"Η εκδίκηση της Ιφιγένειας"

Γράφει ο Λυκούργος Π. Χατζάκος

Η διαπραγμάτευση εξελίσσεται σε ορεινό Μαραθώνιο με μη ορατή κατάληξη και οι αστοχίες ή εξαλλοσύνες στελεχών του κυβερνητικού κόμματος ή της Κυβέρνησης, βρίσκονται σε ημερήσια βάση. Παρ’ όλα αυτά, ο Πρωθυπουργός, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις χαίρει σε πρωτοφανή βαθμό της εμπιστοσύνης των πολιτών.

Προσωπικά θεωρώ ότι η συμφωνία –τουλάχιστον στις αδρές γραμμές της- ευρίσκεται, ήδη, εις χείρας της κυβέρνησης. Εκτιμώ πως η ασάφεια, η θολότητα, η οποία επικρατεί είναι προϊόν αυτής καθαυτής της κυβερνητικής βούλησης, αν μη τι άλλο ενισχύει την θέση της κυβέρνησης και ειδικά του Πρωθυπουργού και προβάλλεται εσκεμμένα, προκειμένου, να απορροφηθούν ενδεχόμενοι κραδασμοί στο εσωτερικό του κυβερνητικού κόμματος και να υπάρξει ο αναγκαίος χρόνος πραγματοποίησης των κατάλληλων χειρισμών.

Μέλλει να κριθεί κατά πόσο η εκτίμηση αυτή θα αποβεί αληθής. Όμως, η όλη σύνθεση του πολιτικού σκηνικού παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προκαλεί για δημιουργία σκέψεων και συνειρμών.

Αναμφίβολα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι από τις εκλογές του 2012 ο Αλέξης Τσίπρας, ακολούθησε μια διαφορετική στρατηγική. Η μεταβολή αυτή, κομψή αλλά διακριτή, του έδωσε την δυνατότητα να απευθυνθεί σε διαφορετικό target group. Εγκατέλειψε τις ατελέσφορες αναφορές στην «γενιά του άρθρου 16» και των μαθητικών καταλήψεων· άφησε κάποια στελέχη του να εξαπολύουν κορώνες αριστεροφροσύνης και «κρέμασε» τις πασιονάριες στα κάγκελα της ΕΡΤ· διαχειρίστηκε επιτυχώς τις εσωτερικές αντιθέσεις του κόμματός του και άμβλυνε τις δημόσιες τοποθετήσεις του, τριγώνισε τις θέσεις και απευθυνόμενος σε μια ευρύτερη δεξαμενή μετριοπαθών πολιτών, προέβαλε την εικόνα ικανού, σοβαρού ηγέτη με σχέδιο και πρόγραμμα. Αυτή η τακτική οδήγησε στην Θεσσαλονίκη του 2014, στην οποία είχε και την πλέον ενδιαφέρουσα παρουσία και νομίζω, από εκεί ξεκίνησε την τελική ευθεία προς την κατάκτηση της εξουσίας. 

Είναι κατανοητό δεδομένο το ότι, τα «φάσκελα» και οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στο Σύνταγμα ποσώς διεσφάλιζαν προοπτική αναλήψεως κυβερνητικής ευθύνης. Για την επιτυχία αυτής της προσπάθειας απαιτείτο άλλη στρατηγική, η οποία ήταν ξένη –αν όχι παντελώς άγνωστη- στον ΣΥΡΙΖΑ του 3%, στον ΣΥΡΙΖΑ που ψυχομαχούσε να μπεί στην Βουλή. Το κόμμα εκείνο και τα στελέχη του δεν μπορούσαν ούτε να σχεδιάσουν ούτε να υλοποιήσουν έναν τέτοιου τύπου σχεδιασμό, που θα έδινε αποτέλεσμα εξουσίας, δίχως όμως να αποκόψει τμήματα από το εσωτερικό του κόμματος.

Επίσης, η μετακίνηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε με τυχαίο τρόπο. Δεν ισχυρίζομαι την ύπαρξη συνομωσίας μεταξύ δεκάδων ή εκατοντάδων ανθρώπων, αλλά, σίγουρα αν κανείς διαβάσει και μελετήσει τα πρόσωπα και τα χρονικά σημεία που έγιναν αυτές οι μετακινήσεις, πολύ δύσκολα θα αποδώσει απλή σύμπτωση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι για ορισμένα από αυτά τα πρόσωπα, οι αντιρρήσεις της κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ κάμφθηκαν με την άμεση επιβολή της ηγεσίας, ενώ άλλα, αφέθηκαν ορφανά στην αρένα των εσωκομματικών διαδικασιών.

Η στρατηγική αυτή, ευτύχησε επίσης, να βρει συμπαραστάτες ώστε να καταστεί επιτυχής. Πρώτον, στο πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου και του ανίκανου θιάσου του. Η αμετροέπεια, η εμπάθεια, η ανεπάρκεια και ο εγωκεντρισμός τους υπήρξαν καταλυτικής σημασίας παράγοντες αποδόμησης του ΠΑΣΟΚ (το οποίο είμαι σίγουρος ότι μισούσαν και μισούν ακόμη). Με την τακτική τους απεμάκρυναν μέλη και στελέχη, ώστε όταν αυτά ήταν αναγκαίο να υπερασπιστούν μια πολιτική, απλώς δεν υπήρχαν.

Ακόμη η αδυναμία του Ευ. Βενιζέλου και των δικών του συνεργατών να αντιληφθούν το πρόβλημα και να προβούν άμεσα στην αποκατάσταση της θεσμικότητας του Κινήματος και την δημιουργία ουσιαστικών πολιτικών και επεξεργασμένων αναλυτικών προτάσεων για την επόμενη ημέρα, επίσης συνέβαλε στην κατάρρευση του κόμματος που επί πλέον των 25 χρόνων κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή και άλλαξε την Ελλάδα. Επιπροσθέτως, η αδυναμία των ηγετικών –κατά δήλωσή τους- προσωπικοτήτων της «κεντροαριστεράς» να προτάξουν την επιβίωση της Παράταξης και να υπερβούν την μικρότητα της ιδιοτέλειάς τους, συνέβαλε στην διεύρυνση της εκλογικής απήχησης του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. συνδυαζόμενη με την αδυναμία της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου –είτε εγγενή είτε εκ των συνθηκών-, έφερε τον Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου.

Στην εξέλιξη αυτής της στρατηγικής διακρίνονται 3 κύριοι κόμβοι: α) η συσπείρωση των κακοπαθημένων πολιτών και η μορφοποίηση κινήματος, β) η συγκρότηση ρεύματος μέσα από αυτό και γ) η δημιουργία όρων προοπτικής εξουσίας. Ευνόητη συνέχεια και τελικός στόχος είναι η κατίσχυση στον χώρο της κεντροαριστεράς, τον χώρο δηλαδή που δίνει δυνατότητα άσκησης κυβερνητικής ευθύνης και που μέχρι πρότινος ηγεμόνευε το ΠΑΣΟΚ.

Όλο αυτό, αν δεν πρόκειται περί μιας ευτυχούς συνομωσίας των πλανητών υπέρ του Αλέξη Τσίπρα (γεγονός που θα καταστήσει την επιτυχία εγγύτατου χρονικού ορίζοντος), τότε προϋποθέτει την ύπαρξη ενός σοβαρού και έμπειρου επιτελείου το οποίο, γνωρίζει να σχεδιάζει και να υλοποιεί τέτοιου είδους σχεδιασμό (όπως έπραττε και στο παρελθόν). Ευνοήτως, ο νους δεν προστρέχει σε γραφικότητες τύπου σημερινού Υπουργού Υγείας ή σε τυχάρπαστα σούργελα πριγκηπικής νοοτροπίας ούτε σε τυχοδιώκτες και λιμοκοντόρους της πολιτικής.

Οι τελευταίες εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα το οποίο κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή, περίπου για μια 30ετία δεν αφήνουν περιθώρια αισιόδοξων προβλέψεων για την ανάκαμψή του. Η αλλαγή ηγεσίας, το συνέδριο κ.λπ., προσελκύουν σε κάποιο βαθμό την προσοχή των μέσων ενημέρωσης, αλλά, φαίνεται ότι αφήνουν παγερά αδιάφορη την κοινή γνώμη. Ο χώρος επομένως της κεντροαριστεράς, αφήνεται αφύλακτος στην διάθεση του Αλέξη Τσίπρα. Δεν είναι δίχως βάση η σκέψη ότι σύντομα θα δούμε να εκτυλίσσεται η τελική φάση του σχεδιασμού του Αλέξη Τσίπρα. Εκλογές με διακύβευμα την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, με συνεπακόλουθη απαλλαγή του σε πρώτο χρόνο από τα βαρίδια και τις ακραίες ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ. Με ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα –αφού η κοινωνία τον εμπιστεύεται και πείθεται για την ειλικρινή προσπάθειά του, ενώ δεν υπάρχει επί σκηνής άλλος αντίπαλος-, ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορέσει να διαχειρισθεί με άνεση την κατάσταση και να υπογραφεί η συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές.

Οι διάφοροι που σήμερα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ –υπουργοί ή μη-, εμφανίζονται να ασπάζονται το … κούγκι ή/και επιδίδονται σε ανεύθυνη καταστροφολογία με εθνικής υπερηφάνιας κορώνες και Σοβιετικού τύπου προτάσεις, θα κάτσουν στα αυγά τους ή σε δεύτερο χρόνο θα δουν την πόρτα της εξόδου. Εκτιμώ ότι σήμερα, αυτές οι «ανορθρογραφίες» ή παραφωνίες περισσότερο ισχυροποιούν παρά βλάπτουν τον Πρωθυπουργό, διευκολύνοντας τον να θέσει το δίλλημα της παραμονής στην ευρωζώνη ή της απομόνωσης της χώρας. Σε αυτό επικουρικά λειτουργεί και η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να υπερβεί το φαύλο παρελθόν και να κατανοήσει τις αναγκαίες μεταβολές τόσο σε οργανωτικό και πολιτικό πεδίο όσο και στην νοοτροπία και ήθος, στοιχεία απαραίτητα για την ανάκαμψή του, κάτι για το οποίο, ούτως ή άλλως μετά και την αποχώρηση από την ηγεσία του Βαγγέλη Βενιζέλου, ουδεμία βεβαιότητα παρέχεται.

Υπό αυτή την συνθήκη, δεν αποκλείεται να δούμε τμήματα των διάφορων κινήσεων και κομμάτων του Προοδευτικού χώρου να «κολλάνε» στον κεντροαριστερό Αλέξη Τσίπρα, καθιστώντας τον de facto ηγέτη του χώρου.
Βέβαια, όλα αυτά είναι υποθέσεις και ενδεχόμενα και όχι βεβαιότητες. Μέλλει να κριθούν. Μέχρι τότε η κεντροαριστερά θα βράζει στο ζουμί της.

Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, στην διάρκεια της 30ετούς διαδρομής του δημιούργησε και θυσίασε πολλές «Ιφιγένειες». Φαίνεται ότι έφθασε η ώρα να λάβουν εκδίκηση.

Οψόμεθα . . .

Φωτογραφία Eurokinissi

http://www.koolnews.gr/