Στο άκουσμα της είδησης ότι ο Δημήτρης Ελευθεριάδης κατέθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν.
Είναι επίσης αλήθεια ότι η προσήλωσή του στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πιερίας και η δουλειά που γίνεται τα τελευταία 3,5 χρόνια, τόσο σε επίπεδο υποδομών (δημιουργία νέων γηπέδων), όσο και σε
επίπεδο διοργανώσεων (με αποκορύφωμα το επιτυχημένο Euro U19) με δική του ευθύνη και με πιλότο, το δικό του όραμα για το πιερικό ποδόσφαιρο, είναι υποδειγματική. Ίσως γι’ αυτό ξάφνιασε όλους εκείνους που τον γνωρίζουν, η απόφασή του να είναι υποψήφιος πρόεδρος στην ΕΠΟ, σε μία χρονική στιγμή που τρέχουν σημαντικά θέματα στην ΕΠΣ Πιερίας και σύμφωνα με τα όσα ο ίδιος έχει πει, υπάρχουν πολλά ακόμα που έχουν σχεδιαστεί για να γίνουν.
“Η απόφαση μου είναι το αποτέλεσμα της “πίεσης”, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, που δέχθηκα από τις ίδιες τις Ενώσεις. Από τους ποδοσφαιρικούς μου φίλους δηλαδή. Αυτοί με έπεισαν ότι μπορώ να βοηθήσω από τη θέση του προέδρου, αυτοί με οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Δεν πρόκειται για προσωπικό μου καπρίτσιο, ούτε υπήρξε ποτέ στις φιλοδοξίες μου. Μερικά πράγματα όμως συμβαίνουν γιατί οι καταστάσεις σε οδηγούν εκεί, όπως και κάποια άλλα δε συμβαίνουν όσο κι αν πιέζουμε για να γίνουν” φροντίζει να ξεκαθαρίσει από την αρχή της συνέντευξης.
Σε ένα ποδόσφαιρο που ακροβατεί πάνω στο διχασμό και τις στείρες αντιπαραθέσεις, ο Δημήτρης Ελευθεριάδης έχει ξεκάθαρες απόψεις. Δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και κυρίως έχει εμπειρία, γνώση και επίγνωση της “χαμένης αθωότητας” του ελληνικού ποδοσφαίρου την οποία επιθυμεί να ανακτήσει!
“Δε με ενδιαφέρει να γίνω πρόεδρος της πλειοψηφίας. Πιστεύω στην ενότητα και στη δύναμή της. Δεν θέλω να είμαι με τους πολλούς αλλά με όλους. Στις μεγάλες και δύσκολες προσπάθειες δεν περισσεύει κανείς” δηλώνει με έμφαση.
Κ. Ελευθεριάδη ας τα πάρουμε από την αρχή: Πως προέκυψε η υποψηφιότητα;
Καλά – καλά δεν το κατάλαβα. Υπήρχε ένα κενό μετά την αναγκαστική αποχώρηση του Γιώργου Γκιρτζίκη εξαιτίας της υπόθεσης της «Κάρτας Υγείας», που έπρεπε να καλυφθεί. Η πρόταση ήρθε τις τελευταίες μέρες και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν την περίμενα. Τη θεωρώ πάντως τιμητική για μένα, εκτιμώ βαθύτατα την επιθυμία των Ενώσεων που την κατέθεσαν και την υποστήριξαν και κρίνω ότι, εφόσον μπορώ να είμαι υποψήφιος, δεν είχα δικαίωμα να αρνηθώ. Ήταν συγκινητική η συμπαράσταση των προέδρων στο πρόσωπό μου, με συγκλόνισε μπορώ να πω…
Υποψήφιος σε ένα ποδόσφαιρο που ταλανίζεται από πολλά και σοβαρά θέματα και με μια δημόσια εικόνα τουλάχιστον «περίεργη»…
Θέματα και εκκρεμότητες υπάρχουν. Πάντοτε υπήρχαν. Την τελευταία διετία διογκώθηκαν, απέκτησαν σχεδόν μυθιστορηματική διάσταση για λόγους που πολύ λίγη σχέση έχουν με το ίδιο το άθλημα.
Νοιώθω πως το ποδόσφαιρο είναι, στην ουσία, ο καμβάς πάνω στον οποίο επιχειρείται να λυθούν διαφορές που προκύπτουν και εκδηλώνονται σε άλλους χώρους, μακριά από τα γήπεδα.
Γιατί στο ποδόσφαιρο; Γιατί διαθέτει τεράστια επικοινωνιακή και πολιτική δύναμη και «δικαιώνει» συμπεριφορές και νοοτροπίες της κάθε «προεδράρας που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει στο όνομα του τεράστιου λαού της ομαδάρας…»
Η συγκυρία αυτή πήρε υπαρκτά μεν, μικρότερων διαστάσεων όμως, προβλήματα και τα εκτόξευσε.
Το είπε άλλωστε προ ημερών και ο κ. Σπανός με δηλώσεις του πως το ποδόσφαιρο πληρώνει την κόντρα επιχειρηματικών συμφερόντων εκτός γηπέδων.
Άρα, είμαι υποψήφιος πρόεδρος της ΕΠΟ σε ένα ποδόσφαιρο που έχει μεν θέματα να λύσει, αλλά όχι στο μέγεθος που παρουσιάζονται και το σημαντικότερο όχι τέτοια που να μην μπορούν να λυθούν με καθαρό μυαλό και ανοιχτή καρδιά.
Τα σημαντικότερα προβλήματα;
Περιμένετε να σας πω για τη διαιτησία. Είναι ένα θέμα. Δεν είναι το μεγαλύτερο. Υπάρχουν άλλα σημαντικότερα από αυτό, πολλά από τα οποία δεν έχουν καν την ανάγκη της διαιτησίας για να προκαλέσουν πονοκεφάλους.
Ποια είναι; Τα χείριστα, εντελώς αντιπαραγωγικά και περασμένων δεκαετιών γήπεδα όπου επιχειρείται να παιχθεί ποδόσφαιρο. Η παράνοια της ιδιοκτησίας από κρατικούς ή δημοτικούς φορείς που και ιδιοκτήτες θέλουν να είναι και ούτε ένα λιθαράκι δεν βάζουν στο γήπεδο και έχουν την απαίτηση να κάνουν κουμάντο στη λειτουργία του. Κανονική τρέλα.
Η τεράστια τρύπα στην διαφανή και απολύτως ελεγχόμενη ίδρυση, οργάνωση και λειτουργία των Π.Α.Ε. Έχετε αντιληφθεί ότι πρόκειται για μια υπόθεση στην οποία έχει συγκεντρωθεί δεκαετίες τώρα όλος ο ωχαδερφισμός της ελληνικής κρατικής μηχανής; Ότι κανείς δεν ασχολείται με τίποτε και η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου και περιπτεράς μπορεί να δηλώνει ιδιοκτήτης Π.Α.Ε.;
Η εγκατάλειψη των ερασιτεχνικών σωματείων στο έλεος του κάθε ρομαντικού που αγαπάει το ποδόσφαιρο, θέλει να βοηθήσει την περιοχή του, ασχολείται με μια ομάδα και κινδυνεύει να πάει φυλακή από το κόστος λειτουργίας της. Είναι μόνος του, δεν τον σκέφτεται κανείς και από πάνω τον αντιμετωπίζει το επίσημο κράτος ως εν δυνάμει απατεώνα.
Η πλήρης αδιαφορία για την υγεία των ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών. Μπορεί η πρώτη απόπειρα με την «Κάρτα Υγείας» να μην είχε ευτυχή κατάληξη αλλά το αποτέλεσμα; Κανείς δεν ασχολείται με το πώς παίζουν τα παιδιά ποδόσφαιρο, με ποιες προϋποθέσεις, σε τι κινδύνους μπορεί να εκτεθούν. Μόνο δικαστήρια και διώξεις ξέρουν να κάνουν.
Θέλετε κι άλλα; Δεκάδες μπορώ να σας πω. Από το κόστος λειτουργίας του ερασιτεχνικού σωματείου μέχρι την παρανοϊκή διάταξη του νόμου που αναφέρει πως οι Π.Α.Ε. δεν μπορεί να είναι κερδοσκοπικού χαρακτήρα.. Δηλαδή η Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία Π.Α.Ο.Κ. που έχει μετοχές, μετοχικό κεφάλαιο, ιδιοκτήτη κ.λ.π. λειτουργεί χωρίς να μπορεί να κερδίζει. Υπάρχει πουθενά αλλού στον πλανήτη αυτή η σοβιετική παράνοια που ζει το ελληνικό ποδόσφαιρο;
Ναι, αλλά δεν απαντάτε για τη διαιτησία…
Δεν το αποφεύγω. Ντρέπομαι να λέω πως κάθε ώρα, εικοσιτέσσερις ώρες κάθε μέρα, εφτά μέρες κάθε εβδομάδα, δώδεκα μήνες το χρόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει και κινείται γύρω από τη διαιτησία.
Πρόκειται, στην ουσία, για ένα «παραποδόσφαιρο» από το οποίο ζουν πολύ καλά και έχουν σημαντικές οικονομικές απολαβές λαθρόβια έντυπα, παπαγαλάκια κάθε είδους, ειδικοί στις «εξυπηρετήσεις» και μάστορες στο πώς να επενδύουν στην ψυχολογία του όχλου.
Υπάρχουν θέματα με την ελληνική διαιτησία; Όπως σε κάθε χώρα. Τελευταία μάλιστα αποκαλύπτονται τεράστια θέματα και με την αγγλική διαιτησία.
Γιατί εκεί αντιμετωπίζονται κι εδώ όχι; Πρόκειται για υπόθεση που αφορά την κουλτούρα κάθε λαού, την παράδοσή του, τη φιλοσοφία που αντιμετωπίζει όλη τη ζωή του, την κοινωνία.
Εκεί για το πρόβλημα φταίνε όλοι και όλοι μαζί επιχειρούν να το λύσουν. Εδώ, αιώνες τώρα, για το πρόβλημα φταίνε οι άλλοι και κανείς ποτέ δεν διανοείται πως το πρώτο βήμα για τη λύση είναι η παραδοχή πως το θέμα αφορά όλους. Ξέρετε εσείς κανέναν Έλληνα που να είπε ποτέ την τεράστιας δυναμικής φράση «συγνώμη, δικό μου το λάθος;»
Εδώ όμως η διαιτησία συνδέεται με την Ε.Π.Ο. και μέσω αυτής με συγκεκριμένα ποδοσφαιρικά συμφέροντα…
Το ακούω και αυτό. Το διαβάζω. Το βλέπω. Ζω μαζί του κάθε μέρα, κάθε ώρα. Τι λέω εγώ;
Η παράνοια της κοινωνίας για το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που και οι άγγελοι με τον Χριστό να ντυθούν διαιτητές και να σφυρίξουν στα γήπεδα δεν πρόκειται να αλλάξουν στο παραμικρό την εντύπωση που έχει καλλιεργηθεί χρόνια τώρα και βολεύει πολύ.
Αφού υπάρχει ένας διαιτητής που φταίει για όλα αθωώνει εμένα που είμαι πρόεδρος, προπονητής ποδοσφαιριστής κ.λ.π., μου προσφέρει την ασφάλεια της αλάθητου και μου επιτρέπει να γίνομαι τιμητής του.
Το παραμικρό λάθος, ακόμη και στον καταλογισμό ενός πλαγίου άουτ, γίνεται, με την κατάλληλη επεξεργασία των «ειδικών της πληροφορίας και της εικόνας» έγκλημα καθοσιώσεως. Πώς να γλιτώσει ο καημένος ο διαιτητής;
Ναι, μιλάμε για τον ίδιο τον διαιτητή που έδωσε ένα ανάποδο πλάγιο άουτ και τον κρέμασαν στο Σύνταγμα και την ίδια ώρα βλέπει διαιτητή να καταλογίζει σε τελικό Europa Cup πέναλτι σε ανατροπή ένα μέτρο έξω από την περιοχή και στέκονται οι ποδοσφαιριστές και οι ομάδες σούζα απέναντί του…
Υποψήφιος πρόεδρος της ΕΠΟ σε μια περίοδο γεμάτη ένταση και με το ελληνικό ποδόσφαιρο χωρισμένο στα δύο.
Όντως ζούμε σε μια περίοδο που έχει μεγάλα φορτία έντασης, καταγγελιών και δημιουργεί την εικόνα ενός ποδοσφαίρου χωρισμένου στα δύο και γεμάτου με μίσος σχεδόν.
Δεν είναι έτσι. Δεν θέλω να πιστεύω ότι είναι έτσι. Το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται να ανακαλύψει εκ νέου την έννοια της ενότητας. Να την ξαναβάλει στο τραπέζι, να την κάνει σημαία και σε αυτή επάνω να διαμορφώσει ένα πλαίσιο αρχών λειτουργίας σύγχρονο και μακριά από τις αντιπαραθέσεις του παρελθόντος.
Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεται κανείς αμέσως, αλλά οι εκλογές που έρχονται κλείνουν οριστικά και αμετάκλητα ένα κύκλο περισσότερων από τριάντα ετών. Πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στα πράγματα για δεκαετίες αποσύρονται με τον ένα τον άλλο τρόπο και αντικαθίστανται από άλλα που δεν κουβαλάνε τα φορτία των περασμένων δεκαετιών.
Προσδοκώ στην αλλαγή αυτή, θα εργαστώ για να γίνει πραγματικότητα και υποστηρίζω ότι αποτελεί την καλύτερη αφετηρία για ενός νέου είδους «Εθνική ποδοσφαιρική συνεννόηση» που θα περιλάβει τα πάντα. Ακόμη και την εκ των βάθρων αλλαγή τομέων αν χρειάζεται.
Ο διαχωρισμός του ποδοσφαίρου σε «καλούς και κακούς» είναι τεχνητός και μπορεί να ξεπεραστεί. Η ενότητα λόγων και έργων, η συνεννόηση όλων σε ένα πλαίσιο αρχών, η νέες προσεγγίσεις παλιών προβλημάτων μπορούν – και πρέπει λέω- να διαμορφώσουν ένα καινούργιο τρόπο συμβίωσης όλων στον ελληνικό ποδοσφαιρικό πλανήτη…
Πρώτα το ερασιτεχνικό και μετά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ή και τα δύο παράλληλα;
Το ποδόσφαιρο είναι ένα σε ολόκληρο τον πλανήτη και αυτό δεν αλλάζει όσες τεχνητές προσεγγίσεις και αν ανακαλύψουν μερικοί.
Όλες οι μορφές του είναι ίσες και σημαντικές, όλες συμβάλλουν στην καταξίωσή του, όλες προσφέρουν η κάθε μία ανάλογα με τη δυναμική της.
Αποδέχομαι τη βιτρίνα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, απολαμβάνω το μεγαλείο του ερασιτεχνικού σωματείου και υποκλίνομαι στο δυναμικότερο κομμάτι όλων που είναι οι υποδομές.
Κράτος, ΕΠΟ, ποδόσφαιρο, εξουσία και διαχείριση. Πως συνδέονται όλα αυτά; Ποιο έχει προτεραιότητα;
Θέλω να είμαι από την αρχή ξεκάθαρος. Το ποδόσφαιρο σε όλο τον πολιτισμένο, τουλάχιστον, κόσμο έχει μια ενιαία οργάνωση και λειτουργία. Αυτή που προκύπτει από τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας του όπως είναι διαμορφωμένη από τη FIFA.
Το πλαίσιο αυτό ισχύει παντού και δεν είναι στο χέρι μας αν θα το δεχθούμε ή όχι, αν θα το υποστηρίξουμε ή θα το αρνηθούμε.
Κρατικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει παρά στην χώρα του Κιμ Γιογκ Ουν και σε κάτι περιοχές του πλανήτη που «σφύζουν από δημοκρατία».
Το ποδόσφαιρο στην δική του οργάνωση και λειτουργία ελέγχεται από την Ε.Π.Ο. και τις Ενώσεις της με βάση το καταστατικό και τους κανονισμούς της. Όποιος έχει διαφορετική άποψη καλό είναι να βγει να την υποστηρίξει για να γνωρίζουν και οι Ενώσεις τι σκοπεύει να κάνει με την ουσία της ποδοσφαιρικής ανεξαρτησίας ο αυριανός πρόεδρος.
Οι περίοδοι που το ποδόσφαιρο γυρόφερνε σε υπουργικά γραφεία και ζητιάνευε «τη σύμφωνη γνώμη μανδαρίνων κάθε είδους» έχει παρέλθει χωρίς επιστροφή.
Το κράτος έχει πολλά να κάνει από την πλευρά του σε κεφαλαιώδη θέματα όπως είναι τα ζητήματα βίας, ο παράνομος στοιχηματισμός, ο έλεγχος της λειτουργίας των ΠΑΕ, η διευκόλυνση της λειτουργίας του ερασιτεχνικού σωματείου, τα κίνητρα για επενδύσεις στην υποδομή… Πρόκειται για τεράστιας σημασίας δραστηριότητες που συμβάλλουν αποφασιστικά στην πρόοδο του αθλήματος.
Δεν έχει καμία δουλειά το κράτος να εμπλέκεται στα θέματα αποκλειστικής ενασχόλησης της ΕΠΟ και των μελών της.
Υποψήφιος πρόεδρος και αντίπαλος του κ. Γραμμένου ή μήπως και κάτι άλλο;
Εννοείτε υποψήφιος πρόεδρος κοινής αποδοχής από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές με βάση ένα κοινό πλαίσιο αρχών και με την ενεργή στήριξη όλων;
Μακάρι. Πολύ θα το ήθελα γιατί με αυτή την επιλογή θα μεταφερόταν η ουσία της αντιπαράθεσης από την επικοινωνία στα πραγματικά προβλήματα που χρειάζονται λύσεις και όχι συνθήματα.
Δεν λέω όχι σε μια τέτοια προοπτική, αν όλες ή τουλάχιστον οι περισσότερες πλευρές καταλήξουν να στηρίξουν την υποψηφιότητά μου.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν τιμή για μένα και θα επέτρεπε να λειτουργήσουν συμφωνίες που θα πήγαιναν το ποδόσφαιρο ένα βήμα μπροστά.
Όταν δέχθηκα την πρόταση να είμαι υποψήφιος πρόεδρος πέρασε αμέσως από το μυαλό μου το ενδεχόμενο η επόμενη μέρα να βρει το ελληνικό ποδόσφαιρο ενωμένο και προς αυτή την κατεύθυνση είμαι έτοιμος να συνεννοηθώ.
Εννοείται πως ίδια ακριβώς θα είναι η πολιτεία μου και αν η εκλογή μου είναι αποτέλεσμα αντιπαράθεσης. Δεν έχω καμία όρεξη να τσακώνομαι με κανένα για την ερμηνεία του αυτονόητου.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο θα έχει την ευκαιρία του να ξεφύγει από τον αέναο κύκλο των «επαγγελματιών της καταγγελίας» και στην προοπτική αυτή θα εργαστώ με όλες τις δυνάμεις μου.
ΕΠΟ προεδροκεντρική και «με έλεγχο του πάρκου» ή ΕΠΟ ανοιχτή στις Ενώσεις και στον έλεγχο;
Ομοσπονδία ανοιχτή σε όλα τα μέλη της με την συμμετοχή τους στην διοίκηση εξασφαλισμένη, με τον έλεγχο καθημερινή πραγματικότητα και με την διαφάνεια των αποφάσεων και των ενεργειών δεδομένη.
Το ποδόσφαιρο είναι από τη φύση του δημοκρατικό σπορ, διευκολύνει τη συμμετοχή και την παρουσία ευρύτερων δυνάμεων στα κέντρα των αποφάσεων και έχει τις ασφαλιστικές δικλείδες να απομονώνει τις «παραποδοσφαιρικές» δραστηριότητες που πάντοτε προσπαθούν να βρουν χώρο να εκδηλωθούν.
Όσο περισσότερη δημοκρατία προσθέσει κάποιος στη λειτουργία του τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχει.
Αποτελεί κορυφαία επιλογή για μένα να διοικήσω μαζί με τις Ενώσεις και να προσθέσω στην καθημερινή δραστηριότητα φρέσκιες ιδέες και πρόσωπα που είναι εκτός διοικητικής γραφειοκρατίας.
Έχουν μια φρεσκάδα οι άνθρωποι αυτοί που είναι πολλαπλά χρήσιμη.
Απευθυνόμενος στους ανθρώπους που θα κληθούν να ψηφίσουν την 1η Οκτώβρη τι θα θέλατε να τους πείτε;
Θέλω να κριθώ γι΄αυτό που είμαι πραγματικά και όχι γι΄αυτό που κάποιοι μπορεί να φαντάζονται ότι είμαι.
Θα ήταν εύκολο να συνθηματολογήσω και να παριστάνω τον ανήξερο. Αναλαμβάνω με βαθύτατη γνώση των δυσκολιών και των εμπλοκών που δημιουργήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Επενδύω στην εμπειρία μου από την αγορά και τις επιχειρήσεις και σκέφτομαι πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να προχωρήσει το άθλημα.
Να οργανωθεί και να λειτουργήσει με όρους ιδιωτικής οικονομίας και με βάση ένα πλαίσιο αρχών που θα επιτρέπει σε όλους να κερδίζουν χωρίς κανείς όμως να ξεφεύγει ή να πιστεύει πως είναι εκτός ελέγχου και ποινών.
Είμαι και νοιώθω νέος και δεν πρόκειται να χαραμίσω τη δυναμική της ηλικίας μου σε συνεννοήσεις διαδρόμων και βυζαντινισμούς παλιών καθεστώτων.
Θέλω κοντά μου όλες τις υγιείς δυνάμεις του αθλήματος και τους λέω να είναι σίγουροι πως δεν πρόκειται ποτέ να τους απογοητεύσω.
Υπόθεση “Κάρτα Υγείας”. Θα ήθελα την άποψη του ανθρώπου που φιλοδοξεί να διοικήσει της ΕΠΟ.
Τιμώ και σέβομαι απεριόριστα όλους τους συναδέλφους προέδρους Ενώσεων, πρώην και νυν μέλη της διοίκησης της Ε.Π.Ο., που ενεπλάκησαν στην υπόθεση «Κάρτα Υγείας». Έσωσαν περισσότερα από εκατό παιδιά από βέβαιο θάνατο με τις εξετάσεις που ενέκριναν και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημό τους.
Είμαι βέβαιος για τη δικαίωσή τους και υποστηρίζω σθεναρά πως η Ε.Π.Ο. έχει τεράστια υποχρέωση να τους συμπαρασταθεί στον αγώνα που δίνουν.
Κ. Ελευθεριάδη η ΕΠΟ μπορεί να διοικηθεί από απόσταση, με δεδομένο ότι η βάση σας είναι η Κατερίνη;
Πλέον είμαι μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Μετακόμισα στην πρωτεύουσα όπου και διαμένω, έγραψα και το παιδί σε σχολείο της περιοχής κατοικίας μου και αυτό σημαίνει πως θα έχω την ευκαιρία να είμαι καθημερινά στα γραφεία της Ε.Π.Ο.
Σας ευχαριστώ πολύ!
Καλή επιτυχία!
Εγώ ευχαριστώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗ ΓΡΑΦΕΤΕ GREEKGLISH !