμα[5]:«Τι’ ναι τούτο το κακό ,που πάθαμε εμείς οι μαύροι κλέφτες;Μας χάλασε ο Βελή Πασάς, μας πήρε σε γαζέπι,μας πήρε τες γυναίκες μας, μας πήρε τα παιδιά μας...»«Ποιές είν' αυτές οι κλέφτισσες, κι οι καπεταναρέισσες;»—«Σκλάβες σου είν' αφέντη μου, γυναίκες των Λαζαίων.»Για τους Λαζαίους επίσης υπάρχει το παρακάτω δημοτικό τραγούδι[εκκρεμεί παραπομπή]:
"«Εκεί μοιράζουν τα φλωριά, και τα καπετανάτα Του Νίκου πέφτ’ η Ποταμιά, του Χρίστου η Ελασσώνα ο Τόλιος καπετάνευε στην Κατερίνη εφέτος και το μικρό Λαζόπουλο πήρε την Πλαταμώνα»"

https://el.wikipedia.org