Μην σε ξεγελάει ο τίτλος. Ούτε και είμαι τόσο καλός στην ιστορία. Ωστόσο ας κάνω μια προσπάθεια.
Βρισκόμαστε στο 1821. Ο αγώνας στη Μολδοβλαχία έχει αποτύχει. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης παίρνει την απόφαση να περάσει στην Τρανσυλβανία. Η στιγμή του χωρισμού του με τον πιο έμπιστο οπλαρχηγό του, το Γεωργάκη Ολύμπιο, φτάνει.
«Περιπτύχθησαν δια περιπαθείας αδελφικής» γράφει σύγχρονος ιστορικός «καταβρέχοντες ο εις του άλλου τας παρειάς δια δακρύων, όπερ γεννώσιν η αποτυχία ελπίδων περί πατρίδος μεγάλων, και η ζωηρά έτι μνήμη τοσούτων εν ολίγω χρόνω πικρών παθημάτων». Λίγο πιο μετά, τη στιγμή του αποχωρισμού, αποχαιρετά ο ένας τον άλλο με την ευχή «Καλές αντάμωσες στην πατρίδα!»
Ομοφοβικός ο Γεωργάκης Ολύμπιος δε μπορεί να ήταν, γιατί η λέξη «ομοφοβικός» αποτελεί δημιούργημα του σύγχρονου πολιτισμού και ήταν άγνωστη την εποχή εκείνη. Επειδή όμως πιθανώς να ήταν ομοφοβικοί οι αναγνώστες της εποχής εκείνης, σπεύει ο ιστορικός να το διευκρινήσει προς άρσιν παρεξηγήσεων «Περιπτύχθησαν δια περιπαθείας αδελφικής».
Ξενοφοβικό πάλι δεν τον λες, αφού η γυναίκα του, η όμορφη Στάνα ήταν Σερβίδα. Εκεί στο Κίμπουλουγκ, αποχαιρετώντας την πολυαγαπημένη του γυναίκα, με δυο ανήλικα παιδιά και το τρίτο στην κοιλιά, της δίνει την παραγγελιά:
«Στάνα, τους γιους μου, σαν λευτερωθεί η πατρίδα μου, θέλω να τους παραδώσεις στο έθνος. Εκεί θέλω να μεγαλώσουν.»
Καημένε Γεωργάκη Ολύμπιε. Πού να ‘ξερες ότι, η λευτερωμένη σου πατρίδα θα σκλαβωνόταν και πάλι και μάλιστα χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα του εισβολέα.
Ρατσιστής πάλι δεν ξέρω αν ήταν. Αποφάσισε εσύ.
Διαβάζω τα λόγια του, το Σεπτέμβριο του 1821 στα παλικάρια του λίγες μέρες πριν θυσιαστεί για την πατρίδα.
«Ανδρείοι Έλληνες!
Όλοι μας, ευγενείς αδελφοί, υποκύψαμε σε μια τρομερή μοίρα. Από τους ομόδοξους γείτονες μας, εκείνοι, που μας υποσχέθηκαν βοήθεια, μας εγκατέλειψαν, οι άλλοι με συκοφαντίες εχαρακτήρισαν σαν έγκλημα τους αιματηρούς αγώνες μας για τη θρησκεία μας και την ύπαρξη μας.
Ψηλά το κεφάλι αδέρφια! Δείξτε πως είστε αντάξιοι των προγόνων σας. Εσώσαμε εν τούτοις την τιμήν μας. Η Ευρώπη εγνώρισε τους γιούς της Ελλάδος! Η βοήθεια που υποσχέθηκε η Ρωσία έρχεται πολύ αργά για μας. Οι Μοσχοβίτες μεγιστάνες θέλουν πρώτα να ξέρουν ότι, έπεσε νεκρό το άνθος της Ελλάδος, προτού να έρθει η βοήθεια τους, για να έχουν να κατακτήσουν μόνο αμόρφωτες μάζες, και μετά την εξόντωση των μορφωμένων, να μην παραλάβουν κανένα πνευματικό παλμό, που τον φοβούνται στην αναγέννηση μας σαν μελλοντικό επαναστατικό υλικό. Εμπρός αδέρφια! Ας πεθάνουμε κοιτάζοντας άφοβα το θάνατο στα μάτια. Ζήτω η θρησκεία και η ελευθερία της Ελλάδος! Θάνατος στους βαρβάρους.»
Ας αφήσουμε το υπόλοιπο προφητικό κείμενο κι ας επικεντρωθούμε μόνο στην τελευταία φράση. Δεν ξέρω ποιους βαρβάρους εννοεί, είναι όμως λίγο ρατσιστικό, δε νομίζεις;
Αργότερα στις 8 του Σεπτέμβρη βρίσκεται ταμπουρωμένος με 11 εναπομείναντες συντρόφους του στο μοναστήρι του Σέκου στα Καρπάθια όρη. Οι Τούρκοι όρμησαν ύστερα μέσα στον αυλόγυρο. Οι δώδεκα μελλοθάνατοι τους περίμεναν πάνω στο καμπαναριό ταμπουρωμένοι. Αμόλυσαν πάνω στους εισβολείς κάμποσες μπαταρίες και σκόρπισαν στο πλακόστρωτο κάμποσα τούρκικα κορμιά. Μα είναι πολλοί οι τούρκοι και κάμποσοι καταφέρνουν ν’ ανεβούν τη σκάλα του καμπαναριού.
«Αδέλφια, καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο!» φωνάζει ο Ολύμπιος. Κι αμέσως σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό, κάνει το σταυρό του κι αδειάζει την πιστόλα του πάνω στο βαρέλι με τη μπαρούτη που κρατούσε σιμά του. Ένας φοβερός κρότος ακούεται και το ταμπούρι γέμισε πέτρες, ξύλα, κρέατα, αίματα, καπνούς κι αποκαΐδια. Αυτό ήταν το τραγικό τέλος του ήρωα αγωνιστή και των συντρόφων του. Φυσικά η πατρίδα τον τίμησε δεόντως αφήνοντας την οικογένειά του να ζει μέσα στην εξαθλίωση.
Ναι τελικά ο Γεωργάκης Ολύμπιος ήταν καμικάζι. Βέβαια δεν πήγε να ανατιναχθεί στη Ρωσία ή την Αγγλία ή τη Γαλλία, αλλά μικρή σημασία έχει.
Εμείς βέβαια σήμερα τον θεωρούμε αγωνιστή και ήρωα της επανάστασης, στήνουμε το άγαλμά του και δίνουμε το όνομά του σε οδούς πλατείες ή … ακόμα και σε στρατόπεδα, όπως για παράδειγμα το στρατόπεδο στην Ανδρομάχη Πιερίας, που για όσους δεν ξέρουν, είναι οικισμός, που υπάγεται στο Δήμο Κατερίνης.
Εκεί το επόμενο διάστημα, λέει ένα πουλάκι, πρόκειται να εγκατασταθούν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες ή «παράτυποι» μετανάστες (who knows). Είναι κανονισμένα όλα. Έχουν μοιραστεί και τα απαραίτητα κονδύλια σ’ αυτούς, που ξέρουν να μετατρέπουν το πρόβλημα σε ευκαιρία για πλουτισμό. Όσο μεγαλύτερες είναι μάλιστα οι αντιδράσεις, τόσο μεγαλύτερα ποσά θα απαιτηθούν για να καμφθούν. Ρώτησε κανείς τους κατοίκους; Όχι βέβαια. Σιγά μη ρωτήσουν τους ιθαγενείς. Μήπως τους ενημέρωσε κανείς; Ούτε καν. Ίσα ίσα τους καθησυχάζουν ότι, όλα θα γίνουν όπως πρέπει, αφού προηγηθεί ο σχετικός διάλογος ή το σχετικό μπαχτσίσι θα έλεγε ένας κακομαθημένος.
Ας επιστρέψουμε όμως στους «επισκέπτες» μας. Καλώς να ‘ρθουν, θα βιαστούν να πουν κάποιοι φιλόξενοι συμπολίτες μας. Είναι βέβαια απορίας άξιο γιατί αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν να προσφύγουν ή να μεταναστεύσουν σε χώρες αλλόθρησκες. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να καταφύγουν στη Σαουδική Αραβία ή το Ιράν ή έστω την Υεμένη, αυτοί όμως αποφεύγουν τους ομόφυλους τους και προτιμούν την Ευρώπη (ε, είσαι απαράδεκτος, το ομόφυλος σημαίνει από την ίδια φυλή όχι το ίδιο φύλο, αμάν πια). Και μάλιστα χαρακτηρίζουν εμάς του Ευρωπαίους πολίτες ως άπιστους. Ας μη βιαστώ να τους χαρακτηρίσω κι εγώ ως βαρβάρους, γιατί δεν είμαι ο Γεωργάκης Ολύμπιος και γιατί πιθανόν εσύ να με χαρακτηρίσεις ως απολίτιστο και δεν το θέλω. Αντίθετα θα θεωρήσω τιμή μου το γεγονός ότι, με επιλέγουν να τους φιλοξενήσω.
Με το αριστερό μου χέρι κλείνω το στόμα μου για να μην το πω, αλλά δεν γράφω με το στόμα, οπότε το δεξί μου χέρι γράφει μόνο του κι έτσι θα διαβάσεις, αυτό που δεν ήθελα ν’ ακούσεις. Αλλά καλύτερα να το μάθεις από εμένα παρά από αλλού.
Όλοι αυτοί, που έρχονται στη χώρα μας δεν είναι ίδιοι. Από τη μια είναι οικογένειες Σύριων προσφύγων με παιδιά και μωρά στην αγκαλιά, που τρέχουν να γλιτώσουν από την κατάρα του πολέμου. Ας ξεχάσουμε για λίγο αυτούς, που χρησιμοποιούν τα μωρά τους ως ασπίδα, για να περάσουν από τα μπλόκα και αυτούς, που ανατινάζονται σαν τον Γεωργάκη Ολύμπιο, θεωρώντας τους ως εξαίρεση και όχι ως κανόνα.
Εκτός από τους Σύριους όμως και ίσως κάποιους Ιρακινούς, που μπορούν να θεωρηθούν πρόσφυγες, υπάρχουν και ένα σωρό άλλοι. Μαροκινοί, Αλγερινοί, Τυνήσιοι, Πακιστανοί, Αφγανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Σουδανοί και όλες οι φυλές του κόσμου περνούν τα νερά του Αιγαίου. Αυτοί οι τελευταίοι δεν πληρούν και τις προδιαγραφές για να φύγουν στην Ευρώπη και άρα είναι αυτοί, που θα μας ξεμείνουν και στους οποίους θα πρέπει να παρέχουμε τη φιλοξενία μας.
Τώρα βέβαια, άκουσα και την εξής άποψη. Τι είναι 2.000 μετανάστες μπροστά στους 100.000 Έλληνες, που κατοικούν στην περιοχή; Για όποιον δεν ξέρει μαθηματικά, να πούμε ότι, είναι ποσοστό 2%, που αν αναπαραχθούν με τους ρυθμούς, που συνηθίζουν, θα γίνουν σύντομα 3%, 4%, 5% κ.λ.π.
Το πουλάκι λοιπόν μου είπε ότι, θα εγκατασταθούν «προσωρινά» στην Ανδρομάχη, πιθανώς και αλλού, π.χ. παλιό νοσοκομείο και θα μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς. Ο χρόνος παραμονής τους θα είναι από 2-6 μήνες (μην είσαι σίγουρος γι’ αυτό) και στη συνέχεια θα φεύγουν και τη θέση τους θα παίρνουν οι επόμενοι και πάει λέγοντας. Η αστυνομία θα αναλάβει την περιφρούρησή τους, αφήνοντας προφανώς την καταπολέμηση του υπόλοιπου εγκλήματος για το μέλλον.
Σε σένα λοιπόν πρόσφυγα ή έστω μετανάστη, που έρχεσαι στον τόπο μου, αλλά δεν γνωρίζεις τη γλώσσα μου και τις συνήθειές μου, θέλω να πω τα εξής:
Καλώς να ορίσεις κι εφόσον έχεις ανάγκη, ευχαρίστως να σε περιθάλψω και να σε φροντίσω. Αυτοί, που σε στέλνουν εδώ, προφανώς θα φροντίσουν για τη στέγη σου, την τροφή σου, την ένδυσή σου και τη θέρμανσή σου. Όμως θα πρέπει να σε προειδοποιήσω.
Όσο βρίσκεσαι στον τόπο μου, θα πρέπει να τηρείς τους νόμους και τους κανόνες της χώρας, που σε φιλοξενεί.
Δεν θα διαταράσσεις την ησυχία και τη γαλήνη της περιοχής.
Δεν θα προκαλείς, δεν θα απειλείς, δεν θα τρομοκρατείς.
Δεν θα καταστρέφεις τον χώρο, στον οποίο θα φιλοξενείσαι, ούτε την υπόλοιπη δημόσια περιουσία.
Δεν θα προκαλείς και δεν θα συμμετέχεις σε φασαρίες.
Δεν θα λερώνεις και θα τηρείς τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής και καθαριότητας.
Δεν θα οπλοφορείς.
Δεν θα κλείνεις δρόμους, σιδηροδρομικές γραμμές και δεν θα παρεμποδίζεις με κανένα τρόπο τις συγκοινωνίες.
Δεν θα κλέβεις και δεν θα μπαίνεις σε σπίτια, εκτός κι αν προσκληθείς ή για να ζητήσεις βοήθεια.
Δεν θα μαχαιρώνεις κανέναν ομόθρησκό σου ή «άπιστο».
Αν έχεις ορμές, να βρεις τρόπο να εκτονώνεσαι μόνος σου. Μην τολμήσεις να κοιτάξεις, πλησιάσεις, πειράξεις ή αγγίξεις οποιαδήποτε γυναίκα είτε φοράει είτε δεν φοράει μαντίλα, γιατί εδώ δεν είναι Γερμανία.
Εννοείται ότι, μπορείς να εκτελείς τα θρησκευτικά σου καθήκοντα, αλλά μιας και είσαι προσωρινά εδώ, δεν πιστεύω να θέλεις να χτίσουμε και κανένα τζαμί.
Και τέλος, μην τολμήσεις ν’ ανατιναχθείς, γιατί δεν είσαι ο Γεωργάκης Ολύμπιος.
Αν τηρήσεις τους παραπάνω κανόνες, θα τα πάμε καλά. Θα σου συμπεριφερθώ, όπως θα συμπεριφερόσουν εσύ σ’ εμένα, αν ερχόμουν πρόσφυγας στην πατρίδα σου. Εντάξει, αυτό ήταν αστείο. Βρες κάποιον να σου μεταφράσει το κείμενο και στο τέλος, πού ξέρεις, μπορεί να γίνουμε και φίλοι.
Allahu Akbar
نشيد وطني ليبي
Γιώργος Βαρδακώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗ ΓΡΑΦΕΤΕ GREEKGLISH !