Το Τόξο είναι συνοικισμός της Τοπικής Κοινότητας Εξοχής του Δήμου Κατερίνης. Βρίσκεται κτισμένο σε υψόμετρο 332 μέτρων και έχει πληθυσμό 137 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2011). Απέχει από την Κατερίνη 21 χιλιόμετρα. Οι κάτοικοί του ασχολούνται με τη γεωργία (καπνά, καλαμπόκι).Στο
χωριό λειτουργούν τοπικός συνεταιρισμός για τους αγρότες και πολιτιστικός σύλλογος, που ιδρύθηκε στα 1980. Ο κύριος ναός είναι αυτός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου , ενώ υπάρχει επίσης το νέο παρεκκλήσι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, που οικοδομήθηκε από έναν ιδιώτη, το εξωκλήσι των Αγίων ταξιαρχών και το παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου. Υπάρχει επίσης αγροτικό ιατρείο [1]και νηπιαγωγείο και Δημοτικό σχολείο, αμφότερα μονοθέσια.Ιστορικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι κάτοικοι του χωριού κατάγονται εξ ολοκλήρου από το Μοσχοπόταμο. Η παλαιότερη ονομασία του ήταν Κούρσοβα, από τα άγρια γκόρτσα (άγρια αχλάδια), καρπούς των δέντρων που αφθονούσαν επί Τουρκοκρατίας στο χωριό. Η ονομασία Τόξο δόθηκε επειδή το χωριό διαγράφει ένα ημικύκλιο όπως είναι χτισμένο.
Η Κούρσοβα αναγνωρίστηκε ως οικισμός στις 7 Απριλίου 1951 και προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Μοσχοποτάμου, για να μετονομαστεί σε Τόξο, το 1959.
Έπειτα από την πυρπόληση του Μοσχοποτάμου, το Τόξο, όπως και το Μοσχοχώρι, η Λαγορράχη και το Μελιάδι, αποσπάστηκε ως Κοινότητα (αναγνωρίστηκε στις 24 Οκτωβρίου 1966). Το 1967 το Τόξο καταργήθηκε από κοινότητα και παρέμεινε πάλι όπως πριν οικισμός της Κοινότητας Μοσχοποτάμου. Το 1990 ο οικισμός αποσπάστηκε ξανά από την Κοινότητα του Μοσχοποτάμου και εντάχθηκε στην Κοινότητα της Εξοχής (με Αρ. Αποφ. 111Α/28/8/1990). Το 1997 το χωριό εντάχθηκε στο Δήμο Ελαφίνας, με αρ. Αποφ. 244Α-4/12/1997, ενώ με το Προφραμμα Καλλικράτης το 2011 εντάχθηκε στο διευρυμένο Δήμο Κατερίνης.
Το όνομα το παλιό ήταν Κούρσοβο (το).Κούρσοβα ή Κούρσιβα ήταν στην καθομιλουμένη. Μία εκδοχή για το όνομα είναι ότι προέρχεται ετυμολογικά από Σλάβικη γλώσσα και σημαίνει καρβουνότοπος. Η απόσταση από την Κατερίνη είναι 18 χιλιόμετρα σύμφωνα με τους πίνακες της Δ.Τ.Υ. της Νομαρχίας Πιερίας. Σαν χωριό έγινε το 1950 μετά τα γεγονότα του εμφυλίου, αλλά από διάφορα ευρήματα και με πρώτο την ύπαρξη των εκκλησιών , Κοιμήσως της Θεοτόκου που είναι και ενοριακός ναός και του του Ι.Ν.Παμμεγίστων Ταξιαρχών , που τώρα είναι νεκροταφιακός ναός, η περιοχή , ήταν κατοικημένη παλαιότερα, άγνωστο από πότε και για πόσο διάστημα.Πάντως σίγουρα ήταν κατοικημένη η περιοχή παλαιότερα. Αυτό προκύπτει επίσης και από το γεγονός ότι, όταν γύρω στο 1960 άρχισε να χρησιμοποιείται ως νεκροταφείο ο σημερινός χώρος (Αγιος Ταξιάρχης ) , διαπιστώθηκε ότι ήταν εκεί παλαιό νεκροταφείο. Υπήρχαν σημάδια τάφων , οστά κ.λ.π.
ΑπάντησηΔιαγραφή