Έξι χρόνια Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας στο δήμο Νεάπολης-Συκεών

«Μετανάστες στην Ελλάδα σήμερα – Εμπειρίες και θέματα που μας απασχολούν» είναι ο τίτλος της εκδήλωσης που διοργανώνουν το Γραφείο Κοινωνικής Πολιτικής και το Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας του δήμου Νεάπολης-Συκεών, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Μετανάστη.

Ομιλητές θα είναι ο δήμαρχος Νεάπολης-Συκεών Σίμος Δανιηλίδης, ο αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Τάσος Τσακιρίδης, ο πρόεδρος του Συλλόγου Αλβανών Μεταναστών «Μητέρα Τερέζα» Arjan Cara, η υπεύθυνη εκπαιδευτικός Μάρθα Γαλατοπούλου και μαθητές του Σχολείου Ελληνικής Γλώσσας του δήμου, ενώ τη συζήτηση θα συντονίζει η υπεύθυνη του Γραφείου Κοινωνικής Πολιτικής Μάρω Βασσάρα.

Η εκδήλωση θα φιλοξενηθεί την Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, στο Δημοτικό Θέατρο Νεάπολης (δημοτικό κατάστημα, Ελ. Βενιζέλου 125).

112 μαθητές φέτος στο Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας

Την ίδια ώρα, ποιοτικές αλλαγές, αλλά και προειδοποιητικά μηνύματα προς την πολιτεία χαρακτηρίζουν την έκτη χρονιά λειτουργίας του σχολείου εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας σε ενήλικες μετανάστες. 

Φέτος φοιτούν 112 μαθητές, διπλάσιοι από την έναρξή του το 2009, και σταθερά περισσότεροι κάθε χρόνο. Η μεγάλη πλειοψηφία είναι γυναίκες (89 γυναίκες, 23 άνδρες) μεταξύ 20 και 40 ετών. Το 80% (35 άτομα) είναι από την Αλβανία και ακολουθούν: Ρωσία (16), Ουκρανία (4), Λευκορωσία (2), Γεωργία (9), Αρμενία (13), Βουλγαρία (6), Τουρκία (5), Ρουμανία (1), Λιθουανία (1), Σερβία (5), Γαλλία (2), Πορτογαλία (1), Ιταλία (5), Ισπανία (2), Χονγκ Κονγκ (1), Ταϊβάν (1), Φιλιππίνες (1), Ινδονησία (1), Νιγηρία (1).

Η δομή υλοποιείται από το Γραφείο Κοινωνικής Πολιτικής και την Κοινωφελή Επιχείρηση Υπηρεσιών του δήμου Νεάπολης-Συκεών, με την επιστημονική υποστήριξη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ και με εκπαιδεύτριες τη Δέσποινα Κακατσάκη και τη Μάρθα Γαλατοπούλου.

Η βασική ποιοτική διαφορά που υπάρχει φέτος, όπως επισημαίνει η εκπαιδευτικός Μάρθα Γαλατοπούλου, «είναι πως πολλοί μαθητές, οι οποίοι μένουν έως και 20 χρόνια στην Ελλάδα και μιλούν καλά ελληνικά, συμμετέχουν στα μαθήματα για να μάθουν να γράφουν. Κάποιοι δεν γνώριζαν καθόλου γραφή, ενώ πολλοί νιώθουν ανασφάλεια ως προς την ορθογραφία, την οποία αντιμετωπίζουν ως προαπαιτούμενο για να βελτιώσουν τις προοπτικές τους στην αγορά εργασίας».

Σύμφωνα με την ίδια, φαίνεται πως αναζητούν καλύτερες δουλειές, ενισχύουν την αυτοεκτίμησή τους αξιοποιώντας το προσόν της γνώσης της ελληνικής γλώσσας, νιώθουν πως το μέλλον τους είναι δεμένο με τη χώρα μας και δεν θέλουν να υστερούν σε σχέση με τους ντόπιους. Επίσης, πολλές μητέρες μαθαίνουν ορθογραφία για να βοηθούν τα παιδιά τους στο σχολείο κι έτσι εκείνα να έχουν καλύτερη απόδοση και πιθανότητες επιτυχίας. «Υπάρχουν και μαθητές που ενώ έχουν κατακτήσει το επίπεδο γνώσης (Β2) της γλώσσας που καθιστά κάποιον ανεξάρτητο χρήστη της, συνεχίζουν να παρακολουθούν μαθήματα θέλοντας να πλησιάσουν τη γλωσσική ευχέρεια των φυσικών ομιλητών», προσθέτει.

Έμφαση στα παιδιά μεταναστών

Ο συναγερμός, όμως, έρχεται από το γεγονός ότι τα μαθήματα παρακολουθούν για πρώτη φορά φέτος και τρεις ανήλικοι, ηλικίας από 13 έως 15 ετών, που ήρθαν πρόσφατα στην Ελλάδα (τα 2 από τα 3 παιδιά λόγω του πολέμου στην Ουκρανία). Η αναγκαιότητα φοίτησης στο Σχολείο Μεταναστών προέκυψε εξαιτίας της διακοπής του προγράμματος «Διάπολις» του ΑΠΘ για τη γλωσσική βοήθεια σε παιδιά αλλοδαπών και παλιννοστούντων που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία. Η κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με αυξανόμενα αιτήματα διευθυντών σχολείων για αναγκαιότητα γλωσσικής υποστήριξης σε παιδιά δημοτικού, πρέπει να κινητοποιήσει άμεσα την πολιτεία.

«Είναι κρίμα που δεν αντιμετωπίζει με σοβαρότητα το θέμα της διδασκαλίας της ελληνικής ως δεύτερης ξένης γλώσσας και μόνο αποσπασματικά προσφέρει τη δυνατότητα σε αυτούς τους ανθρώπους να μάθουν τη γλώσσα μας. Είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές του ελληνικού πολιτισμού και κάνουμε ελάχιστα έως και τίποτε για να αξιοποιήσουμε την συγκυρία που μας τους έφερε στο σπίτι μας. Χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, έχουν οργανισμούς διεθνώς που προωθούν την εκμάθηση των γλωσσών τους και την προβολή του πολιτισμού τους, κι εμείς καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια...», αναφέρει η κ. Γαλατοπούλου.