Τέλεση επιμνημόσυνης δέησης των πεσόντων στον Σιδηροδρομικό Σταθμό

Με επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων από εκπροσώπους τοπικών αρχών, φορέων συλλόγων και συγγενείς των θυμάτων στο μνημείο πεσόντων στον Σιδηροδρομικό Σταθμό (Οδός 

Διγενή Ακρίτα), τιμήθηκε , η επέτειος της ομαδικής εκτέλεσης από τους Γερμανούς των Ελλήνων πατριωτών, με πρώτο τον αείμνηστο Δήμαρχο Κατερίνης Αιμίλιο Ξανθόπουλο, τον Φεβρουάριο του 1943. 

Την εκδήλωση που διοργάνωσαν ο Δήμος Κατερίνης και ο Οργανισμός Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Πρόνοιας τίμησαν με την παρουσία τους, ο Δήμαρχος Κατερίνης Σάββας Χιονίδης, ο βουλευτής Πιερίας Κώστας Κουκοδήμος, η Αντιπεριφερειάρχης της Περιφερ. Ενότητας Πιερίας Σοφία Μαυρίδου, ο διοικητής της 24ης Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας Νίκος Γρυλλάκης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Πιερίας Αθανάσιος Μαντσούκας, ο Αντιδήμαρχος του Δήμου Ελασσόνας Ιωάννης Νάνος, Αντιδήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Κατερίνης, Περιφερειακοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι των κομμάτων κ.α. εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, φορέων και συλλόγων. 

Την εκδήλωση επένδυσε μουσικά η Φιλαρμονική του Δημοτικού Ωδείου Κατερίνης, ενώ τιμές απέδωσε άγημα της 24ης Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας Λιτοχώρου.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ομιλία-αναφορά στο ιστορικό της ημέρας έκανε ο Διευθυντής του 8ου Δημοτικού Σχολείου Κατερίνης Αθανάσιος Γκιάτας. Αναλυτικά η ομιλία του κου Γκιάτα έχει ως εξής: «[…] 71 χρόνια πέρασαν από τη δολοφονία εν ψυχρώ των 40 Ελλήνων πατριωτών, ομήρων από τους Γερμανούς, μεταξύ των οποίων και ο αείμνηστος Δήμαρχος της Κατερίνης Αιμίλιος Ξανθόπουλος. Είναι γνωστά πλέον τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το Φλεβάρη του 1943 στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Κατερίνης, στην περιοχή όπου βρισκόμαστε σήμερα συγκεντρωμένοι προκειμένου να αποτίσουμε φόρο τιμής προς τους πεσόντας.

Ενώ ακόμα συνεχιζόταν η νικηφόρα προέλαση του Ελληνικού Στρατού στην Ήπειρο εναντίον των Ιταλών και δεν είχαν κοπάσει ακόμα οι εθνικοί πανηγυρισμοί. έκανε την εμφάνισή του, ένας χειρότερος και περισσότερο αιμοσταγής εχθρός: η σιδερόφρακτη και πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ, που στο πέρασμά της κατάστρεφε, αφάνιζε, σκόρπιζε τον όλεθρο. Μετά την ηρωική αλλά άνιση μάχη στα οχυρά της παραμεθορίου, ήρθε η υποδούλωση. Τα δεινά που ακολούθησαν στη χώρα μας είναι γνωστά: η γερμανική κατοχή με την πείνα, οι ταπεινώσεις με τους εξευτελισμούς, οι εκτελέσεις, οι πυρπολήσεις οικισμών και χωριών ολάκερων. Ο λαός μας δοκιμάστηκε σκληρά.

Είναι γνωστή βέβαια και η αντίσταση του ελληνικού λαού, που ενωμένος, πρόταξε τα στήθη του, ύψωσε το ανάστημά του και έδειξε άλλη μια φορά τις ατέλειωτες ψυχικές δυνάμεις του, την ανδρεία του και τη λεβεντιά του. Η Πιερία, που υπέφερε όπως και οι άλλες επαρχίες της χώρας μας, αντιστάθηκε και αυτή στη γερμανική μπότα. Στους ορεινούς όγκους του Ολύμπου και των Πιερίων ξεπρόβαλαν τα κάστρα της αδούλωτης ελληνικής ψυχής και οι κάτοικοί τους στο Ελατοχώρι, στον Άγιο Δημήτριο, στη Μηλιά κ.α. έδιναν καθημερινά τον αγώνα τους αψηφώντας τις συνέπειες.



Ανάμεσα στα κορυφαία αντιστασιακά γεγονότα της Πιερίας, συγκαταλέγεται η μάχη στα Τάχνιστα, στην περιοχή της Μηλιάς, όπου 19 παλικάρια από τα γύρω χωριά και την Κατερίνη, ανέκοψαν την πορεία του γερμανικού στρατού, προσφέροντας θυσία τη ζωή τους. Στο Ελατοχώρι, στη Σκουτέρνα, είχαμε έναν ακόμη τόπο θυσίας και ηρωισμού, όπως στα Καλάβρυτα, στην Κοκκινιά, στο Δίστομο. Η ανατίναξη του μεταλλείου χρωμίου στον Άγιο Δημήτριο από αντάρτες που κατέβηκαν από τον Όλυμπο, τη νύχτα 18 προς 19 Φεβρουαρίου, οδήγησε σε δραματικό αποτέλεσμα και παράλληλα μας συνδέει με τη σημερινή επέτειο.







Το μεταλλείο αυτό το είχαν πάρει στην κατοχή τους οι Γερμανοί, αμέσως μετά την εισβολή τους και το είχαν υπό την εκμετάλλευση της στρατιωτικής διοίκησης. Με αυτό εμπλούτιζαν το ατσάλι για να κατασκευάσουν τα όπλα με τα οποία ενίσχυαν την πολεμική τους μηχανή. Οι αντάρτες μετά την καταστροφή του στρατολόγησαν τους Έλληνες εργάτες, και μαζί τους απήγαγαν τους δυο Γερμανούς φρουρούς του μεταλλείου. Ακολούθησαν τα αντίποινα των κατακτητών. Στις 19 οι Γερμανοί κάνουν επιδρομή στο χωριό για σύλληψη ομήρων μεταξύ των οποίων είναι και λίγοι Λιβαδιώτες,. Κατέβασαν τους 38 ομήρους από τον Άγιο Δημήτριο και τους κρατούσαν έγκλειστους σε ένα βαγόνι στο σιδηροδρομικό σταθμό περιμένοντας απάντηση εντός τριών ημερών από τους αντάρτες στον όρο που έθεσαν. Δηλαδή, να απελευθερώσουν τους δυο Γερμανούς στρατιώτες, προκειμένου να απελευθερώσουν και αυτοί τους ομήρους. Ειδάλλως, θα τους εκτελούσαν. Στο Σταθμό φτάνουν και οι συγγενείς τους οι οποίοι μάταια περιμένουν την απελευθέρωσή τους. Στις 23 Φεβρουαρίου συλλαμβάνεται και ο πρώην Δήμαρχος Κατερίνης Αιμίλιος Ξανθόπουλος. Την ίδια μέρα επιστρατεύονται δεκαπέντε Κατερινιώτες. Τους έδωσαν από ένα κασμά και φτυάρι , έθεσαν επικεφαλής τους τον Έλληνα διερμηνέα που είχαν στην υπηρεσία τους και τους διέταξαν να τραβήξουν με τα πόδια στο σταθμό . Ήταν φανερό για πού τους προόριζαν.

Η είδηση σαν αστραπή έκανε το γύρο της αγοράς και σε λίγα λεπτά έκλεισαν όλα τα καταστήματα. Πανικόβλητος ο κόσμος ξεχύθηκε στα χωράφια να κρυφτεί. Αλλά και όλοι περίμεναν με αγωνία νέα από το σιδηροδρομικό σταθμό.

Ένα τρένο με πολλά βαγόνια και προορισμό την Αθήνα στάθμευσε στο Σταθμό. Με την παρεμβολή του τρένου μπροστά, δε φαινόταν πια το βαγόνι του θανάτου και κανείς δεν έβλεπε τώρα την κρίσιμη ώρα τι γινόταν πίσω από το τρένο με τους αθώους και τραγικούς συμπολίτες μας.

Απότομα ένα ανατριχιαστικό κροτάλισμα πολυβόλων τάραξε την σιωπή.

Σε λίγα λεπτά το κροτάλισμα επαναλήφθηκε . Είχε γραφτεί με αθώο αίμα ο επίλογος του δράματος και είχε συντελεστεί ψυχρά το πρώτο ομαδικό ναζιστικό έγκλημα στην Κατερίνη.

Μετά από λίγο οι Γερμανοί στρατιώτες διέταξαν τους Κατερινιώτες με τους κασμάδες να τους ακολουθήσουν , για να βρεθούν μπροστά σε ένα θέαμα ανατριχιαστικό, πεταμένα δεκάδες πτώματα και η γη κατακόκκινη και πλημμυρισμένη στο αίμα

Οι Αϊδημητρινοί και Λιβαδιώτες εθνομάρτυρες, μαζί τους και ο αείμνηστος Δήμαρχος Κατερίνης Αιμίλιος Ξανθόπουλος, έπεσαν στο βωμό της λευτεριάς και της πατρίδας.

Οι θυσίες τους όμως δεν πήγαν χαμένες. Στις 26 Οκτωβρίου 1944, γύρω στις 12 το μεσημέρι, οι Γερμανοί νικημένοι και ντροπιασμένοι συμπτύσσονται στο σιδηροδρομικό σταθμό Κατερίνης και αρχίζουν να αποχωρούν. Εγκατέλειψαν την Κατερίνη, δίνοντας τέλος στο μακρόσυρτο δράμα του αίματος και της φρίκης.



Είναι χρέος όλων μας η συνεχής υπόμνηση της θυσίας αυτής, με τη σκέψη, ότι καμιά θυσία δεν πάει χαμένη και ότι το χυμένο αίμα στερέωσε την ελληνική συνείδηση.



Βέβαια, το νόημα μιας ιστορικής επετείου, δεν εξαντλείται με μια σύντομη ομιλία. Τα εγκλήματα πολέμου, δεν παραγράφονται, όσα χρόνια κι αν περνούν. Η άδικη ανθρωποθυσία, έστω και τώρα ζητά δικαίωση.



Αλήθεια το τι να σκέφτονται και τι να λέγαν άραγε αν μας έβλεπαν από ψηλά, οι αμέτρητοι αδικοχαμένοι συμπατριώτες μας! Αρκούνε τάχα λίγα λόγια και μετά λήθη και λησμονιά; Και πού βρίσκεται το βαθύτερο νόημα της παρουσίας μας σήμερα εδώ; Ο άνθρωπος που νιώθει το βαθύτερο νόημα μιας επετείου, ξέρει ότι τιμά πραγματικά την επέτειο, με το να κάνει πράξη με τη ζωή του καθημερινά έναν αγώνα ενάντια σε κάθε αδικία, ενάντια σε κάθε τι που στρέφεται κατά της πατρίδας μας, της ευημερίας και του μέλλοντος των παιδιών της. Μήπως λοιπόν, τέτοιο χρέος έχουμε προς τις μελλοντικές γενιές για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες προκλήσεις του σήμερα αλλά και του αύριο;

Ας είναι αιώνια η μνήμη των πεσόντων συμπατριωτών μας».