Όπου σταματά η λογική ξεκινούν οι συνιστώσες

Του Αντώνη Νταγλιούδη

Οι συνιστώσες στην φυσική συμβάλλουν σε μια συνισταμένη  με κατεύθυνση   λίγο ή πολύ διαφορετική από ότι η κάθε μιά  τους .Στην πολιτική δε,το πείραμα των συνιστωσών εισήχθη στην Ελλάδα με την δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως εδώ

εμφανίζεται μια ανακολουθία με τον όρο της φυσικής .Δεν υπήρξε ποτέ ,ούτε υπάρχει συνισταμένη .Η κάθε δύναμη χαράζει και ακολουθεί την κατεύθυνσή της όχι μόνο εντός κόμματος  αλλα και στην κοινωνία. Απόψεις και πολιτικά πλαίσια διαφορετικά συνυπάρχουν , αντιπαρατίθενται και ενίοτε φτάνουν σε πόλεμο .Ποτέ δεν δημιουργήθηκε συνισταμένη .Απλά πλειοψηφούσε κάποια άποψη.

Στο ίδιο κόμμα εμφανίζεται τάση που θέλει συγκεντρωτικό σχεδιασμό και άλλη που προτείνει αποκέντρωση και αυτοδιαχείριση .Διατυπώνονται λογικές υπέρ του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού αλλα και  της άμεσης «απεμπλοκής» .Στα ζητήματα του ρόλου της Βουλής ,της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ,του εργατικού κινήματος ,της παιδείας ,του περιβάλλοντος ,του τρόπου διακυβέρνησης ,υπάρχουν διάφορες συχνά αντίθετες απόψεις.

Αυτό μέχρι τον Ιανουάριο του ’15 είχε ως συνέπεια εκτός από την αναποτελεσματικότητα στους κοινωνικούς αγώνες(αφού όλοι ασχολιόντουσαν με εσωτερικούς εχθρούς)και την προγραμματική ανεπάρκεια. Μιλούσε ο  ΣΥΡΙΖΑ για την κατάργηση του Καλλικράτη χωρίς να προτείνει άλλο σχέδιο ,για επαναδιοργάνωση  της Δημόσιας Διοίκησης χωρίς να διευκρινίζει τις αναγκαίες διαδικασίες αξιολόγησης ,για εναλλακτική ενεργειακή πολιτική χωρίς να εξηγεί πώς θα τηρηθούν οι δεσμεύσεις για μείωση εκπομπών CO2 και αύξησης ΑΠΕ ,ούτε το τι θα γίνει με τους «Ελληνικούς» υδρογονάνθρακες(ή σκέτο …άνθρακες).Το πιο εντυπωσιακό δυστυχώς ήταν το βασικό σύνθημα: ”Όχι στο Μνημόνιο-ναι στην ΕΕ και το Ευρώ» .Στο «αντιδραστικό» αλλα αυτονόητο ερώτημα :”Aν απαιτηθεί από τους δανειστές μνημόνιο τι θα επιλέξουμε;» η απάντηση ήταν:” Venceremos” .Μας άρεσε είναι αλήθεια στους περισσότερους, αλλα το ξέραμε :Το ερώτημα  είναι βάσιμο και η αποφυγή απάντησης βλάπτει.

Ήρθε λοιπόν η εποχή της διακυβέρνησης .Το σοβαρότερο ζήτημα κατά την γνώμη μου δεν είναι η ΕΕ ,αλλα το έλλειμα παραγωγής έργου ,λόγω προγραμματικής ανεπάρκειας ,λόγω μη υπαρκτού συγκεκριμένου σχεδίου .Και στο θέμα της νέας δανειακής σύμβασης αφού επιλέχθηκε η χρονοτριβή ,αφού προκηρύχθηκε  ενα  αδιανόητο δημοψήφισμα ,επιλέχθηκε στο «και πέντε» το μνημόνιο και η παραμονή .Η απάντηση που εκρεμούσε δόθηκε επιτέλους αλλα με μεγάλη καθυστέρηση και τεράστιο οικονομικό και πολιτικό κόστος.

Και εμφανίστηκε λοιπόν ο αμείλικτος εσωτερικός πόλεμος και η καταψήφιση .Ενώ επι έξι μήνες η κυβέρνηση διαπραγματευόταν για μια απαραίτητη δανειακή σύμβαση με όσο το δυνατόν λιγώτερο οδυνηρούς όρους(άρα Μνημόνιο),η τάση αυτή σιωπούσε ελπίζοντας στη ρήξη ,χωρίς να παίρνει την ευθύνη ξεκάθαρης  διατύπωσης: ”κανένα μνημόνιο, καμία σύμβαση, επιστροφή στη δραχμή” .Με την ψήφο τους λοιπόν ζητούν τώρα απόσυρση της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου που σημαίνει βέβαια παραίτηση .Καταγγέλλουν και επιδιώκουν την πτώση της κυβέρνησης, αλλα και  διακηρύτουν ότι στηρίζουν. Μιλούν για προγραμματική ασυνέπεια ξέροντας ότι ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν είπε ρήξη και δραχμή και στο ζήτημα” ρήξη ή μνημόνιο με Ευρώ”- που κακώς δεν προαπαντήθηκε-εφαρμόζεται δημοκρατικά η άποψη της πλειοψηφίας στην οποία δεν ανήκουν .Είναι αυτονόητο το ότι εφ’ όσον βουλευτές καταψηφίζουν βασική κυβερνητική επιλογή ή ρίχνουν την κυβέρνηση ή παραιτούνται και παραδίδουν την έδρα τους.

Όμως ο παραλογισμός των συνιστωσών χωρίς συνιστώσα συνεχίζεται δυστυχώς και κορυφώνεται .Κι αν δεν  θεραπευτεί γρήγορα ενώ κάποτε υπέφερε μόνο ένα κόμμα ,τώρα θα ασθενεί βαριά και για πολύ καιρό μια χώρα.