Το παροχολόγιο που αποπροσανατολίζει

Της Κατερίνας Μάρκου

Ανεξάρτητη Βουλευτής B’ Θεσσαλονίκης

Αποπροσανατολιστική είναι η συζήτηση που διεξάγεται τελευταία με αφορμή το ‘παροχολόγιο’ Τσίπρα. Ο Σύριζα φαίνεται να έχει πέσει στην παγίδα της εξαγγελίας κάπως πιο συγκεκριμένων μέτρων κι έτσι τώρα θα υποστεί το μαρτύριο της ‘κοστολόγησης’. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το

μαρτύριο των βουλευτών της ΝΔ που πρέπει να εξηγούν τα ανεξήγητα στους ψηφοφόρους τους όσον αφορά τον ΕΝΦΙΑ κ.λπ.

Όλο αυτό το ‘πράγμα’ δεν έχει καμιά μα καμιά σχέση με την πραγματικότητα, τις επιτακτικές ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας που παρακολουθεί ζαλισμένη τα σάπια νούμερα ένθεν κακείθεν. Ενώ ό έξω κόσμος ασχολείται με το πως θα φτιαχτούν δουλειές για να υπάρχουν εισοδήματα, νέες θέσεις εργασίας, φόροι κα ασφαλιστικές εισφορές, οι παροχολογούντες πολιτικοί εδώ στη δύστυχη αυτή χώρα ανταγωνίζονται για το ποιος θα παράξει περισσότερες εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας (μην σπρώχνεστε ρε παιδιά, όλοι θα δώσετε).

Πραγματικά, οι προοδευτικοί και λογικοί πολίτες αυτής της χώρας εξευτελίζονται και λοιδορούνται όταν υπόκεινται σε αυτού του είδους την παροχολογία. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, η κυβέρνηση δεν μπορεί να δίνει εντολές ούτε να δημιουργούνται θέσεις εργασίας, ούτε να προσθέτει εισοδήματα. Ο ανταγωνισμός είναι διεθνής και σκληρός. Ένας ικανός αριθμός ελληνικών μικρών και μεσαίων παραγωγικών επιχειρήσεων προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σταθεί απέναντι στα μεγαθήρια που έχουν κατακλύσει την ελλαδική αγορά και ανταγωνίζονται με άνισους όρους τις ήδη αδύναμες ελληνικές επιχειρήσεις, ενώ η Επιτροπή Ανταγωνισμού κοιμάται. Αυτοί έχουν δίκτυα διανομής και επιρροή, πάμφτηνα κεφάλαια, δυνατότητες να ρίχνουν τις τιμές για να εξαντλήσουν τον τοπικό ανταγωνιστή και να τον κλείσουν ή να τον κανιβαλίσουν μετά. Οι δε εργαζόμενοι και τα στελέχη παίρνουν δυσανάλογα μεγάλο βάρος. Πολλές ώρες εντατικής απασχόλησης, χαμηλοί μισθοί κι ένα κράτος που δεν προσφέρει σε ικανοποιητική ποιότητα υπηρεσίες όπως δημόσια σχολεία.

Μια που γίνεται λόγος για τα δημόσια σχολεία, ένα στοιχειώδες πρόγραμμα για το τι θα κάνουμε για τα σχολεία του λαού, δεν απασχολεί κανέναν. Δεν είναι θλιβερό αυτό; Δεν είναι θλιβερό το Υπουργείο να ασχολείται με τα τοπικά κενά ενώ σε άλλες χώρες οι όποιες τοπικές ανάγκες καλύπτονται από τα ίδια τα σχολεία με πρόσληψη ωρομίσθιων κτλ;

Και κάτι για τον κατώτατο μισθό. Υπάρχει κανείς από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά που δεν θέλει να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός;  Προφανώς όχι. Το ζήτημα είναι τι θα γίνει με τις θέσεις εργασίας, γιατί στο Πανεπιστήμιο μάθαμε αυτό που συμβαίνει σε όλες τις δυτικές χώρες του κόσμου: Ότι η αγορά είναι αμείλικτη κι ότι για να την ...αντιμετωπίσουμε πρέπει να είμαστε δυνατοί ώστε να έχουμε και καλούς μισθούς. Ποιοτικά, ανταγωνιστικά προϊόντα πληρώνουν καλά τους εργαζόμενους και τα στελέχη. Διαφορετικά, οι προοπτικές για το επίπεδο μισθών είναι δυσμενείς.  Μακάρι να ήταν αλλιώς αλλά η ακαδημία και η πραγματικότητα λένε περίπου τα παραπάνω.

Ελπίζω ότι τα λόγια αυτά δεν πέφτουν στο κενό ότι έστω και τώρα μπορεί να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση για τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν τον μέσο προοδευτικό πολίτη.