Το Αιγίνιο είναι κωμόπολη στο Νομό Πιερίας με 4.153 κατοίκους, με βάση την απογραφή του 2011. Αποτελεί έδρα του Δήμος Πύδνας - Κολινδρού. Στα βορειοανατολικά βρίσκεται ο ποταμός Αλιάκμονας , στα ανατολικά ο Θερμαϊκός κόλπος και στα νότια και νοτιοδυτικά του βρίσκονται ο Όλυμπος και
τα Πιέρια Όρη.Οι κάτοικοι του είναι ντόπιοι, πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη (1923) και πρόσφυγες της Ανατολικής Ρωμυλίας (Καβακλιώτες και Ακμπουναριώτες, 1925) [1]. Η απόσταση του Αιγινίου από τηνΚατερίνη είναι 32 χιλιόμετρα.Η ομώνυμη Δημοτική Ενότητα (με πληθυσμό 4.869 κατοίκους το 2011) αποτελείται από τους οικισμούς: Αιγίνιο (έδρα) και Μεγάλη Γέφυρα (192 κατοίκοι), οι οποίοι συγκροτούν τη δημοτική Κοινότητα Αιγινίου, και τον Καταχά (524 κάτοικοι) που αποτελεί ταυτόχρονα και ομώνυμη Τοπική Κοινότητα.Υποδομές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο Αιγίνιο υπάρχουν σήμερα τρία (3) νηπιαγωγεία, τρία (3) Δημοτικά Σχολεία (στο Αιγίνιο μεταφέρονται και πηγαίνουν στο Δημοτικό Σχολείο και παιδιά από τα γειτονικά χωριά Παλιάμπελα, Καταχά, Λιβάδι, Νέα Αγαθούπολη, Μεθώνη και Μεγάλη Γέφυρα). Βρίσκεται επίσης ένα Γυμνάσιο με κλειστό γυμναστήριο, Λύκειο, ΤΕΕ, Αστυνομικό Τμήμα , Κέντρο Υγείας, υποκατάστημα της ΑΤΕ, ΚΕΠ, Γραφείο Αγροτικής Ανάπτυξης, Γραφείο Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και το Δημαρχείο. Υπάρχουν δύο ενορίες, της Παναγίας- Κοιμήσεως Θεοτόκου για τους γηγενείς Μακεδόνες, τους Θράκες και τους Ακμπουναριώτες και αυτή του Αγίου Ανδρέα για τους Καβακλιώτες). Έχει ακόμη δύο παλαιούς ναούς τους οποίους η Αρχαιολογική Υπηρεσία έχει χαρακτηρίσει διατηρητέα ιστορικά μνημεία και έχει αναλάβει υπό την εποπτεία της. Πρόκειται για το ναό Πέτρου και Παύλου, χρονολογημένο στα 1400, και το ναό του Αγίου Αθανασίου στο συνοικισμό των Καβακλιωτών, που χρονολογείται στα 1600.
Ο οικισμός του Αιγινίου διασχίζεται από την Παλαιά εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης. Επίσης, από την κτηματική του περιοχή και σε απόσταση ενός (1) χιλιομέτρου από τον οικισμό διέρχεται και η Νέα Εθνική Οδός Αθηνών - Θεσσαλονίκης. Έως το Σεπτέμβριο του 2013 λειτουργούσε ανισόπεδος κόμβος ο οποίος εξυπηρετούσε χιλιάδες κατοίκων από και προς τΘεσσαλονίκη, καθιστώντας το Αιγίνιο σχεδόν προάστιό της και αρκετά εύκολη την πρόσβαση των κατοίκων σε αυτή. Ωστόσο, Ο κόμβος αυτός κατεδαφίστηκε με την υπόσχεση να κατασκευαστεί νέος κόμβος, έργο το οποίο οι κάτοικοι αναμένουν ακόμη. Επίσης, σε επαφή με τον οικισμό διέρχεται η διπλή σιδηροδρομική γραμμή όπου βρίσκεται ο νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός Αιγινίου, ο οποίος εξυπηρετεί τον Προαστιακό Θεσσαλονίκης-Λάρισας με δρομολόγια από και προς τη Θεσσαλονίκη κάθε ώρα περίπου.
Στο Αιγίνιο εκδίδεται η τοπική εφημερίδα "Αιγινιώτικος Τύπος". Η διαδικτυακή εφημερίδα του Αιγινίου και της Βόρειας Πιερίας είναι: http/www.aiginionews.gr
Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργία (βαμβάκι, καπνά, σιτηρά, φρούτα) και το εμπόριο. Το Υπουργείο Γεωργίας χαρακτήρισε την περιοχή αυτή ως την καταλληλότερη σε όλη την Ελλάδα για πρότυπες πειραματικές αγροτικές καλλιέργειες.
Πολιτισμός και έθιμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολιτιστικοί σύλλογοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δραστηριοποιούνται δυο πολιτιστικοί σύλλογοι. Ο ένας των γηγενών Μακεδόνων και Ανατολικοθρακών, που ονομάζεται η "Δήμητρα" (ιδρύθηκε το 1966) και ο άλλος των Βορειοθρακών "Ανατολικορωμυλιωτών" που ονομάζεται " Ανατολική Ρωμυλία" . Υπάρχει επίσης ορειβατικός και αιμοδοτικός σύλλογος.
Εμπροπανήγυρη Αιγινίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάθε Σεπτέμβριο διεξάγεται στην κωμόπολη, από 11-9 έως 18-9 , η ετήσια εμποροπανήγυρη που θεωρείται από τις μεγαλύτερες στο είδος της στην Ελλάδα. Μάλιστα, προηγήθηκε χρονικά από την πανήγυρη της Κατερίνης, καθώς ξεκίνησε το 1926. Την εμποροπανήγυρη η οποία πραγματοποιούνταν στο Καβακλί της Ανατολικής Ρωμυλίας, με αφορμή τη γιορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, μετέφεραν οι καβακλιώτες πρόσφυγες οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο Αιγίνιο το 1925.
Αγιασμός αμπελώνων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 1 Φεβρουαρίου εορτάζεται ο Άγιος Τρύφωνας και αναβιώνει από το σύλλογο "Ανατολική Ρωμυλία" η εορτή των αμπελουργών, με τον αγιασμό των αμπελώνων και κορυφώνεται με μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις στην πλατεία του Αγίου Ανδρέα. Στην ίδια πλατεία γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις από το σύλλογο "Ανατολική Ρωμυλία" κάθε Σεπτέμβριο.
Κουρμπάνι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάθε άνοιξη γίνεται πανηγυρικός εορτασμός στο εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου και βορειοδυτικά στο εξωκλήσι της Ανάληψης στο "Ξάπεφτο" ο πολιτιστικός σύλλογος "Ανατολική Ρωμυλία" αναβιώνει το "κουρμπάνι" έθιμο που έφεραν οι ανατολικορωμυλιώτες πρόσφυγες από την αλησμόνητη πατρίδα.Την ημέρα του εορτασμού του οι κτηνοτρόφοι σφάζουν ταμένα αρνιά στο όνομά του και προσφέρουν σε κοινό τραπέζι το "κουρμπάνι" (φαγητό από τα σφάγια) στους προσκυνητές.
Θερινές εκδηλώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Επίσης, στις 29 Ιουνίου αναβιώνει από το σύλλογο "Δήμητρα" η γιορτή των Αγίων Αποστόλω ν στο χώρο του παλαιού Βυζαντινού Ναού. Στις 15 Αυγούστου εορτάζεται ο Πολιτιστικός Αύγουστος. Απο το 2007 ξεκίνησε ο θεσμός του Φεστιβάλ Βόρειας Πιερίας. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ μουσικής (2007-2008 παραδοσιακής μουσικής), που πραγματοποιείται με πρωτοβουλία του Δήμου Αιγινίου στο χώρο του Αγίου Γεωργίου συνήθως το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου.
Ιστορικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πρώην ονομασία του Αιγινίου ήταν Λιμπάνοβο, ЛюбовНова που στα είναι στα βουλγάρικα, διαβάζεται "Λιούμποφ νόβα" και σημαίνει νέα αγάπη [εκκρεμεί παραπομπή]. Έπειτα από την εγκατάσταση και των προσφύγων το Υπουργείο Βορείου Ελλάδος μετονόμασε το Λιμπάνοβο σε Αιγίνιον κατά τον συνταξιούχο καθηγητή του γυμνασίου Κατερίνης κ. Αναγνωστόπουλο και το ιστορικό του βιβλίο "Πιερία" από την ομώνυμη πολιτειούλα στη θέση που είναι σήμερα το χωριό Ρυάκια της Πιερίας και που κατά τον 4ο περίπου αιώνα θεωρούνταν ένα σχετικά σημαντικό αστικό κέντρο. Το Αιγίνιο έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και έδωσε θύματα απ’ όλους τους κατοίκους του. Ενώ οι Γερμανοί θεωρούσαν τον τόπο αυτό μεγάλης στρατηγικής σημασίας , καθώς η απόστασή του ήταν μόλις δύο χιλιόμετρα από τη μεγάλη σιδηροδρομική γέφυρα του Αλιάκμονα, έπειτα πιέσεις που άσκησαν επάνω του δεν προέβησαν σε εχθροπραξίες σε βάρος των κατοίκων, εκφοβισμούς και εκτελέσεις, όπως σε άλλα χωριά της Πιερίας.
Ο περιηγητής Νίκος Σχοινάς αναφέρει το Λιμπάνοβο, ως "τσιφλίκιον παρά τον Αλιάκμονα, κείμενον εις τους πρόποδας μικρού βουνού ή λόφων έχων 50 ως 60 οικογενείας οθωμανικάς και 60-70 χριστιανικάς, υποζύγια και τροφάς εν αφθονία, απέχει δε 1 ώραν της ακτής, ήτοι της σκάλας του Ελευθεροχωρίου" [2].
Ο Ζώτος Μολοσσός αναφέρει το Λιμπάνοβο ότι είχε 200 οικογένειες. [3].
Το Λιμπάνοβο σύμφωνα με πληροφορίες κατοίκων μεγάλων σε ηλικία σήμαινε "κρύα νερά". Ονομάστηκε έτσι κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Τίποτα ωστόσο δεν είναι επιβεβαιωμένο από έγκυρη πηγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗ ΓΡΑΦΕΤΕ GREEKGLISH !