Λόφος....κωμόπολη 1500 κατοίκων 13 χιλιόμετρα από την Κατερίνη

Ο Λόφος είναι μεγάλος οικισμός του νομού Πιερίας. Από το 1999 έως το 2010 υπαγόταν στο Δήμο Πέτρας, ενώ από την 1η Ιανουαρίου 2011 ανήκει στο διευρυμένο Δήμο Κατερίνης. Κατά την Απογραφή του 2011 είχε πληθυσμό 1.496 κατοίκους και απέχει από την Κατερίνη 13 χιλιόμετρα. Η καλλιέργεια καπνού και σιταριού αποτελεί την κυριότερη ασχολία των κατοίκων.

Ο Λόφος και το χωριό Ράχη συγκροτούν τη Δημοτική Κοινότητα Λόφου του Δήμου Κατερίνης, με συνολικό πληθυσμό 1.919 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011.

Υποδομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από σχολεία, το χωριό έχει ένα διθέσιο νηπιαγωγείο και ένα εξαθέσιο Δημοτικό Σχολείο, Κέντρο Υγείας, παιδικό σταθμό και δασικό συνεταιρισμό. Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο (πανηγυρίζει στις 23 Απριλίου) και υπάρχει επίσης το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη. Ο Αθλητικός- Μορφωτικός καθώς επίσης και ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Λόφου έχουν το όνομα^[1]του Γεωργάκη Ολύμπιου, που αγωνίζεται στην Α΄ ερασιτεχνική κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Πιερίας. Στο Λόφο είναι και η έδρα του ραδιοφωνικού σταθμού "Ράδιο Πιερία 104.2".

Πολιτιστικές εκδηλώσεις στο παλιό χωριό (Παλιοζιάζιακος) γίνονται στις 21 Νοεμβρίου, κατά τον εορτασμό των Εισοδίων της Θεοτόκου, στο εκκλησάκι του παλαιού οικισμού. Προσφέρεται φασολάδα και ρέγκα. Ανάμεσα στις εκδηλώσεις που διοργανώνει ο πολιτιστικός σύλλογος είναι και παιδικό θέατρο, παραδοσιακοί χοροί και τραγούδια με συνοδεία γκάιντας.

Ιστορικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Ζιάζιακο ή Ζιάζιακος. Δεν είναι τυχαίο ότι "Ο Ζιάζιακος" είναι και το όνομα του Πολιτιστικού Συλλόγου.

Μάλιστα, το χωριό αρχικά βρισκόταν σε ψηλότερο σημείο από ό,τι είναι σήμερα και η κυριότερη ασχολία ήταν η κτηνοτροφία. Ο Λόφος , που είχε το όνομα Παλιοζιάζιακος ήταν ένα ενιαίο χωριό με τη Ράχη. Μετά το 1928 ονομάστηκε Λόφος, εξαιτίας του υψομέτρου.

Στην περίοδο της Κατοχής, καλλιεργούνταν και καστανιές και μάλιστα υπήρχε καστανοφύλακας, για να μη γίνονται κλοπές και ατασθαλίες. Το 1942 ορίστηκε επικεφαλής της Αυτοδιοίκησης ο Κ. Ίτσιος (1900 - 1986) , ο οποίος υπήρξε διαλλακτικός και πέτυχε να μην καλλιεργηθούν και εξαφθούν τα εμφύλια πάθη της περιόδου των μέσων της δεκαετίας του ' 40. Έτσι, στο Λόφο δεν έγιναν εκτελέσεις πολιτών από τους Γερμανούς σε αντίθεση με άλλα χωριά, όπως ο Κούκος. Αρδευτικά έργα άρχισαν να γίνονται στο χωριό μετά το1950.

Σύμφωνα με στοιχεία της δεκαετίας του ' 30^[2]ο Λόφος είχε 1 Δημοτικό Σχολείο με 1 δάσκαλο και 118 παιδιά εκείνη την εποχή.