Ενοποίηση - ανάπλαση πλατείας Δημοκρατίας..... και μη χειρότερα

Με αφορμή το επικοινωνιακό πογκρόμ των τελευταίων ημερών από πλευράς του Δήμου Κατερίνης, αναφορικά με την επικείμενη ανάπλαση της πλατείας Δημοκρατίας, μου δημιουργήθηκε ένας ενδόμυχος φόβος για το τελικό αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος. Πολύ περισσότερο όμως όταν άκουσα την βαρύγδουπη και γεμάτη στόμφο εισήγηση του Δημάρχου Κατερίνης στο προχθεσινό δημοτικό συμβούλιο για το εν΄λόγο θέμα. Τότε θυμήθηκα αντίστοιχες τοποθετήσεις του, για εξίσου σημαντικά και ίσως πολύ μεγαλύτερα εγχειρήματα του δήμου που έμειναν ημιτελή και ανολοκλήρωτα.
Όπως είπε και ο ίδιος θα έπρεπε να είναι μέρες χαράς για την πόλη μας, αφού μετά από πολλές δεκαετίες ενοποιείται και επιχειρείται η ανάπλαση ενός πολύ κεντρικού σημείου της πόλης. Δεν είναι παράδοξο αλλά ούτε και προϊόν μικροψυχίας, η δημόσια έκφραση φόβου για την κατάληξη αυτής της πρωτοβουλίας, εφόσον κάποιος με νηφαλιότητα και ειλικρίνεια δεί τι έχει συμβεί στο δήμο μας τα τελευταία χρόνια της διοίκησης Χιονίδη. Με απλά λόγια ο θυμόσοφος λαός μας λέει πως ΄΄όταν καείς από το χυλό φυσάς και το γιαούρτι΄΄.
Συγκεκριμένα, λοιπόν, θυμάμαι την αντίστοιχη εισήγηση του δημάρχου, τον Απρίλιο του 2013 στο δημοτικό συμβούλιο, για την περίφημη Πράσινη Διαδρομή του Πέλεκα, όπου τότε και πάλι ο δήμαρχος με περίσσιο στόμφο ανακοίνωνε δράσεις ανάπλασης με την δενδροφύτευση μάλιστα 2000 δένδρων και πλέον. Μια απλή επίσκεψη στο χώρο μαρτυρά τη δυσαρμονία λόγων και έργων.
Θυμάμαι, επίσης, την αντίστοιχη εισήγηση του δημάρχου για την ανέγερση του περίφημου Πολιτιστικού Κέντρου, έλεγε τότε ¨ένα όνειρο δεκαετιών γίνεται πράξη, παραδίδουμε ένα χώρο υψηλών προδιαγραφών στους ανθρώπους του πολιτισμού¨. Δυστυχώς όμως το όνειρο μετατράπηκε σε εφιάλτη για τους δημότες και είχε ως συνέπεια να απολέσει ο δήμος μας εξασφαλισμένα χρήματα 7.700.000 ευρώ και μάλιστα υποχρεούται να επιστρέψει στην Διαχειριστική Αρχή χρηματικό ποσό ύψους 1.744.000 ευρώ όπου πληρώθηκαν για το κομμάτι του έργου που περατώθηκε. Με απλά λόγια απεντάχθηκε ένα μεγάλο έργο ύψους 7 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ από το χρηματοδοτικό πρόγραμμα, με αποτέλεσμα αντί για ένα σύγχρονο πολιτιστικό κέντρο υψηλών προδιαγραφών να παραδίδεται στην πόλη ένα κουφάρι, ως μνημείο της πολιτικής αβελτηρίας της σημερινής διοίκησης.
Θυμάμαι, ακόμα, το πολυδιαφημισμένο περίφημο Γραμμικό Πάρκο της 19ης Μαΐου, για το οποίο μάλιστα υπήρχε εξασφαλισμένη χρηματοδότηση ύψους 5.000.000 ευρώ, Για αυτό το έργο έγινε μία φαντασμαγορική συνεδρίαση με χρήση προτζέκτορα, ακούστηκαν επιτηδευμένες εξαγγελίες και αποτέλεσμα η δημοτική αρχή δεν κατάφερε ούτε καν να το δημοπρατήσει. Άλλη μία κραυγαλέα περίπτωση που αναδεικνύει το μέγεθος της προχειρότητας και της ανεπάρκειας της διοίκησης του δήμου.
Θυμάμαι το περίφημο Τσαλοπούλειο Οίκημα, το οποίο για ανεξήγητους λόγους δεν έχει δοθεί ακόμα στη χρήση των δημοτών και κινδυνεύει να χρειαστεί αναπαλαίωση ένα κτήριο το οποίο μπορεί να φιλοξενήσει πολύπλευρες δράσεις και δεν έχει ενταχθεί ακόμα ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής, πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής της πόλης. Ένα ακόμα εγχείρημα της σημερινής διοίκησης χωρίς λυσιτελή πορεία.
Θυμάμαι τις πομπώδεις εξαγγελίες για δωρεάν wifi στους δημότες, μία παρέμβαση που κόστισε 253.000 ευρώ και με μια απλή αναζήτηση ασύρματου internet στο κινητό του, ο κάθε δημότης θα αντιληφθεί πως πρόκειται για μία ακόμη εικονική πραγματικότητα, από αυτές που αφειδώς η διοίκηση Χιονίδη προσφέρει στους δημότες.
Θυμάμαι τον Δήμαρχο όπου με αμέτρητη μεγαλαυχία έλεγε το 2014 για τον μεγαλύτερο ίσως μοχλό ανάπτυξης του δήμου μας, τον παραλιακό οικισμό Ολυμπιάδα, πως ΄΄μία υπόθεση κλινικά νεκρή ΑΝΑΣΤΕΝΕΤΑΙ΄΄, από τότε πέρασε αρκετό χρονικό διάστημα και αναρωτιέμαι αν συμμερίζονται την ίδια αισιόδοξη άποψη του Δημάρχου οι ιδιοκτήτες και οι δικαιούχοι της Ολυμπιάδας. Λίγο ειλικρίνεια δε βλάπτει, όπως επίσης και λίγο ενημέρωση για τις διοικητικές και οικονομικές αποφάσεις δεν βλάπτει.
Θυμάμαι, θυμάμαι και θυμάμαι πολλές παρόμοιες περιπτώσεις στο δήμο μας από έργα εικονικής πραγματικότητας, ημιτελή, κουφάρια, συντρίμμια, έργα που σαφώς φέρουν ανεξίτηλα τη σφραγίδα της διοίκησης Χιονίδη. Δεν αποτελεί λοιπόν μικροψυχία η ανάγκη μου να μοιραστώ με όλους σας έναν ενδόμυχο φόβο που έχω, ώστε να μην γίνουμε θεατές και πάλι σε ένα πολυπαιγμένο έργο.
Σίγουρα θα ταίριαζε έπαινος σε μια διοίκηση που βρίσκεται στην αφετηρία κατασκευής ενός πολυπόθητου έργου, αλλά πως να το κάνει κάποιος αφενός όταν δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου και αφετέρου εφόσον λάβει σοβαρά υπόψη του τις αντικειμενικές συνθήκες που ξεκινάει αυτό το έργο.Συγκεκριμένα ξεκινάει ένα έργο ανάπλασης στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης χωρίς να το γνωρίζει το Δημοτικό Συμβούλιο, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη μελέτη ανάπλασης, χωρίς να υπάρχει απόφαση συλλογικού οργάνου του δήμου για την εκτέλεση του έργου και με την φαιδρή δικαιολογία πως προβλέπεται στο σχέδιο πόλεως για χώρος πρασίνου. Πως λοιπόν να μην ανησυχεί κάποιος όταν γνωρίζει το παρελθόν αυτής της διοίκησης και όταν λάβει υπόψη τους οιωνούς που ξεκινάει αυτό το έργο; Άλλωστε η δημόσια παραδοχή του δήμου μέσω δελτίου τύπου πως τώρα ανατέθηκε στην τεχνική υπηρεσία η εκπόνηση σχετικής μελέτης,αφού πρώτα ξεκίνησαν να δουλεύουν τα μηχανήματα του δήμου, μαρτυρά τον ανεδαφικό τρόπο λειτουργίας αυτής της διοίκησης . Επομένως η τιτλοφόρηση του εν΄λόγο κειμένου (.....και μη χειρότερα) δεν έχει ως αφετηρία την μικροψυχία και την αντιπολιτευτική διάθεση, παρά την αντικειμενική και ειλικρινή αγωνία για την έκβαση αυτής της υπόθεσης.
Ως επιμύθιο μιας μακράς περιόδου διοίκησης Χιονίδη στο τόπο μας, θα μπορούσαμε να πούμε με πολύ επιείκεια, πως το αποτύπωμα που αφήνει είναι ημιτελή έργα, μηδενικό στρατηγικό σχέδιο, περίσσια αλαζονεία και κυρίως μία ιδιοκτησιακή αντίληψη ως προς την άσκηση των καθηκόντων της. Με λίγα λόγια πρόκειται για μία διοίκηση που αποτελεί την επιτομή της ανικανότητας, της ανεπάρκειας της αστοχίας και της αβελτηρίας.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου αυτό το έργο να αποτελέσει εξαίρεση του κανόνα και να παραδοθεί προς κοινή ωφέλεια στους δημότες, χωρίς να προστεθεί και αυτό στη μακρά λίστα με τα πολυδιαφημισμένα έργα που καταλήγουν σε φιάσκο.

Σάββας Οφείδης