Πλήρης εγκατάλειψη στο Κάστρο του Πλαταμώνα

Ως καταγόμενος από την Πιερία, η γνώριμη εικόνα του κάστρου του Πλαταμώνα πάντα σηματοδοτούσε την άφιξη στα πάτρια εδάφη. Ωστόσο, οι διακοπές μου στο χωριό ήταν συνήθως... μονοθεματικές κι έτσι δεν είχε τύχει να το επισκεφθώ, παρά μόνο κάποια στιγμή στην παιδική μου ηλικία.


Ως πατέρας, λοιπόν, ήρθε η δική μου σειρά να «συστήσω» στα παιδιά μου το πιο γνωστό μνημείο της Πιερίας (και με την ευκαιρία, να το δω κι εγώ με μια «ενήλικη» πια ματιά). Και η αλήθεια είναι ότι η προοπτική και μόνο τους προξένησε ενθουσιασμό.

Στην πρώτη είσοδο δεν υπήρχε κανείς. Μόνο μια πινακίδα, που μας πληροφορούσε ότι το εισιτήριο είναι μόλις δύο ευρώ. Ανεβήκαμε τον λόφο και περάσαμε την πύλη. Εκεί το μυστήριο λύθηκε, καθώς σ’ ένα κουβούκλιο βρισκόταν ο (μοναδικός, όπως αποδείχθηκε) φύλακας του κάστρου, εκτελών παράλληλα και χρέη ταμία. Στο εν λόγω μικρό κουβούκλιο πωλούνταν κι ένα βιβλίο του υπουργείου Πολιτισμού για το κάστρο (διαθέσιμο μόνο στα ελληνικά, σε μια προσπάθεια να συγκρατηθούν τα έσοδα του χώρου) και μερικές καρτ ποστάλ, όλα βγαλμένα (αισθητικά) από την ένδοξη δεκαετία του ’80.

Το εσωτερικό του κάστρου, το οποίο έμοιαζε περισσότερο με ανθισμένο λιβάδι, παρά με το εσωτερικό ενός μνημείου, ενθουσίασε τα παιδιά, που άρχισαν να τρέχουν ανάμεσα στα υψηλά χορτάρια (η προοπτική τού να βρεθούν σε κάποιο χορταριασμένο πηγάδι, ωστόσο, αφαίρεσε τον δικό μου ενθουσιασμό). Με παρέσυραν ως την πρώτη πέτρινη σκάλα για τις πολεμίστρες –μια σκάλα μήκους μισού μέτρου χωρίς κουπαστή, που σε ανεβάζει σε ύψος αρκετών μέτρων. Προσπάθησα να καταπνίξω τις φοβίες μου και ανεβήκαμε, προκειμένου να θαυμάσουμε την υπέροχη θέα των παραλίων της Πιερίας, «κολλώντας» στο ανέβασμα και το κατέβασμα τα παιδιά στον τοίχο.

Η συνέχεια, πάντως, δεν ήταν και πολύ συναρπαστική. Μέσα στο κάστρο δεν έχει κανένα αξιοθέατο –τουλάχιστον όπως θα περίμενε ο επισκέπτης. Μόνο κάτι σκόρπια κανόνια και τα ερείπια κάποιων ναών ή οικιών, με ξεθωριασμένες από τον ήλιο πινακίδες, τα οποία τα επισκέπτεσαι επάνω σε σπασμένες ξύλινες πλατφόρμες (αλήθεια, πόσο δύσκολο θα ήταν, κρυφά από το ΥΠΠΟ, ένας ντόπιος ξυλουργός να αντικαταστήσει δύο σανίδια; Ετσι, για την τιμή της περιοχής). Ο δε κεντρικός πύργος ήταν μη επισκέψιμος –και απ’ ό,τι έμαθα «κούφιος»– στερώντας από τον επισκέπτη τη δυνατότητα μιας μεγαλειώδους θέας. Αρκετά είναι, ωστόσο, τα επισκέψιμα χαντάκια, που προσθέτουν περιπέτεια στην περιπλάνηση των παιδιών και αφαιρούν χρόνια ζωής από τους αγχώδεις γονείς τους.

Ανοιξα το βιβλίο για να πω μερικές πληροφορίες στα παιδιά. «Σύμφωνα με το γνωστό λεξικό της ελληνικής γλώσσας Liddell-Scott, το όνομα Πλαταμώνας σημαίνει “πλατύς αιγιαλός”» ήταν η ευφάνταστη αρχή του πρώτου κειμένου, στερώντας μου βέβαια τη διάθεση να διαβάσω το υπόλοιπο (ο συγγραφέας του πρέπει να διαγωνίζεται επάξια εμάς τους δημοσιογράφους στα φρικτά κλισέ). Το υπόλοιπο βιβλίο ήταν μια συρραφή επιστημονικών κειμένων για τις διάφορες φάσεις του κάστρου, δηλαδή ήταν αρκετά λεπτομερές ώστε να ενημερώσει τον ενδιαφερόμενο, αλλά όχι για να «συστήσει» το μνημείο στον επισκέπτη. Χρησιμοποίησα, λοιπόν, τη φαντασία μου κι αν κρίνω από την έκφραση των παιδιών, πρέπει να τα είπα καλά.

Μισή ώρα αργότερα, περνούσαμε και πάλι την πύλη. Τελικά, αυτό που σου «μένει» από την επίσκεψη στο κάστρο του Πλαταμώνα, εκτός από την υπέροχη θέα που προσφέρει, είναι πιο πολύ η γενική αίσθηση μιας οχυρωμένης πολιτείας. Το κάστρο είναι εξαιρετικά διατηρημένο, είναι εντυπωσιακό αλλά «γυμνό» από φροντίδα, φαντασία και δημιουργικότητα.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΛΙΟΣ  

kathimerini.gr