Ανακύκλωση απορριμμάτων: Κάθε χρόνο και χειρότερα

Του Αντώνη Νταγλιούδη

Αν κάποιος ανοίξει έναν πράσινο κάδο απορριμμάτων θα δει ότι, είναι πλήρης από ανακυκλούμενα υλικά.  Αν ανοίξει έναν μπλε κάδο θα δει ότι τα μισά είναι εκτός επιλογής ανακύκλωσης του προγράμματος διαλογής.  Όταν το απορριμματοφόρο πάρει το περιεχόμενο των

μπλε κάδων θα το αδειάσει (για την Πιερία) στη Χράνη (στο κέντρο διαλογής)  από όπου θα χρειαστεί να πάρει το 50% του προηγούμενου φορτίου, που είναι εκτός επιλογής υλικών ανακύλωσης και θα τα πάει στον ΧΥΤΑ.

Με λίγα λόγια ενώ τα υλικά των οικιακών απορριμμάτων ανακυκλώνονται κατά 70% (αν προσθέσουμε την κομποστοποίηση είμαστε πάνω από 95%) στην πράξη ανακυκλώνονται περίπου 5%.  Ίδια βέβαια και χειρότερη είναι η εικόνα σ’όλη την Ελλάδα.  Η Ελληνική Εταιρεία Ανακύκλωσης, που διαχειρίζεται το πρόγραμμα με τους μπλε κάδους, ανακοινώνει διεύρυνση του προγράμματος κάθε χρόνο και αύξηση όγκου ανακύκλωσης.  Πανελλαδικά δηλαδή πάμε από το (περίπου) 4% στο 4,05% κ.λπ.  Με αυτούς τους ρυθμούς το πρόγραμμα θα φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα σε καμία πεντακοσαριά χρόνια.  Μέχρι τότε οι ΧΥΤΑ θα γεμίζουν αντί να αντικαθίστανται από Χ.Υ.Τ.Υ. (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων) και τα πρόστιμα από την Ε.Ε. θα συνεχίσουν να πέφτουν και να πληρώνονται από τους Έλληνες φορολογούμενους.

Η σοβαρή βέβαια ανάπτυξη της ανακύκλωσης έχει απλές δράσεις και είναι γνωστές τουλάχιστον 50 χρόνια.  Ενημέρωση πολιτών, διαλογή στην πηγή, δίκτυο προώθησης υλικών σε αντίστοιχες μονάδες ανάκτησης και φυσικά θεσμοθέτηση κανονιστικού πλαισίου.  Με απλά λόγια δηλαδή οι μπλε κάδοι να γίνουν δεκαπλάσιου, να διευρυνθεί πρόγραμμα επιμέρους διαλογής (κάδοι για πλαστικό, γυαλί κ.λπ.) και να ισχύει κανονισμός για ενημερωμένους πλέον πολίτες με υποχρεωτική εφαρμογή.  Οι βασικοί φορείς υλοποίησης φυσικά θα είναι οι Δήμοι υπό τον συντονισμό των Περιφερειών και του αρμόδιου υπουργείου.

Όμως τα χρόνια περνάνε και η κατάσταση χειροτερεύει.  Η μισή χώρα δεν έχει ούτε ΧΥΤΑ, ούτε μπλε κάδους, οι περισσότεροι Δήμοι αλληθωρίζουν προς την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης απορριμμάτων (φύγε κακό απ’ τα μάτια μου), και εμείς συνεχίζουμε να φωνάζουμε, να προτείνουμε και να μην ακουγόμαστε.