Το ντοκιμαντέρ της Έλενας Ζερβοπούλου «Greece - Days of Change»

του Παναγιώτη Τριανταφυλλίδη

Το βιβλίο, μου έλεγε η μάνα μου, είναι πάντα καλύτερο από την ταινία. Και πάντα, διαβάζοντάς το, ένιωθα το πόσο δίκιο είχε. Η ζωή όμως η ίδια, κι αυτό δε μου το είπε ποτέ

κανείς, είναι πιο σκληρή και πιο ελπιδοφόρα, από οποιοδήποτε βιβλίο κι οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ. Αυτό ένιωσα εγώ προσωπικά, το βράδυ του Σαββάτου μετά το τέλος της προβολής του ντοκιμαντέρ της Έλενας Ζερβοπούλου «Greece - Days of Change» που προβλήθηκε στον για ακόμη μια φορά φιλόξενο χώρο του Καπνικού Σταθμού Κατερίνης από την Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας.

Τρείς διαφορετικές ιστορίες, τριών διαφορετικών ανθρώπων.

Ο Γιώργος, ένας φυσιολογικός χαμηλών τόνων άνθρωπος, ο οποίος μένει άστεγος μέσα σε μια νύχτα, προσπαθεί, αφού ξεπεράσει το πρώτο σοκ, να μπορέσει να εντοπίσει τις ομάδες εκείνες των ανθρώπων, οι οποίες θα τον βοηθήσουν να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή του.

Ο Γρηγόρης, ένας νέος που το μόνο σχολείο που ξέρει, είναι εκείνο της ζωής, φεύγει από την Αθήνα, νιώθοντας ασφυξία κι επιστρέφει στο χωριό του για να ζήσει όπως λέει ο ίδιος, ελεύθερος.

Κι ο Ηλίας. «Η κοινωνία δεν αλλάζει από πάνω. Η χώρα θα αλλάξει από το σπίτι μου», λέει.  Κι είναι εκείνος, ο οποίος μαζί με μια ομάδα ανθρώπων, θα καταφέρουν εκείνο το οποίο δεν κατάφερε η επίσημη πολιτεία με τους θεσμούς της, τα τελευταία 20 χρόνια, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η δημοσιογράφος Όλγα Τρέμη. Να καταργήσουν τους μεσάζοντες και να κάνουν ένα ολόκληρο σύστημα το οποίο κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου να αντιδράσει. Θα  ξεκινήσει λοιπόν το «κίνημα της πατάτας», θα κλονίσει τους ισχύοντες κανόνες εμπορικής συναλλαγής και θα προκαλέσει τους μεσάζοντες που εκμεταλλεύονται την αγορά τροφίμων.

Τι κατάλαβα εγώ από τις τρεις αυτές ιστορίες ανθρώπων;

Το προσωπικό σου δίκιο, το δίκιο της οικογένειάς σου, της δουλειάς σου, της ζωής σου, είναι κάτι για το οποίο οφείλεις και πρέπει να παλέψεις. Χάνεις όμως αν παλεύεις μόνος, χάνεσαι όταν κρύβεσαι πίσω από ανθρώπους που παλεύουν για σένα, ενώ κερδίζεις, τουλάχιστον προς το παρόν, αν αγκαλιάσεις τους συνανθρώπους σου και ζητήσεις κι από εκείνους να σε αγκαλιάσουν, αν τους εμπνεύσεις και όλοι μαζί διεκδικήσετε το δίκιο όλων.

Μόνο με απόλυτη δημοκρατία, με συλλογικότητα, με αλληλεγγύη και αλτρουισμό, η κοινωνία των ανθρώπων κατάφερε τις μεγάλες αλλαγές.

Χρειαζόμαστε εργάτες, τόσο όσο χρειαζόμαστε κι εμπνευστές. Μόνο τότε η ιδέα θα γίνει πραγματικότητα.

Μια διαφορετική Ελλάδα παρουσιάζεται, όπου οι πολίτες ουσιαστικά δείχνουν τον δρόμο στους πολιτικούς, πετυχαίνοντας εκεί που οι κυβερνώντες υστερούν.

Σημείωμα σκηνοθέτη

«Οι ιστορίες των πρωταγωνιστών αναδεικνύουν την παρούσα ανάγκη και δυνατότητα για αλλαγή στην Ελλάδα, για το κάθε ένα άτομο αρχικά και κατ’επέκταση για την κοινωνία. Η ιδέα πίσω από τις αφηγηματικές γραμμές είναι να βιώσουμε την εξέλιξη, τις προκλήσεις και το δυναμικό μιας θετικής αλλαγής. Πέρα από τις απογοητεύσεις και την οργή για τα λάθη του παρελθόντος που μας οδήγησαν σ’αυτή τη κρίση, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί μια πραγματική αλλαγή των αξιών και τρόπου διαβίωσής μας προς μια πιο αλληλέγγυα και έντιμη κοινωνία.»

Εγώ προσωπικά ως Παναγιώτης και περήφανο μέλος αυτής της ομάδας θα  κρατήσω μια  φράση από το ντοκιμαντέρ αυτό :

«Όταν ένα ελατήριο το πιέζεις, συνεχίζεις το πιέζεις, το πιέζεις, σε αυτό το ελατήριο μέσα συσσωρεύεται δύναμη. Και κάποια στιγμή αυτό το ελατήριο θα εκτονωθεί. Θα πρέπει αυτή η εκτόνωση να φέρει θετικό αποτέλεσμα, να φέρει την αλλαγή. Κάποια στιγμή θα υπάρξει αυτή η κρίσιμη μάζα, η οποία θα φέρει την αλλαγή. Θα περιμένουμε. Και μέχρι τότε, θα αγωνιζόμαστε για να γίνει αυτό όσο πιο γρήγορα γίνεται.»

Σκηνοθέτης/Παραγωγός/Σεναριογράφος:  Έλενα Ζερβοπούλου
Κινηματογράφηση:  Ηλίας Αδάμης, Έλενα Ζερβοπούλου
Μοντάζ:  Kenan Akkawi
Μουσική:  Drog_A_Tek
Παραγωγή:  One Vibe Films
Διάρκεια: 78'
Έτος Παραγωγής: 2014