Μακρύγιαλος....παραλιακή κωμόπολη 2000 κατοίκων 21 χιλιόμετρα από την Κατερίνη

Ο Μακρύγιαλος είναι μεγάλος οικισμός στις βόρειες ακτές του νομού Πιερίας, έδρα του ομώνυμου Δημοτικού Διαμερίσματος και του Δήμου Πύδνας -Κολινδρού. Έχει 1.851 κατοίκους, με βάση την απογραφή του 2001. Είναι τουριστικό και αλιευτικό κέντρο. Οι κάτοικοι είναι Πόντιοι, Καταφυγιώτες και

Βλάχοι. Ασχολούνται με τη γεωργία (ελιές, σιτηρά, ψάρια,μύδια) και με την αλιεία. Το 1993 ανακαλύφθηκε προϊστορικός οικισμός^[1] από τη Νεολιθική Εποχή. Απέχει από τηνΚατερίνη 21 χιλιόμετρα.Το Δημοτικό Διαμέρισμα περιλαμβάνει, εκτός από το Μακρύγιαλο, και την Αρχαία Πύδνα. Έχει 1.872 κατοίκους και 2 οικισμούς (2001).

Υποδομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο κύριος ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο. Υπάρχουν επίσης παρεκκλήσια και ξωκλήσια, όπως η Αγία Παρασκευή, ο Άγιος Ιωάννης και ο Άγιος Δημήτριος. Λειτουργεί εξαθέσιο Δημοτικό Σχολείο (και διθέσιο νηπιαγωγείο)και Γυμνάσιο.Στο Μακρύγιαλο έχει επίσης συνεταιρισμό οστρακοκαλλιεργητών και αγροτικό ιατρείο. Οι εξαγωγές των θαλασσινών γίνονται στη γειτονική αλιεία. Τα τελευταία χρόνια έγιναν από το Δήμο έργα ανάπλασης του χώρου στην Παραλία Μακρύγιαλου. Υπάρχει Πολιτιστικός Σύλλογος, με ποντιακές συλλογές. Στο δεύτερο μισό του Ιουλίου λαμβάνει χώρα η "Μυδοχαρά", τοπικό πανηγύρι όπου προσφέρονται ψητά μύδια και κρασί. Η ποδοσφαιρική ομάδα Κεραυνός Μακρύγιαλου ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1940 και σήμερα αγωνίζεται στη Γ΄ ερασιτεχνική.

Ιστορικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα του χωριού οφείλεται στη μεγάλη του (μακριά) παραλία^[2], στον αιγιαλό. Τις τελευταίες δεκαετίες το κύμα μεταναστών από το χωριό προς την Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία ήταν σημαντικότατο.

Η ίδρυση του χωριού τοποθετείται στο 1908. Πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν Βόσνιοι και έγιναν γεωργοί. Έπειτα από θανάτους από ισπανική γρίπη και το 1936 κάποιοι κινήθηκαν για να αποκατασταθούν ως ακτήμονες. Ο εσωτερικός τουρισμός ξεκίνησε προπολεμικά. Ιδρύθηκε το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Εγγύς Ανατολής αμερικανικών συμφερόντων.

Το 1913 το χωριό είχε 64 οικίες, σύμφωνα με πίνακα της Υποδιοικήσεως Κατερίνης. Υπαγόταν στο Δήμο Κολινδρού, έναν από τους τρεις δήμους της Πιερίας (οι άλλοι δύο ήταν ο Δήμος Κατερίνης και ο Δήμος Λιτοχώρου).