Αξιολόγηση Εκπαιδευτικών νομού Πιερίας

Οι εκπαιδευτικοί, είμαστε ο μοναδικός κλάδος, που έχουμε άμεση σχέση με την αξιολόγηση, αφού καθημερινά αξιολογούμε τους μαθητές μας. Δεν θα έπρεπε επομένως να φοβόμαστε τη συγκεκριμένη διαδικασία, αλλά αντίθετα να την επιδιώκουμε.

Παρόλα αυτά όμως δεν μπορεί κανείς να μην προβληματίζεται, τόσο με τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να μας την επιβάλλουν, όσο και με τη σκοπιμότητα από την πλευρά της Πολιτείας.

Άλλωστε, τι είδους αξιολόγηση είναι αυτή, όταν το αποτέλεσμα είναι γνωστό από πριν. Ποιος μπορεί να μας εξηγήσει την εξωφρενική και εντελώς παρανοϊκή έννοια της ποσόστωσης; Πώς είναι δυνατόν να είναι από πριν καθορισμένο ότι, ένα συγκεκριμένο ποσοστό εκπαιδευτικών θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι ανεπαρκείς, ενώ ένα άλλο επίσης καθορισμένο ποσοστό θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι άριστοι;

Φανταστείτε να το λέγαμε κι εμείς στους μαθητές μας στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Χωρίς να γνωρίζουμε το επίπεδο τους και χωρίς να μας ενδιαφέρει, αν παρουσιάσουν ή όχι βελτίωση κατά τη διάρκεια του έτους, θα έπρεπε να τους ενημερώσουμε ότι, σε ένα τμήμα 30 μαθητών, οι 5 από αυτούς θα μείνουν οπωσδήποτε στην ίδια τάξη, ενώ άλλοι 5 θα έχουν βαθμό πάνω από 18.

Προσέξτε! Δεν έχει σημασία πόσους κακούς μαθητές έχει το τμήμα. Μπορεί να έχει πολλούς ή και κανέναν. Παρόλα αυτά εμείς θα πρέπει να αφήσουμε οπωσδήποτε 5 στην ίδια τάξη.

Αντίστοιχα, ακόμα κι αν όλοι οι μαθητές είναι άριστοι, μόνο οι 5 θα πρέπει να πάρουν βαθμό πάνω από 18, ενώ ακόμα κι αν είναι όλοι μέτριοι ή κακοί στην επίδοσή τους, πάλι 5 από αυτούς θα πάρουν βαθμό πάνω από 18. Παρανοϊκό;

Κι όμως η Πολιτεία μ’ αυτόν τον τρόπο σκέφτεται να μας αξιολογήσει.

Ποιοι θα κάνουν όμως την αξιολόγηση; Οι διευθυντές των σχολικών μονάδων και οι σχολικοί σύμβουλοι. Και εδώ υπάρχει κάτι εξίσου παρανοϊκό. Αξιολογητές και αξιολογούμενοι στη συνέχεια θα ανταγωνίζονται για τις ίδιες θέσεις ευθύνης.

Δηλαδή ο διευθυντής και ο σχολικός σύμβουλος καλούνται να αξιολογήσουν τον εκπαιδευτικό, ο οποίος στη συνέχεια με το αποτέλεσμα της αξιολόγησης αυτής, θα μπορεί να διεκδικήσει από αυτούς τη θέση του διευθυντή ή του σχολικού συμβούλου.

Φανταστείτε τώρα έναν διευθυντή χαμηλών τυπικών προσόντων (το οποίο βέβαια δε σημαίνει υποχρεωτικά ότι είναι ένας κακός διευθυντής), να κληθεί να αξιολογήσει έναν υφιστάμενο του με μεταπτυχιακό, ξένες γλώσσες κ.λ.π. και να «κινδυνεύει» να χάσει τη θέση του από τον αξιολογούμενο.

Θα μπορούσαμε βέβαια να υποθέσουμε ότι, οι διευθυντές των σχολείων μας θα φανούν αντάξιοι των περιστάσεων και θα εφαρμόσουν, με πνεύμα δικαιοσύνης, αξιοκρατικά κριτήρια στην αξιολόγηση των συναδέλφων τους. Όμως γνωρίζουμε όλοι ότι, οι περισσότεροι από αυτούς έγιναν διευθυντές με κριτήρια, που μόνο αξιοκρατικά δεν είναι και άρα η παραπάνω υπόθεση είναι προφανώς λανθασμένη.

Από την άλλη ένας σχολικός σύμβουλος, που μετατρέπεται σε αξιολογητή, παύει να είναι σύμβουλος. Ποιος συνάδελφος θα ζητήσει τη βοήθεια του συμβούλου σε οποιοδήποτε θέμα, όταν με την κίνησή του αυτή είναι σα να παραδέχεται τη συγκεκριμένη αδυναμία του, την οποία προφανώς ο σύμβουλος θα λάβει υπόψη του, όταν έρθει η ώρα της αξιολόγησης;

Θα μπορούμε πολλά ακόμα να πούμε γι’ αυτή την στρέβλωση, που η Πολιτεία αποφάσισε να ονομάσει αξιολόγηση. Όμως το θέμα είναι, τι κάνουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί γι’ αυτό. Το συνδικαλιστικό μας όργανο η ΟΛΜΕ και μάλιστα με την εντυπωσιακή συμφωνία όλων των κομματικών συνδικαλιστικών παρατάξεων, αντιτάσσει ένα ξερό όχι. Προσθέτουν μάλιστα δίπλα από τη λέξη αξιολόγηση και τη λέξη χειραγώγηση και είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Και βέβαια αυτή η στείρα άρνηση, οδηγεί τον κλάδο σε άλλη μία ήττα, γιατί αφήνει στην Πολιτεία το πεδίο ελεύθερο, να εφαρμόσει την αξιολόγηση με όποιον τρόπο κρίνει αυτή. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να ακούσουμε από τα πλέον επίσημα χείλη, ότι θα κρινόμαστε με βάση τα αποτελέσματα, που πετυχαίνουν οι μαθητές μας!! Και η κοινωνία αναρωτιέται. Γιατί αρνούνται οι εκπαιδευτικοί την αξιολόγηση; Τι μπορεί να φοβούνται; Τι το ιδιαίτερο έχουν, που τους επιτρέπει να είναι υπεράνω από οποιαδήποτε αξιολόγηση;

Συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, μήπως είναι ώρα να εξηγήσουμε στην κοινωνία, αλλά και στην ίδια την Πολιτεία, ότι δε φοβόμαστε γενικά την αξιολόγηση; Αντιδρούμε και έχουμε σοβαρές και δικαιολογημένες αντιρρήσεις στη συγκεκριμένη παράλογη και άδικη αξιολόγηση, που θέλουν να μας επιβάλλουν και η οποία προσβάλλει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.

Όμως θα πρέπει να κάνουμε μια σοβαρή και αιτιολογημένη αντιπρόταση. Για την ακρίβεια θα έπρεπε να την είχαμε κάνει πριν από χρόνια. Και πρώτα από όλα δε νοείται καμία μορφή αξιολόγησης (και δε συμβαίνει και πουθενά αλλού), χωρίς να έχει προηγηθεί η επιμόρφωση. Το ίδιο κάνουμε με τους μαθητές μας. Πρώτα παραδίδουμε συγκεκριμένη ύλη, εξηγούμε, λύνουμε όλες τους τις απορίες και στη συνέχεια προχωρούμε στην αξιολόγησή τους.

Ούτε μπορούμε θα δεχθούμε την αξιολόγηση να την κάνουν οι διευθυντές και οι σχολικοί σύμβουλοι. Θα μπορούσε όμως να υπάρξει π.χ. μία Ενιαία Ανεξάρτητη Αρχή, που θα είχε την ευθύνη της αντικειμενικής αξιολόγησης όλων των βαθμίδων της Εκπαίδευσης και των Εκπαιδευτικών. Η Αρχή θα μπορούσε να αποτελείται από συναδέλφους εκπαιδευτικούς, που θα επιλεγούν με απολύτως αντικειμενικό και αδιάβλητο τρόπο, π.χ. διαγωνισμό τύπου ΑΣΕΠ με συγκεκριμένη θητεία. Στη διάρκεια της θητείας τους δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν καμία άλλη θέσης ευθύνης και δεν θα μπορούν να επιλεγούν ως στελέχη της εκπαίδευσης.

Η αξιολόγηση θα πρέπει να γίνεται με διαφανή και αντικειμενικά κριτήρια, τα οποία θα συναποφασίσουμε και δεν θα πρέπει να συνδέεται με μισθολογικές μεταβολές. Εννοείται, πως θα πρέπει να καταργηθούν οι εντελώς παράλογες και άδικες ποσοστώσεις.

Για να μπορέσουμε όμως ως κλάδος, να διεκδικήσουμε αυτές τις αλλαγές, θα πρέπει να ξεπεράσουμε τη στείρα και ανόητη άρνηση κάθε μορφής αξιολόγησης. Θα πρέπει να θέσουμε τις προτάσεις μας στο τραπέζι του διαλόγου και να στηρίξουμε με επιχειρήματα τις θέσεις μας.

Πρώτα συζητάμε, διαπραγματευόμαστε, προτείνουμε. Εφόσον οι τεκμηριωμένες μας προτάσεις δεν γίνουν δεκτές, τότε μόνο δικαιούμαστε να προχωρήσουμε σε οποιασδήποτε μορφής δράσεις και αγωνιστικές κινητοποιήσεις και όχι ανάποδα, όπως συμβαίνει τώρα.

Γιώργος Βαρδακώστας

ΚΙΝΗΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

www.keepierias.gr