Σιγά τα αίματα (Μέρος 1ο) - Μία μέρα στο νοσοκομείο
Η αρρώστια είναι ταξική. Δεν είναι δικό μου. Το είπες εσύ γιατρέ. Τουλάχιστον κάποιες αρρώστιες, όπως το έλκος στομάχου, που προκάλεσε σ’ έναν ταλαίπωρο διάτρηση στομάχου. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές του Νοσοκομείου Κατερίνης έχουν χιούμορ και το χρησιμοποιούν ως άμυνα, για να αντιπαρέρχονται τις άπειρες καθημερινές δυσκολίες.
Το Νοσοκομείο μας πολυτελές. Μπορεί να μην έχει Depon ή μαξιλαροθήκες (2η φορά αριστερά), όμως έχει κρεβάτια με τηλεχειρισμό και όλα τα κομφόρ. Η καθαριότητα καλή και η θέα φοβερή. Αν ήταν ξενοδοχείο θα ήταν τεσσάρων αστέρων. Στο νοσοκομείο βέβαια δεν βρέθηκα ως τουρίστας, αλλά δυστυχώς ως ασθενής.
Σίγα τα αίματα θα πεις. Κι όμως. Ποτάμι το αίμα καθότι στο κεφάλι υπάρχουν πολλά αιμοφόρα αγγεία. Τι έγινε ρε παιδιά; Μήπως έφαγα κανένα κλομπ στο κεφάλι σε κάποια πορεία ή καμιά πετριά από τους λεβέντες, που έκαψαν την Αθήνα; Μπα … τίποτα το ηρωικό. Αντίθετα μια γλίστρα στο μπάνιο ήταν αρκετή για να κονομήσω ένα παράσημο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Οι κατάρες των μαθητών μου έπιασαν. Ευτυχώς η κα Φωτοπούλου ξέρει σταυροβελονιά και το έραψε τέλεια. Thanks.
Ο εκ της Μηλιάς καταγόμενος ιατρός με διαβεβαίωσε ότι, το εσωτερικό της κεφάλας μου λειτουργεί ακόμη κανονικά και γι’ αυτό θα συνεχίσω να σε ταλαιπωρώ αγαπητέ αναγνώστη. Ο γέρος λένε ότι, κινδυνεύει από δύο πράγματα. Εγώ μόλις γλίτωσα από πέσιμο. Οπότε, ξέρετε τι άλλο μένει.
Ουδέν κακό αμιγές καλού. Μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω ένα μικρό μέρος της καθημερινότητας κάποιων ανθρώπων, που εργάζονται σκληρά στο χώρο της υγείας. Χρειάστηκε βέβαια να γίνουν τα χέρια μου σαν τυρί έμενταλ από τις 20 τουλάχιστον τρύπες, που μου έκαναν, προκειμένου να βρουν φλέβα.
Σειρά σου τώρα γιατρέ να ζήσεις την καθημερινότητα του εκπαιδευτικού εσύ ο ίδιος και όχι μέσα από τα κείμενά μου, που σε κάνουν και γελάς. Ωστόσο συγκρατώ τη συζήτηση, που είχα με μία νοσηλεύτρια, που πέτυχε τη φλέβα, που κράτησε περισσότερο από όλες. Η γυναίκα έχει τρία παιδιά και εξομολογήθηκε το εξής: «Όταν έρχεται Σαββατοκύριακο και είμαι μετά από νυχτερινό, εύχομαι να είχαν τα παιδιά σχολείο. Και είναι μόνο τρία. Εσείς, που έχετε 27, πώς τα καταφέρνετε;» Όπως τα καταφέρνεις και συ αδερφή, με κάτι τρελούς σαν κι αυτόν, που δεν μας άφησε να κλείσουμε μάτι όλη τη νύχτα. Έτσι είναι. Κάθε επάγγελμα έχει τις δυσκολίες του.
Αγαπητοί γιατροί, νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό του Νοσοκομείου Κατερίνης ελπίζω να μη σας ξαναδώ στο χώρο εργασίας σας, παρά μόνο ως επισκέπτης. Ευχαριστώ, που φροντίσατε, η διαμονή μου να έχει ενδιαφέρον.
Τώρα εσύ, πονηρέ αναγνώστη, ξέρεις ότι, δεν θα έγραφα ένα κείμενο μόνο και μόνο για να ευχαριστήσω τους γιατρούς. Περιμένεις σίγουρα κάτι παραπάνω. Πράγματι κράτησα για σένα το καλύτερο. Δώσε βάση.
Νοσοκομείο Κατερίνης. Θάλαμος τεσσάρων ατόμων. Μία μύγα, που πρόκειται να μας κρατήσει συντροφιά τις επόμενες μέρες, κόβει βόλτες μέσα στο δωμάτιο. Προς το παρόν είμαι τυχερός, αφού φαίνεται να προτιμά τον διπλανό μου, που είναι πιο «νόστιμος».
Εκτός από εμένα δύο ασθενείς από τη Βόρεια Πιερία και ένας από τη Βόρεια Ευρώπη. Όλοι με κινητά καμπάνα και μουσικοχορευτικούς ήχους κλήσης, χαρακτηριστικούς για την προέλευση του κάθε ασθενή. Κτυπάει το πρώτο κινητό. Με συγχωρείς, που δεν μπορώ να μιμηθώ τον παραδοσιακό ήχο χώρας του πρώην ανατολικού μπλοκ, οπότε ας πούμε απλά ντριιιιν.
- Ντα, ντα, νιέμα νιέμα, κ.λ.π.
Φυσικά εμένα μου έρχεται στο μυαλό το γνωστό άσμα των 80’s da da da. Δεν προλαβαίνω να το φέρω στη μνήμη μου και να σου, που κτυπάει και το δεύτερο κινητό. Άγνωστος (σε μένα) λαϊκός αοιδός με αντίστοιχο αηδές άσμα.
- Ελα, ναι, καλά. Τα τάισες τα ζώα;
Πριν συνέλθω κτυπάει και το τρίτο. Εδώ έχουμε κάτι σε κλαρίνα. Και αμέσως μετά ξανακτυπάει το πρώτο. Και αμέσως μετά το δεύτερο και μετά ξανά το τρίτο κ.ο.κ. Δεν ξεκινήσαμε καλά, σκέφτομαι. Μην ξεχνάς αναγνώστη ότι, βρίσκομαι στο νοσοκομείο με σπασμένο κεφάλι. Τη γλίτωσα από το πέσιμο, αλλά μπορεί να πάω από κινητό. Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι. Μπορεί να τελειώσει η μπαταρία, αν και έχω την υποψία ότι, κάπου εκεί υπάρχει και φορτιστής.
Συζητούν ο κος Χρήστος με τον κο Γιάννη.
- Από πού σσαι σσυ;
- Από Αιγίνιου
- Αα, είμαστι κουντουχουριανοί
- Ισσυ από πού είσσαι;
- Καταχά
- Αα, έχω την κόρη παντριμένη στου Καταχά
- Ααα
Μπαίνει ο γιατρός με τη συνοδεία του. Πρώτα σειρά έχει ο κος Γιάννης. Τον εξετάζει.
- Πονάς εδώ;
- Όχι.
- Πονάς εδώ;
- Όχι.
- Καπνίζεις;
- Ναι
- Πολύ;
- Όχι πολύ.
- Πόσο;
- Δύο πακέτα.
- Εντάξει. Δύο πακέτα δεν είναι πολύ. Είσαι και υπέρβαρος. Ο καθένας έχει δικαίωμα στην αυτοκτονία.
- …
- Πρέπει να το περιορίσεις. Εμένα βέβαια δεν μου πέφτει λόγος, αλλά βλέπεις πώς είσαι. Βήχεις. Δεν μπορείς να βγάλεις τα φλέματα.
- …
- Αερίστηκες;
- Ναι.
Ρώτα και μας γιατρέ, αν αερίστηκε. Η μύτη μας το ξέρει.
- Είσαι δυσκοίλιος;
- Ναι.
Πρρρρρρ.
Ναι πράγματι. Ο ήχος σημαίνει ακριβώς αυτό που φαντάστηκες.
- Να δώσετε στον κύριο Γιάννη Duphalac.
Γιατί το κάνεις αυτό γιατρέ; Άμα του δώσεις Duphalac, μπορεί και να δουλέψει, οπότε ποιος μας σώζει;
Πρρρρρρ.
Πρέπει να σου πω δύο λεπτομέρειες, σημαντικές για το υπόλοιπο της ημέρας, αλλά κυρίως της νύχτας.
1η λεπτομέρεια: Ο κος Γιάννης, άσχετος κατά τ’ άλλα από τεχνολογία, χειρίζεται ως μαέστρος το κινητό του. Μπιπ μπιπ μπιπ όλο κάποιον παίρνει. Συνήθως δεν απαντάει κανείς. Άλλες φορές πάλι ακούμε όλοι σε ανοικτή ακρόαση τις βλακώδεις, δεν θα τις πω συζητήσεις, αλλά ανταλλαγές ασυνάρτητων χωρίς νόημα φράσεων.
2η λεπτομέρεια: Το κρεβάτι του κου Γιάννη είναι το μοναδικό μέσα στο θάλαμο, που έχει κάγκελα. Περίεργο σε πρώτη φάση, αφού τα κάγκελα τον εμποδίζουν να σηκωθεί και ο γιατρός το πρωί του είπε να σηκώνεται. Ούτε στην τουαλέτα μπορεί να πάει. Φοράει βέβαια πάνες, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι, έχει πάρει Duphalac, το οποίο κάποια στιγμή θα ενεργήσει και ο κυρ Γιάννης θα ενεργηθεί.
Πρρρρρρ
Επισκεπτήριο. Ξεχνιόμαστε για λίγο και ο κος Γιάννης κρατάει απασχολημένους τους συγγενείς του, οι οποίοι φαίνονται χαρούμενοι, ειδικά η γυναίκα του. Σε λίγο θα καταλάβεις γιατί. Η γυναίκα είναι ευτυχισμένη, που ο κος Γιάννης θα κοιμηθεί στο νοσοκομείο και όχι στο σπίτι. Νομίζει ότι θα τη γλιτώσει έτσι εύκολα.
Πρρρρρρ
Μέχρις εδώ όλα καλά. Στο κάτω κάτω βρίσκομαι σε δημόσιο νοσοκομείο και όχι σε ακριβό μονόκλινο ιδιωτικής κλινικής. Κάτι άλλο, που πρέπει να ξέρεις είναι ότι, κάθε ασθενής, έχων σώας τας φρένας του, δικαιούται να αρνηθεί θεραπεία. Αυτό, που δεν έχει δικαίωμα, είναι να καταναλώνει άσκοπα τα ελάχιστα φάρμακα και τα αναλώσιμα του νοσοκομείου. Ο κος Γιάννης όμως, όπως θα καταλάβεις, δεν είναι φυσιολογικός ασθενής, ούτε έχει σώας τας φρένας του.
Έρχεται η ώρα λοιπόν να κάνει μάσκα. Είσαι άσχετος. Δε μιλάμε για τη μάσκα του Ζορρό ή του Τζιχάντ Τζων, ούτε για τη μάσκα, που βάζουν οι γυναίκες, για να γίνουν όμορφες, ώστε να αρέσουν σ’ εμάς τους φυσιολογικούς άντρες. Η μάσκα στο νοσοκομείο είναι μία συσκευή, που συνδέεται με το οξυγόνο και στην οποία προσαρμόζεται ένα φιαλίδιο, που περιέχει κάποιο πτητικό υγρό. Ο ασθενής εισπνέει τους ατμούς, προκειμένου να διευκολυνθεί στην αναπνοή του και να μαλακώσουν τα φλέματα. Μην ξεχνάς ότι, ο κος Γιάννης είναι καπνιστής και εγχειρισμένος, πλην όμως, δυστυχώς, έχει φορτιστή.
Του βάζουν λοιπόν τη μάσκα. Βαριέται όμως κι έτσι για να περάσει η ώρα λέει να πάρει κανένα τηλέφωνο. Προφανώς έχει κάποιο πρόγραμμα με απεριόριστες κλήσεις. Με τη μάσκα όμως δε μπορεί να μιλήσει, γιατί η φωνή φαίνεται σα να έρχεται από το διάστημα. Στην περίπτωσή του βέβαια, αυτό είναι φυσιολογικό, αφού ο κος Γιάννης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εξωγήινος. Βγάζει λοιπόν τη μάσκα για να μιλήσει, ενώ το υγρό συνεχίζει να εξατμίζεται και να πηγαίνει χαμένο!
Αν σου κέντρισα το ενδιαφέρον, αξίζει να διαβάσεις την ξεκαρδιστική συνέχεια.
Γιώργος Βαρδακώστας
(ασθενής με μια τρύπα στο κεφάλι)
Σιγά τα αίματα (Μέρος 2ο) - Μία νύχτα στο νοσοκομείο
Αν θέλεις, να μπεις στο πνεύμα, διάβασε πρώτα το προηγούμενο επεισόδιο. Αν πάλι βαριέσαι, βολέψου με το δεύτερο και τελευταίο. Να θυμίσω ότι, βρίσκομαι στο νοσοκομείο με σπασμένο κεφάλι.
Κάποια στιγμή με παίρνει ο ύπνος. Ξυπνάω κατά τις 23:00 για να πάω τουαλέτα. Βλέπω τον κο Γιάννη μέσα στα αίματα. Έχει βγάλει τους ορούς; Έχει πειράξει την πληγή από την εγχείρηση; Ποιος ξέρει; Αίματα παντού. Φωνάζω τις νοσοκόμες. Τον καθαρίζουν, τον φτιάχνουν, όλα κομπλέ. Κρίμα ο άνθρωπος σκέφτομαι. Πέρασε και καμιά ωρίτσα. Μήπως κοιμηθούμε τώρα. Τον βάζουν για ύπνο. Νάνι νάνι ο Γιαννάκης. Σε 30 δευτερόλεπτα αρχίζει το ροχαλητό.
Χαλαρώνω. Θα κοιμηθώ (που λέει ο λόγος). Κι εκεί, που πλησιάζει ο Μορφέας, ξαφνικά ακούω:
- Φύγε από μπροστά…. Κάτσε κάτω.
Τι έγινε πάλι; Δεν κοιμάται; Κι όμως κοιμάται. Αλλά μιλάει στον ύπνο του. Δε είμαστε καλά. Δεν έχει σκοπό να μας αφήσει να κοιμηθούμε. Όχι. Θα τον αγνοήσω. Δεν θα με νικήσει. Περνάει η ώρα. Ανήσυχος ο κος Γιάννης αρχίζει να στριφογυρίζει. Πιάνεται από τα κάγκελα, σηκώνεται, κάθεται, ξύνει τα τέτοια του, μουρμουράει. Είμαι έτοιμος να κοιμηθώ. Μπορεί μάλιστα για μερικά δευτερόλεπτα ή ίσως και λεπτά να με πήρε ο ύπνος. Και τότε ξαφνικά:
Μπαμ, μπουμ. Όχι δε είμαστε στο Μπατακλάν. Πετάγομαι επάνω.
Παλιά στο άλμα εις ύψος, οι αθλητές χρησιμοποιούσαν μία τεχνική, η οποία τώρα έχει εγκαταλειφθεί, γιατί δεν κάνει για μεγάλα ύψη. Ένα κάγκελο όμως δεν είναι μεγάλο ύψος και ο πρωταθλητής μας το ξέρει. Με τη διαφορά ότι, πίσω από το κάγκελο δεν υπάρχει στρώμα, αλλά μία καρέκλα και το σκληρό πάτωμα του νοσοκομείου. Ο πρωταθλητής έχει περάσει το ένα πόδι πάνω από το κάγκελο και στη συνέχεια καθώς περνάει και το σώμα, αναλαμβάνει το ρόλο η βαρύτητα. Έτσι λοιπόν βρίσκεται ο μισός πάνω στην καρέκλα και ο μισός στον αέρα, ενώ το αριστερό πόδι έχει μείνει πίσω, σκαλωμένο ανάμεσα στο κάγκελο και το κρεβάτι.
Μη γελάς. Μην ξεχνάς, ότι είμαι και εγώ ασθενής. Με πέντε ράμματα στο κεφάλι και είκοσι τρύπες στα χέρια. Ευτυχώς ο γιατρός προνόησε και μου είχε βγάλει τον ορό, αφήνοντας όμως την πεταλούδα ή όπως αλλιώς λέγεται. Με το ένα χέρι, που έχω ελεύθερο τρέχω και τον πιάνω.
- Βοήθεια, αδερφή. Κάποιος να έρθει στο 303. Τρέξτε.
Ευτυχώς γιατροί και νοσηλευτές ακούν το σήμα SOS και τρέχουν προς βοήθειά μου. Στο πάτωμα έχουν πέσει υγρά και διάφορα άλλα. Τον σηκώνουν, τον τακτοποιούν και πάλι, αλλά καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Αρχίζει τότε ο εξής διάλογος:
- Γιατί σηκώθηκες;
- Ήθελα να πάω στο μπάνιο.
- Τι να κάνεις στο μπάνιο;
Έλα ντε τι να κάνει στο μπάνιο;
- Οι άρρωστοι το βράδυ δεν πηγαίνουν στο μπάνιο. Το βράδυ οι άρρωστοι κοιμούνται.
- Έπρεπε να πάω στο μπάνιο.
- Αφού φοράς πάνες.
- Όχι για ψιλό, για χοντρό.
Το duphalac, που λέγαμε, γιατρέ.
- Γιατί δεν πάτησες το κουμπί, να έρθει η νοσοκόμα, να σε βοηθήσει;
- Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω.
Ευγενής ο κος Γιάννης. Ή μήπως προσπαθεί να μας ξεγελάσει; Πάντως μέχρι εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι, υπάρχει μια λογική. Κάτι ψυλλιάζεται όμως ο γιατρός και φωνάζει μια άλλη νεαρή γιατρό από το ψυχιατρικό τμήμα, η οποία τον ρωτάει:
- Έχεις άγχος;
- Όχι.
- Δεν μπορείς να κοιμηθείς;
- Μπορώ.
- Ακούς τίποτα φωνές;
Σ’ αυτό το σημείο καταλαβαίνω ότι, η κυρία θα γίνει πολύ καλή ψυχίατρος και σε λίγο θα καταλάβεις κι εσύ το γιατί. Έτσι, αφού ο ύπνος πήγε κατά διαόλου, βγάζω το μπλοκάκι και αποφασίζω να κρατήσω σημειώσεις για να μην ξεχάσω τίποτα.
Γιατρέ, αν δε σε είχα ακούσει, θα είχα κοιμηθεί σαν άνθρωπος στο σπίτι μου και ο τρελός θα είχε παραμείνει κρεμασμένος για ώρες και μπορεί να είχε βάλει μυαλό, που λέει ο λόγος. Δυστυχώς όμως, δε φαίνεται να έχει πάθει τίποτα.
Έρχεται η νοσοκόμα:
- Έλα παλικάρι μου (έχει χιούμορ η νοσοκόμα), πάρε αυτά τα χαπάκια για να κοιμηθείς.
Έλα ύπνε κοίμισε το και γλυκονανούρισέ το. Σε τριάντα δευτερόλεπτα αρχίζει πάλι να ροχαλίζει. Άντε μήπως κοιμηθούμε και εμείς. Αμ δε. Ο τρελός έχε άλλη άποψη. Δε περνάει κανένα τέταρτο κι ακούω:
- Δυο πατσάδες. Δυο πατσάδες μοσχάρι.
- Τρία πατσά. Τρία πατσά πατσά.
- Μαρία, Μαρία, Μαρία.
Μεγαλοδύναμε! Θέλω να πάρω ένα σφυρί να τον βαρέσω. Είμαι ξύπνιος ή κοιμάμαι; Είναι ο τρελός ξύπνιος ή κοιμάται;
- Διάολε, ….
Ακολουθούν διάφορα καντήλια στα γαλλικά (να μην ξεχνάμε το Μπατακλάν), που δε χρειάζεται να στα γράψω, αφού τα φαντάζεσαι. Ο κος Γιάννης είναι σε φόρμα, έτοιμος για μάχη. Πατάει δαιμονισμένα το κουμπί.
- Μαρία, Μαρία, Μαρία.
Έρχεται η νοσοκόμα, που βέβαια δεν τη λένε Μαρία.
- Τι θέλεις;
- Ξέρεις από πατσά;
- Δεν μ’ αρέσει ο πατσάς.
- Ξέρεις να φτιάχνεις πατσά;
- Όχι. Τι θέλεις;
- Θέλω να φτιάξεις 5 πατσάδες, να δώσεις στον κόσμο.
- Εδώ είναι νοσοκομείο. Προσπάθησε να κοιμηθείς.
- Δεν καταλαβαίνεις τι λέω.
Γιατί καταλαβαίνει κανείς άλλος;
- Είναι δύο η ώρα. Κοιμήσου.
- Πρέπει να φύγω.
Άσε τον φύγει. Δεν μας λυπάσαι;
- Προσπάθησε να κοιμηθείς.
- Δεν πειράζει. Θα πάρω τη γυναίκα μου.
Ένα σφυρί γρήγορα. Άραγε, αν τον σκοτώσω θα θεωρηθεί αυτοάμυνα;
Ωστόσο η φωνή της νοσοκόμας λειτουργεί κατευναστικά και ο κος Γιάννης ακαριαία κοιμάται. Δεν τσιμπάω αυτή τη φορά. Αυτός όσο εύκολα κοιμάται, τόσο εύκολα ξυπνάει. Και πράγματι. Σε λίγο είναι πάλι στις επάλξεις. Μπιπ, μπιπ, μπιπ. Όλο το νοσοκομείο ακούει τη «συνομιλία» του κου Γιάννη με τη γυναίκα του, που νόμιζε ότι, τη γλίτωσε, επειδή τον άφησε στο νοσοκομείο. «Μην αγχώνεσαι» του λέει αυτή. Μουρμουρίζει κάτι ασυναρτησίες αυτός. Ηρεμεί. Το κλείνει. Για πόσο όμως;
Οι φωνές μέσα του κάτι πρέπει να του λένε. Τον καθοδηγούν. Εμείς βέβαια δεν τις ακούμε αλλά σημασία έχει ότι, τις ακούει αυτός. Βρίσκεται σε εχθρικό περιβάλλον. Λογικά όλοι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε οι ανεμόμυλοι. Ανασυντάσσεται και ξεκινάει η επίθεση. Μπιπ, μπιπ, μπιπ. Παίρνει καμιά δεκαριά τηλέφωνα. Δεν απαντάει κανείς.
Έχει μια ηχογραφημένη συνομιλία στο κινητό του, την οποία ακούει δυο τρεις φορές, για να την εμπεδώσει. Ίσως να πρόκειται για τις οδηγίες, που λέγαμε. Ξαναδοκιμάζει. Μπιπ, μπιπ, μπιπ. Κάποιος απαντάει. Ασυνάρτητη συνομιλία. Το κλείνει και ξανά απ’ την αρχή. Μπιπ, μπιπ, μπιπ.
Αααα δεν πάει άλλο. Άσε τον τρελό στην τρέλα του λέει το άσμα, αλλά αν τον αφήσω , δεν θα ησυχάσουμε. Αποφασίζω να αναλάβω δράση. Πες το bulling, πες το αυτοάμυνα, πες το όπως θες. Όμως χρειάζομαι ύπνο.
- Θα μας αφήσεις να κοιμηθούμε άνθρωπε;
- Έχουμε και δουλειές. Τι θες να αφήσουμε τις δουλειές;
- Λοιπόν, κοίταξε να δεις, είμαστε και εμείς ασθενείς και θέλουμε να κοιμηθούμε. Βγάλε το σκασμό.
- Έεεπρεπε να γίνει αυτό. Τώρα θα σταματήσω.
- Σκασμός.
Κλείνει τα μάτια και σε 30 δευτερόλεπτα ροχαλίζει πάλι. Νίκη! Θα κοιμηθούμε τώρα. Ή μήπως όχι. Σιγά μην ήταν τόσο εύκολο. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τον Κούρκουλο. «Όχι άλλο κάρβουνο». Ξυπνάω και ακούω το παραμιλητό του τρελού, που συνομιλεί με το υπερπέραν:
- Ζηλεύεις;
- Άσε το καλαμπούρι.
- Πότε θα πας στο χωράφι;
- Καλό βράδυ κορίτσια.
Όπατις και ερωτύλος ο κος Γιάννης. Τα ξέρει αυτά η κυρά Γιάννενα;
- Γιώργο, Γιώργο, Γιώργο, δεν ακούς, που σου μιλάω;
Εμένα λέει; Αποκλείεται. Δε ξέρει τ’ όνομά μου.
- Όλγα, Όλγα, Όλγα.
Νομίζω αγαπητέ αναγνώστη ότι, μπήκες στο πνεύμα. Δεν θα σε ταλαιπωρήσω άλλο. Αυτή η ιστορία συνεχίστηκε όλο το βράδυ με τον τρελό να φωνάζει άλλες φορές στον ύπνο του, άλλες φορές στον ξύπνο του. Πήδηξε και δυο τρεις φορές τα κάγκελα, κάνοντας ατομικό ρεκόρ και ρεκόρ νοσοκομείου, πιστεύω. Φτάσαμε αισίως την έκτη πρωινή, περιμένοντας το πολεμικό ανακοινωθέν.
Κάποια στιγμή λέω στις νοσοκόμες:
- Γιατί δεν τον πάτε πουθενά αλλού, μήπως και ηρεμήσουμε;
- Πού να τον πάμε, δεν έχουμε άλλο θάλαμο.
- Βάλτε τον στο θάλαμο με τα κάγκελα, που προορίζεται για τους φυλακισμένους ή στείλτε τον στο ψυχιατρικό τμήμα.
Όπερ και εγένετο. Ο κος Γιάννης μετακινήθηκε αρχικά στο θάλαμο για τους φυλακισμένους και μετά από κάποιες ώρες στο ψυχιατρικό τμήμα. Ελπίζω εκεί να του κάνουν μερικά ηλεκτροσόκ και λοβοτομή, ως δώρο προς τους οικείους του.
Ησυχία επιτέλους. Είναι απίστευτο πόση ευτυχία μπορεί να βρει κανείς με λίγη ησυχία. Για πόσο όμως; Έχει ήδη ξημερώσει και το νοσοκομείο μπαίνει στην πρωινή του λειτουργία, που δεν έχει καμία σχέση με την ησυχία.
Κοιτάω τα χέρια μου. Τραγική η κατάσταση. Πραγματικά, αν, βγαίνοντας από το νοσοκομείο, με συλλάβει η αστυνομία, δύσκολο να αποδείξω ότι, δεν είμαι πρεζόνι, αφού οι τρύπες στα χέρια μου είναι αμέτρητες. Να σου όμως που εμφανίζεται ένας νοσηλευτής.
- Τι χαμπάρια;
- Πρέπει να σου πάρω αίμα.
- Ωραία. Πάρε από αυτό το σωληνάκι.
- Δε γίνεται, έχει ηπαρίνη. Πρέπει να είναι καθαρή φλέβα.
Αν βάλεις ηπαρίνη στο Google, θα δεις ότι, πρόκειται για αντιπηκτικό.
Προσπαθώ να διαπραγματευτώ.
- Αρχηγέ. Επειδή ήδη έχω καμιά εικοσαριά τρύπες, δεν το αφήνεις καλύτερα; Άλλωστε στα εικοσιένα είναι blackjack και κερδίζω.
Γελάει και συνεχίζει. Τσινγκ. Είκοσι μία. Επειδή η κάθε τρύπα με τσακίζει στον πόνο δεν τα παρατάω.
- Δεν μπορείς να πεις ότι, δεν μπορείς να βρεις φλέβα και να τελειώσει η υπόθεση εδώ;
Ξαναγελάει. Τσινγκ. Είκοσι δύο. Πάνω από τα εικοσιένα καίγεσαι.
- Επικαλούμαι ιδεολογικούς λόγους. Δεν θέλω να μου πάρεις αίμα. Αποφάσισα να γίνω μάρτυς του Ιεχωβά.
Ξαναγελάει. Τσινγκ. Είκοσι τρεις.
- Τι, φεύγεις; Κέρδισα;
- Έχεις σκληρό δέρμα.
- Με είπες χοντρόπετσο, αν κατάλαβα καλά;
- Θα στείλω άλλη νοσηλεύτρια.
Δεν είναι δυνατόν. Δεν το πιστεύω. Την τύχη μου μέσα. Όντως μετά από λίγο εμφανίζεται μία καινούργια. Πρέπει να σου πω ότι, ένα χαρακτηριστικό όλων όσων προσπάθησαν να βρουν τη φλέβα μου και να μου πιουν το αίμα είναι η μεγάλη τους αυτοπεποίθηση. Ο καθένας νομίζει ότι, μπορεί να το κάνει πιο «γλυκά» από τον προηγούμενο. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους νοσηλευτές, αλλά και τους εκάστοτε κυβερνώντες. Η νοσηλεύτρια πάντως είναι αποφασισμένη να πετύχει.
- Επειδή προσπάθησαν κι άλλοι πριν από σένα, δεν το αφήνουμε καλύτερα;
- Θα κάνω και εγώ μία προσπάθεια.
- Άμα σας αφήσω όλους να κάνετε από μία προσπάθεια, θα φύγω με πενήντα τρύπες από εδώ μέσα.
- Θα δω μήπως μπορέσω να βρω φλέβα κι αν δε μπορέσω, θα σε αφήσω.
Κάθε φορά, που το ακούω αυτό, ξέρω ότι, δεν τη γλιτώνω. Τσινγκ. Είκοσι τέσσερις.
- Αλλάζουμε θέση; Να κάνεις εσύ τον ασθενή και εγώ να σε τρυπάω.
- Έχω βρεθεί και εγώ στη θέση σου. Τέσσερις φορές με τρύπησαν.
- Άλλο τέσσερις και άλλο είκοσι τέσσερις.
Τελευταία προσπάθεια, για να αποφύγω το εικοστό πέμπτο τσίμπημα.
- Ξέρεις, ανήκω σε μια φυλή Ινδιάνων, που πιστεύουμε ότι, όποιος μας παίρνει αίμα, μαζί με το αίμα παίρνει και την ψυχή μας.
Γελάει, αλλά δε φαίνεται να πείθεται από το επιχείρημά μου. Τσινγκ. Είκοσι πέντε. Ανάσταση. Το πέτυχε.
Ηθικό δίδαγμα: Μην κάνεις μπάνιο, όταν είσαι μόνος στο σπίτι. Πρόσεχε, όταν βγαίνεις από τη μπανιέρα. Αα, και βγάλε τα κλειδιά από τις πόρτες του μπάνιου.
Γιώργος Βαρδακώστας
(φέρων παράσημο στο πίσω μέρος του τριχωτού της κεφαλής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗ ΓΡΑΦΕΤΕ GREEKGLISH !