Η Πάρος είναι το τρίτο σε μέγεθος νησί των Κυκλάδων και βρίσκεται δυτικά της Νάξου, από την οποία τη χωρίζει στενός δίαυλοςπλάτους 3 περίπου μιλίων, ενώ από τον Πειραιά απέχει 90 ναυτικά μίλια. Έχει έκταση 196,308 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το μήκος των ακτών της είναι 118,5 χιλιόμετρα.
Ο πληθυσμός του νησιού, κατά την απογραφή του 2001, είναι 12.853 κάτοικοι και κατά την απογραφή του 2011, 13.710. Η καίρια γεωγραφική θέση της Πάρου στο κεντρικό Αιγαίο, το σταυροδρόμι των θαλάσσιων δρόμων που συνδέουν την ηπειρωτική Ελλάδα με τα νησιά του Αρχιπελάγους, τα μικρασιατικά παράλια και ευρύτερα τη Μεσόγειο, αποτέλεσε τη διαχρονική βάση για την ανάπτυξη του νησιού.Η Πάρος έχει σχήμα ελλειψοειδές μειούμενο προς Βορρά. Ο περίπλους της είναι 35 μίλια. Αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς των Ελλήνων και όχι μόνο. Οι ακτές του νησιού, από τις οποίες άλλες σχηματίζουν όμορφες παραλίες (κυρίως στην ανατολική πλευρά του) και φυσικά λιμανάκια και άλλες είναι απότομες και βραχώδεις, είναι περισσότερο διαμελισμένες στη βόρεια πλευρά του. Εκεί σχηματίζεται ο μεγάλος κόλπος της Νάουσας, ένα από τα πιο γραφικά λιμάνια του Αιγαίου. Οι άλλοι δύο μεγάλοι κόλποι του νησιού βρίσκονται στα δυτικά (Παροικιά) και στα ανατολικά (Μάρμαρα). Τα κυριότερα ακρωτήρια της Πάρου είναι: ο Άγιος Φωκάς [1] στον λιμένα της Παροικιάς όπου υπάρχει φάρος, ο Κόρακας [2] στο βόρειο άκρο όπου υπάρχει ο παραδοσιακός πέτρινος φάρος χτισμένος το 1887, ο Τούρχος (ή Τούρκος), ανατολικά του προηγουμένου, η Αγριά, ΒΑ. άκρο, ακριβώς απέναντι της Νάξου, η Σταφίδα, η Βίγλα, και ο Πύργος ή Πυργάκι, ανατολικά-νοτιοανατολικά, και ο Μαύρος κάβος, το νοτιότερο άκρο.
Πλησίον της νήσου βρίσκονται πλείστες νησίδες και σκόπελοι, όπως οι επικίνδυνες Πόρτες Πάρου, ο Άγιος Σπυρίδωνας, το Δροσονήσι, το Μακρονήσι, η Γλαροπόδα, το Πατερονήσι, το Φίτζι και το Εβραιόκαστρο (ή Βριόκαστρο).
Κυριότεροι λιμένες της Πάρου είναι: της Παροικιάς, της Νάουσας (αρχαία Αργούσα, πολεμικός λιμένας) μεταξύ των Ακρωτηρίων Κόρακα και Τούρχου, και ο λιμένας του Δρυός καλούμενος και Πόρτο Τρίο, νότια. Άλλοι μικρότεροι όρμοι είναι του Φιλιζίου προς Α., του Κεφάλου προς Δ., του Πίσω Λιβαδιού, ΝΑ., και της Αλυκής ΝΔ..Οι παραλίες του νησιού είναι ιδανικές για όλους καθώς υπάρχουν και απομονωμένες και οργανωμένες αντίστοιχα,με βράχια ή αμμουδιά.
Κυριότεροι λιμένες της Πάρου είναι: της Παροικιάς, της Νάουσας (αρχαία Αργούσα, πολεμικός λιμένας) μεταξύ των Ακρωτηρίων Κόρακα και Τούρχου, και ο λιμένας του Δρυός καλούμενος και Πόρτο Τρίο, νότια. Άλλοι μικρότεροι όρμοι είναι του Φιλιζίου προς Α., του Κεφάλου προς Δ., του Πίσω Λιβαδιού, ΝΑ., και της Αλυκής ΝΔ..Οι παραλίες του νησιού είναι ιδανικές για όλους καθώς υπάρχουν και απομονωμένες και οργανωμένες αντίστοιχα,με βράχια ή αμμουδιά.
Εσωτερικά το νησί διασχίζεται από Β προς Ν από τέσσερα γυμνά όρη, των οποίων υψηλότερες κορυφές είναι ο Προφήτης Ηλίας (776 μ.), η Μάρπησσα και ο Στρούμπουλας (730 μ.). Πηγαία νερά δεν έχει πολλά και τα περισσότερα υφιστάμενα βρίσκονται στην περιοχή του Δρυού.
Το έδαφος του νησιού είναι πετρώδες και αποτελείται από γρανίτες, ασβεστολιθικά πετρώματα (μάρμαρα), γνευσίους και μαρμαρυγίες. Το παριανό μάρμαρο ήταν γνωστό από την αρχαιότητα ως το καλύτερο της Ελλάδας. Σε μικρή ποσότητα υπάρχει επίσης μαγγάνιο, το οποίο οι Παριανοί το εκμεταλλεύονταν ως το 1960 στα ορυχεία των Θαψανών.
Κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κλίμα του νησιού είναι τυπικό κυκλαδίτικο: εύκρατο, ξηρό, με ήπιους χειμώνες και λίγες βροχοπτώσεις. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι περίπου 18 βαθμούς Κελσίου, ενώ, από το Μάιο ως το Σεπτέμβριο, η θερμοκρασία ανεβαίνει αρκετά. Κατά τη διάρκεια του Αυγούστου, για 20-30 μέρες περίπου, τη ζέστη του καλοκαιριού μετριάζουν τα μελτέμια, των "ετησίων" όπως αναφέρονταν από τους αρχαίους Έλληνες, που φυσούν με ένταση 5-7 μποφόρ κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ καταλαγιάζουν.
Χλωρίδα και πανίδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η χλωρίδα του νησιού είναι πλούσια: στην παραθαλάσσια ζώνη συναντάται ο κρίνος της θάλασσας, ο αμάραντος, διάφορα αγκάθια και το κρίταμο. Στα πεδινά φύονται φίδες, σχινάρια, κέδροι, ρείκια κ.α., ενώ στις ημιορεινές και ορεινές εκτάσεις συναντάται επιπλέονφασκόμηλο, ρίγανη, μάραθο, δεντρολίβανο, κυκλάμινα και ανεμώνες. Στη βλάστηση της Πάρου κυριαρχούν τα αρμυρίκια, τακυπαρίσσια, τα πεύκα, οι χαρουπιές, οι αροκάριες, τα αμπέλια, οι συκιές, οι ελιές κ.α. Τα αμπέλια μάλιστα παράγουν δύο τοπικές ποικιλίες κρασιού, τη μανδηλαριά (κόκκινο)και τη μονεμβασιά(λευκό), που είναι Π.Ο.Π.
Οι υγρότοποι της Πάρου προσθέτουν ψηφίδες φυσικής ομορφιάς στο τοπίο, πλουτίζουν τη χλωρίδα της και αποτελούν ζωτικό χώρο για τα μεταναστευτικά πουλιά. Συναντώνται στις Κολυμπήθρες Νάουσας, στη Σάντα Μαρία, στον Μώλο, στη Χρυσή Ακτή, στην Αλυκή, στον Κάμπο και στα Λιβάδια Παροικιάς. Καλλιέργειες υπάρχουν σε πεζούλες στις πλαγιές των λόφων και σε αρκετές πεδινές εκτάσεις. Το νησί παράγει εξαιρετικής ποιότητας λάδι, πατάτες, κρασιά, κηπευτικά, φρούτα και δημητριακά. ΄ Ένα από τα πιο ιδιαίτερα φυτά των Κυκλάδων που συναντάμε συχνά και στην Πάρο είναι και η κάπαρη.
Η γεωγραφική θέση της Πάρου την καθιστά πολύ σημαντικό τόπο διαβίωσης μίας πλούσιας ορνιθοπανίδας. Περισσότερα από 200 διαφορετικά είδη πουλιών φιλοξενούνται στο νησί. Από αυτά ορισμένα είναι ενδημικά, ενώ τα περισσότερα είναι μεταναστευτικά και χρησιμοποιούν την Πάρο ως ενδιάμεσο σταθμό των ταξιδιών τους την άνοιξη και το φθινόπωρο. Στα πουλιά που συναντώνται στην Πάρο περιλαμβάνονται ο Αρτέμης (Calonectris diomedea), ο Κορμοράνος (Phalacrocorax carbo), ο Μικροτσικνιάς (Ixobrychus minutus) και το Βραχοκιρκίνεζο (Falco tinnunculus).
Στην ορνιθοπανίδα της Πάρου περιλαμβάνονται επίσης και ορισμένα σπάνια ή απειλούμενα με εξαφάνιση είδη, όπως οΘαλασσοκόρακας (Phalacrocorax aristotelis), ο Πορφυροτσικνιάς (Ardea purpurea), η Χαλκόκοτα (Plegadis falcinellus), οΛιβαδόκιρκος (Circus pygargus), η Αετογερακίνα (Buteo rufinus), ο Σπιζαετός (Hieraaetus fasciatus), ο Μαυροπετρίτης (Falco eleonorae), η Πετροτριλίδα (Burhinus oedicnemus), ο Αιγαιόγλαρος (Larus audouinii) κ.α.
Στην κατάφυτη κοιλάδα, κοντά στα Ψυχοπιανά, τους καλοκαιρινούς μήνες εμφανίζεται ένα είδος πεταλούδας που την ημέρα μένει ακίνητη πάνω στους κορμούς των δέντρων και στους βράχους, ενώ κατά το απόγευμα ανεβαίνει στα φυλλώματα. Το Σεπτέμβριο, οι θηλυκές πεταλούδες εγκαταλείπουν την κοιλάδα, ταξιδεύοντας μόνο νύχτα, και πηγαίνουν σε περιοχές με θαμνώδη βλάστηση, όπου γεννάνε τα αβγά τους και πεθαίνουν.
Στην Πάρο λειτουργεί από το 1995 ο Σύλλογος Περίθαλψης και Προστασίας Άγριων Ζώων "Αλκυόνη", ο οποίος έχει ως σκοπό την περισυλλογή, θεραπεία και επανένταξη στη φύση των αγρίων ζώων της ελληνικής πανίδας που για κάποιο λόγο (παράνομο κυνήγι κυρίως, αλλά και μολύνσεις, ατυχήματα κ.α.) έχουν ανάγκη περίθαλψης. Ο σύλλογος λειτουργεί αποκλειστικά με τη βοήθεια εκατοντάδων εθελοντών απ' όλο τον κόσμο, και οι εγκαταστάσεις του φιλοξενούνται σε κτήμα 12,60 στρεμμάτων στην περιοχή Καμάρες που παραχωρήθηκε από την Ιερά Μονή Λογγοβάρδας[3]. Στο νησί επίσης συναντάει κανείς μια μικρή ποικιλία άγριων μανιταριών από τα τέλη Νοεμβρίου μέχρι και τις αρχές Μαρτίου ανάλογα με τη συχνότητα των βροχοπτώσεων του τρέχοντος έτους.
Αναφορικά το σπανιότερο αλλά και καλύτερο ποιοτικά είναι ο Αγκαθίτης (αρκετά σκληρό και χρώματος καφετί).Ο κοκκινοαμανίτης είναι πιο κοινό αλλά επίσης αρκετά νόστιμο και ο γλυστρίτης.
Τα ονόματα της αρχαίας Πάρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομα Πάρος δεν είναι το μόνο που χρησιμοποιήθηκε στα αρχαία χρόνια για την ονοματοδότηση του φερώνυμου κυκλαδικού νησιού. Τα ονόματα αυτά έχει καταγράψει ο Αλεξανδρινός γραμματικός Νικάνωρ (2ος αι. π.Χ.) στο έργο Μετονομασίαικαι διέσωσε γραμματειακά ο Στέφανος ο Βυζάντιος στα Εθνικά του:
- α)το όνομα Πάρος δεν απαντά στον Όμηρο ούτε στις πινακίδες της γραμμικής γραφής Β', ενώ πρώτη γραμματειακή της μνεία είναι στον Ομηρικό Ύμνο Εις Απόλλωνα, έργο του 7ου αιώνα π.Χ. και στον 'Υμνο εις Δήμητραν.
Το εθνικό όνομα των κατοίκων του νησιού ήταν Πάριος και απαντάται στον Πίνδαρο και τον Ηρόδοτο. Ως προς την ετυμολογία του ονόματΟς Πάρος μαθαίνουμε από τον Στέφανο τον Βυζάντιο, πως ο Καλλίμαχος ο γραμματικός υποστήριζε πως οφείλεται στον Αρκάδα οικιστή του νησιού Πάρο τον Παρράσιο, άποψη που δεχόταν και ο Αριστοτέλης[4].
- β) Η Πακτία μαρτυρείται μόνο από τον Στέφανο τον Βυζάντιο. Ο Salmasius θεωρεί τον τύπο αυτό αντιγραφικό λάθος και το διορθώνει σε Επακτία Επάκτιος είναι αυτός πουκείται επί της ακτής, ο παραλιακός. Επομένως το όνομα ξεκίνησε από την παραλιακή πόλη του νησιού και επεκτάθηκε σε όλο το νήσι. Ο Αύγουστος Μάινεκε επιλέγει τη διόρθωση της Πακτίας σε Πλατεία, τοπωνύμιο οφειλόμενο στην αναφορά του Πλίνιου, ο οποίος συνδέει το περιγραφικό τοπωνύμιο με το σχήμα του εδάφους. Ο Αθανάσιος Βερτσέτης, το Πακτία το συνδέει με το ρήμα πακτόω,δηλαδή στερέωνω, ασφαλίζω,δηλαδή την ασφαλή τοποθεσία.
- γ) Η Δημητριάς από τη θεά Δήμητρα, η λατρεία της οποίας μαρτυρείται στο νησί από τον ομηρικό ύμνο στη Δήμητρα, τον Ηρόδοτο, τον Παυσανία, από αρχαίες ειγραφές, και νομίσματα που έχουν βρεθεί στο νησί και απεικονίζουν ένα σιτάρι[5]
- δ) Η Ζάκυνθος , όνομα που έλαβε από Ζακύνθιους αποίκους που εγκαταστάθηκαν στο νησί στα πρώιμα ιστορικά χρόνια[6]
- ε) Η Υρία (και Υρίη), λέγεται η Πάρος στο Στέφανο τον Βυζάντιο. Υρία λεγόταν και η Ζάκυνθος και έτσι είναι πιθανό να ήλθε αυτή η ονομασία μαζί με την ονομασία Ζάκυνθος
- στ) Η Υλήεσσα, ονομασία αναφερόμενη από τον Νικάνορα τον Γραμματικό. Από το κοινό όνομα ύλη,δηλαδή δάσος,δηλώνει τον δασώδη τόπο, όπως ήταν η ιόνιος Ζάκυνθος[7]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα αρχαία λατομεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα αρχαία λατομεία της Πάρου βρίσκονται στη θέση «Μαράθι» σε απόσταση περίπου 5 χλμ από την πρωτεύουσα Παροικία. Τα λατομεία αυτά είναι γνωστά από το εξαιρετικής ποιότητας λευκό μάρμαρο, την «Παρία λίθο», που εξορυσσόταν εκεί από τον 7ο π.Χ. αιώνα και ήταν πηγή πλούτου για το νησί της Πάρου. Από το μάρμαρο αυτό έχουν κατασκευαστεί πασίγνωστα γλυπτά όπως η Αφροδίτη της Μήλου, ο Ερμής του Πραξιτέλους και η Νίκη της Σαμοθράκης. Είναι επίσης γνωστό ως "λυχνίτης",ονομασία που οφείλεται είτε στη μεγάλη του διαύγεια και καθαρότητα, είτε στον τρόπο εξόρυξής του από τη γη (με τη χρήση λύχνων). Η λειτουργία των λατομείων σταμάτησε στους Βυζαντινούς χρόνους και επαναλήφθηκε στην εποχή της κυριαρχίας των Φράγκων στο νησί, με το μάρμαρο να κατευθύνεται προς πολλά σημεία της Ευρώπης και κυρίως τη Βενετία. Η εκμετάλλευση του μαρμάρου αρχίζει και πάλι τον 19ο αιώνα από την Γαλλική Εταιρεία Μαρμάρου και από το 1878 αναλαμβάνουν τη λειτουργία των λατομείων Βέλγοι για σύντομο χρονικό διάστημα τριών ετών. Στη συνέχεια η εκμετάλλευση των λατομείων περνά στον έλεγχο εταιρειών Ελληνικών συμφερόντων και συνεχίζεται για κάποια ακόμα χρόνια σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, Στη συνέχεια η λειτουργία των λατομείων διακόπτεται οριστικά, πιθανότατα γιατί η φλέβα του άριστης ποιότητας μαρμάρου φαίνεται πλέον να εξαντλείται.
Στην περιοχή σήμερα σώζονται ερείπια κτηρίων υποδομών που είχαν κατασκευαστεί από τη Γαλλική Εταιρεία. Επίσης υπάρχουν δυο στοές σε σχετικά επισκέψιμη κατάσταση αν και η έντονη κλίση τους δημιουργεί δυσκολίες. Η νότια στοά του λατομείου είναι πιο δύσκολα επισκέψιμη και αποτελεί το αρχαίο τμήμα του. Στην είσοδο σώζεται τμήμα αρχαίου ελληνιστικού ανάγλυφου αφιερωμένου στις Νύμφες. Η βόρεια στοά του λατομείου δημιουργήθηκε από τη Γαλλική εταιρία.
Προϊόντα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην αρχαιότητα σπουδαία προϊόντα της Πάρου ήταν τα σύκα, τα πεπόνια και οι παριανές πίττες. Συγκεκριμένα ο περίφημος Παριανός σατυρικός ποιητής Αρχίλοχος, όταν πήγε στη Θάσο, δεν μπορούσε να ξεχάσει τα μαύρα σύκα τα λεγόμενα "αιμώνια", που ήταν παραγωγή της Πάρου. Ο δε Αθήναιος μνημονεύει τα πεπόνια της Πάρου που τα ονόμαζε "σικυούς σπερματίες". Ο δε Πλίνιος αναφέρει ότι στην Πάρο υπήρχε ένα δάσος του οποίου τα δένδρα δεν καρποφορούσαν, τα δε αλιεύματα πέριξ της Πάρου ήταν περισσότερο αλμυρά από τα συνήθη. Επίσης ο ίδιος αναφέρει και το αξιοπερίεργο ότι στην Πάρο υπήρχε κάποιος "λίθος", (χώμα;), από τον οποίο εξαγόταν ένας χυμός, (πιθανόν με βρασμό), που χρησίμευε ως θεραπευτικό φάρμακο. Άλλα προϊόντα της εποχής εκείνης ήταν τα παριανά ιμάτια που ήταν πορφυροβαφή, τα καλούμενα "βεύδεα". Κυρίως όμως ήταν τα λευκά μάρμαρα που μαζί με της Νάξου και της Πεντέλης συντέλεσαν στη δόξα της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής. Διάσημοι ήταν οι Παριανοί αγαλματοποιοί Σκόπας και Αγοράκριτος, εφάμιλλοι του Φειδία, καθώς και οι ζωγράφοι Νικάνωρ και Αρκεσίλαος.
Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι, οι Παριανοί, ασχολούνται κυρίως με την αλιεία, γεωργία, κτηνοτροφία και τον τουρισμό. Τα προϊόντα της Πάρου είναι ποικίλα και άριστης ποιότητας. Παράγει ετησίως μεγάλες ποσότητες οίνου με συνέπεια να έχει μικρές βιομηχανικές μονάδες οινοποιίας και ουζοποιίας,-και συγκεκριμένα την περιβόητη ¨σούμα¨- καθώς και την περίφημη παριανή γραβιέρα, λάδι και σύκα, περισσότερο για τις ανάγκες των κατοίκων. Ευφορότερες περιοχές είναι της Παροικίας και της Μάρπησσας. Επίσης η Πάρος έχει αξιόλογα ορυκτά, μεταξύ των οποίων πρωτεύουσα θέση έχει το ονομαστό χιονόλευκο μάρμαρο της Πάρου.
Διοίκηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διοικητικά η Πάρος, πριν από την ένταξή της στο "σχέδιο Καποδίστριας", ήταν χωρισμένη σε 8 κοινότητες (Αρχιλόχου, Μάρπησσας, Νάουσσας, Παροικιάςς, Κώστου, Αλυκής, Αγκαιριάς και Λευκών). Σήμερα βρίσκεται κάτω από τη διοίκηση ενός και μόνο δήμου, Δήμος Πάρου, που έχει έδρα την πρωτεύουσα του νησιού την Παροικιά.
Δήμος Πάρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Δήμος Πάρου | |
| Δήμος | |
 | |
| Χώρα |  Ελλάδα |
| Έδρα | Παροικιά |
| Διοίκηση | |
| • Δήμαρχος | Μάρκος Κωβαίος |
| Διοικητική διαίρεση | |
| • Αποκ. διοίκηση | Αποκεντρωμένη διοίκηση Αιγαίου |
| • Περιφέρεια | Νοτίου Αιγαίου |
| • Περιφ. ενότητα | Πάρου |
| Διαμέρισμα | Νησιά Αιγαίου |
| Νομός | Δωδεκανήσου |
| Έκταση | 196,3 km2 |
| Πληθυσμός | 13.715 (απογραφή 2011) |
Ο δήμος Πάρου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 12.853 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται:
- Δ.δ. Πάρου [ 5.812 ]: η Πάρος (πόλη) [ 4.522 ], ο Άγιος Σπυρίδων (νησίδα) [ 0 ], ο Άγιος Χαράλαμπος [ 8 ], τα Βουνιά (Δ.δ. Πάρου) [ 23 ], ο Βουτάκος (τ. η Βουτάκου, Δ.δ. Πάρου) [ 52 ], τα Γλυσίδια [ 65 ], ο Έλητας [ 112 ], τα Κακάπετρα [ 178 ], τοΚαλάμιον [ 115 ], οι Καμάρες [ 99 ], ο Κάμπος [ 126 ], οι Κουκουμαυλές (τ. ο Κουκουμαλεύς) [ 30 ], το Κρωτήρι [ 84 ], η Μονή Χριστού Δάσους [ 32 ], ο Παράσπορος [ 39 ], η Πούντα [ 76 ], το Σαρακίνικο [ 127 ], οι Σωτήρες [ 96 ] και το Χωριουδάκι (τ. το Χωριδάκι) [ 28 ]
- Δ.δ. Αγκαιριάς [ 981 ]:, η Αγκαιριά [ 271 ], ο Άγιος Ιωάννης Τρυπητής [ 25 ], η Αλυκή [ 504 ], η Ανερατζά [ 1 ], ο Βουτάκος (Δ.δ. Αγκαιριάς) [ 19 ], η Γλαρόμπουτα [ 35 ],το Καμάριον [ 72 ], η Μακριά Μύτη [ 27 ], η Μονή Αγίων Θεοδώρων [ 27 ], τοΠαντερονήσι [ 0 ]
- Δ.δ. Αρχιλόχου [ 910 ]: τα Μάρμαρα [ 543 ], ο Άγιος Νικόλαος [ 4 ] , οι Γλυφάδες [ 8 ], ο Μώλος [ 28 ], ο Πρόδρομος [ 311 ] και τα Τσουκαλιά (τ. τα Τσουκάλια) [ 16 ]
- Δ.δ. Κώστου [ 374 ]: ο Κώστος [ 235 ], το Ιστέρνι [ 64 ] και το Μαράθι [ 75 ]
- Δ.δ. Λευκών [ 765 ]: οι Λεύκες [ 519 ], το Άσπρο Χωριό [ 166 ], τα Βουνιά (Δ.δ. Λευκών) [ 44 ], τα Γλυφά [ 33 ] και η Λαγκάδα [ 3 ]
- Δ.δ. Μαρπήσσης [ 984 ]: η Μάρπησσα [ 519 ], το Δρυονήσι (νησίδα) [ 0 ], ο Δρυός [ 201 ], το Μακρονήσι (νησίδα) [ 0 ], τοΠίσω Λιβάδι [ 79 ], το Πυργάκι [ 65 ], ο Τζάνες [ 35 ], ο Τούρλος [ 23 ], ο Τσουκαλάς [ 14 ], η Χρυσή Ακτή [ 48 ]
- Δ.δ. Ναούσης [ 3.027 ]: η Νάουσα [ 2.316 ], η Αγία Καλή (νησίδα) [ 0 ], ο Άγιος Ανδρέας [ 52 ], ο Άγιος Αρτέμιος (νησίδα) [ 0 ], ο Αμπελάς [ 147 ], το Γαϊδουρονήσι (νησίδα) [ 0 ], ο Γαλιάτσος (νησίδα) [ 0 ], η Γλαροπούντα (νησίδα) [ 0 ], το Εβριόκαστρο(νησίδα) [ 0 ], οι Καμάρες [ 147 ], οι Κολυμπήθρες [ 29 ], η Λάγκερη [ 66 ], τα Λιβάδια [ 83 ], το Μαυρονήσι (νησίδα) [ 0 ], τοΜικρονήσι (νησίδα) [ 0 ], η Μονή Αγίου Αντωνίου [ 33 ], η Μονή Λογγοβάρδας [ 37 ], η Ξιφάρα [ 63 ], το Παντερονήσιο (νησίδα) [ 0 ], τα Πρωτόργια [ 54 ], το Τεταρτονήσι (νησίδα) [ 0 ], το Τηγάνι (νησίδα) [ 0 ], ο Τούρλος (νησίδα) [ 0 ], το Φιλίδι (νησίδα) [ 0 ] και οι Φοίνισσες (νησίδα) [ 0 ]
Με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης ουδεμία μεταβολή επήλθε στο Δήμο, σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 2.29.Γ. αυτού.
Παραλίες της Πάρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Πάρος είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός και έχει σημαντικό αριθμό παραλιών κάποιες από τις οποίες είναι:
Βορειοδυτική πλευρά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Λιβάδια, Κριός, Μαρτσέλο, Σουβλιά, Καμίνια (ή Καμινάκια), Άγιος Φωκάς (Παροικιά), Μοναστήρι, ή παραλία Αγίου Ιωάννη, Κολυμπήθρες
Βορειοανατολική πλευρά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πιπέρι, Άγιοι Ανάργυροι, Λάγγερη, Σάντα Μαρία,Μικρή Σάντα Μαρία, Αμπελάς, Γλυφάδες,Φιλίζι
Νοτιοανατολική πλευρά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τσουκαλιά, Μώλος,Καλόγερος, Πίσω Λιβάδι, Λογαράς, Πούντα, Νέα Χρυσή Ακτή, ή Τσερδάκια, Χρυσή Ακτή, Δρυός, Λωλαντώνης, Γλύφα, Μπουτάρη
Νοτιοδυτική πλευρά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φάραγγας,Πίσω Αλυκή, Αγ. Νικόλάος Αλυκής,Βουτάκος, Πούντα (απέναντι από την Αντίπαρο), Αγία Ειρήνη, Παρασπόρος, Δελφίνι, Όρμος του Μπέη
Αθλητισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο νησί λειτουργεί από το 1992 ο Ναυτικός Όμιλος Πάρου με έδρα στα Λειβάδια της Παροικίας. Δραστηριοποιείται στον ναυταθλητισμό με τμήματα κολύµβησης, ιστιοπλοΐας τριγώνου-ανοικτής θάλασσας, αλλά και με πολιτιστικές ή περιβαλλοντολογικές δράσεις. Η Πάρος λόγω των δυνατών ανέμων, προσφέρει την δυνατότητα ανάπτυξης ανάλογων αθλημάτων, όπως του κάιτσερφ και της ιστοσανίδας. Οι κύριες παραλίες όπου αναπτύσσονται τέτοιες δραστηριότητες, είναι αυτές της Πούντας και της Χρυσής Ακτής, όπου και υπάρχουν κέντρα εκμάθησης και ενοικίασης εξοπλισμού.
Πρόσβαση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το αεροδρόμιο του νησιού, είναι ο Κρατικός Αερολιμένας Πάρου που συνδέει το νησί με την Αθήνα. Το λιμάνι στην χώρα της Πάρου ήΠαροικιάς είναι ο κεντρικός λιμένας του νησιού. Τα λιμανάκια στη Νάουσα και το Πίσω Λιβάδι ενώνουν την Πάρο με άλλα Κυκλαδονήσια, κυρίως το καλοκαίρι, μέσω τουριστικών επιβατηγών σκαφών, καθώς και το λιμάνι στην Πούντα συνδέει το νησί με την Αντίπαρο με οχηματαγωγά καράβια καθ' όλη τη διάρκεια του έτους[8].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗ ΓΡΑΦΕΤΕ GREEKGLISH !