Παρουσίαση στην Κατερίνη τού νέου βιβλίου τού Έ.Νασιώκα Ο ΧΡΗΣΜΟΣ

«Ο Χρησμός», το νέο βιβλίο του πρώην υπουργού, Έκτορα Νασιώκα, παρουσίασαν στην Κατερίνη οι εκδόσεις «Ανέμη» και το βιβλιοπωλείο «Νέστωρ».

Για το βιβλίο μίλησαν ο δήμαρχος Δίου-Ολύμπου και οικονομολόγος Γιώργος Παπαθανασίου, ο φιλόλογος και συγγραφέας Αντώνης Μπιτσιάνης,

ο κοινωνιολόγοςΒασίλης Μακροβασίλης, καθώς επίσης και ο ίδιος ο συγγραφέας, Έκτορας Νασιώκας.

«Ο Χρησμός» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παραμύθι, μια πολιτική σάτιρα που πραγματεύεται τη δημιουργία, την πορεία, την κατάρρευση και την αναγέννηση μιας μικρής φανταστικής χώρας, στα πέρατα του πουθενά, κάποτε στο μέλλον.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που, που όπως ανέφερε ο δήμαρχος κ. Παπαθανασίου, διαβάζεται ευχάριστα, που κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος, ιδιαίτερα για όσους έχουν ενδιαφέρον, έστω λίγο, για την πολιτική. Θέτει πολλά ζητήματα, σχολιάζει πολλά κακώς κείμενα για τα οποία ως πολίτες οφείλουν να προβληματιστούν, να τα μελετήσουν και να βελτιωθούν, ώστε να βελτιωθεί η κοινωνία.

Στο βιβλίο περιγράφεται μια λιλιπούτεια χώρα, που είχε σημαία τον ομφαλό (αναφορά Καραμανλή). Όταν πρωτοδημιουργήθηκε αυτή η χώρα, τότε που οι θεοί είχαν κέφια, είχε γερές βάσεις. Παιδεία, πολιτισμός, γράμματα, τέχνες, επιστήμες, αλληλεγγύη, φιλοξενία, αθλητισμός ήταν σε άνθηση που μαζί με την άμεση Δημοκρατία ήταν τα στοιχεία που έκαναν αυτή τη χώρα ξεχωριστή, πρότυπο για τους άλλους λαούς.

Υπήρχε όμως από τότε το σαράκι του διπολισμού: Αθήνα – Σπάρτη, Αθήνα – Θήβα, Αθήνα – Μακεδονία, Βυζάντιο – Ρώμη, Ανατολικοί – Δυτικοί, Βενιζελικοί – Βασιλικοί, Παπάγος – Πλαστήρας, Καραμανλής – Παπανδρέου αλλά και Παπανδρέου – Καραμανλής, εκσυγχρονιστές – προεδρικοί, μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί…

Ο Τειρεσίας, που είχε αναλάβει απ’ τη μεριά των θεών την επιτήρηση της χώρας, αποκοιμήθηκε. Χρόνο με τον χρόνο η αλαζονεία του ένδοξου παρελθόντος και το γωνιακό οικόπεδο δημιουργούσε νοοτροπία παρακμής.

Η επικρότηση του ωχαδερφισμού, του «δε βαριέσαι», «στην Ελλάδα όλα γίνονται», οι αρχές και οι κανόνες στο περιθώριο, ο λαϊκισμός να κυριαρχεί παντού, τα κόμματα να ράβουν το σύστημα στα μέτρα τους και στα μέτρα του λαϊκισμού, η «δημοκρατία» των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των εργατοπατέρων, η έλλειψη δημοκρατίας στα κόμματα, το μαύρο πολιτικό χρήμα, οι «κουμπάροι», οι «κηπουροί», τα δομημένα τοξικά ομόλογα, το χρηματιστήριο, ο καταναλωτισμός, το ραχάτι του δημοσίου, η λογική της αρπαχτής του ιδιώτη, η άρνηση κάθε υποχρέωσης έναντι του κοινωνικού συνόλου, ο στείρος ατομικισμός δημιούργησαν μια κοινωνία χυλό, που έπαψε να σκέφτεται, μια κοινωνία χωρίς αρχές, χωρίς όραμα, που βάδιζε για τον γκρεμό.

Ως παράλληλα αρνητικό σύμπτωμα με την αναφορά στους πορφυρογέννητους (Καραμανλή – Παπανδρέου) τίθεται συνολικά το ζήτημα του νεποτισμού και συνακόλουθα της ευθύνης των πολιτών που έλκονται από τα σύμβολα και όχι από την ουσία. Στη χώρα αυτή το φαινόμενο αυτό πήρε διαστάσεις και η πλειοψηφία των πολιτών επέλεγε και επιλέγει ακόμη επίθετα και όχι πρόσωπα.

Κι ενώ η Ελλάδα είναι έτοιμη για τον γκρεμό, ξυπνά ο μάντης Τειρεσίας του 2007 και επισκέπτεται τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι τον δολοφονούν. Ο Έκτορας Νασιώκας περιγράφει την απρονοησία της χώρας που αντί να συνετιστεί και να αντιδράσει θετικά, με σύμπνοια και ενότητα, σκοτώνει τον αγγελιοφόρο!

Και φτάνουμε στο 2009, με το παιχνίδι χαμένο. Καμία ελπίδα σωτηρίας. Εάν η ήπια προσαρμογή του 2004 δεν μετατρέπονταν σε ξέφρενη σπατάλη, ειδικά την τριετία 2007 – 2009, μπορούσε να αποφευχθεί η σημερινή τραγωδία. Παρά ταύτα, η χώρα συνέχισε τον ύπνο του δικαίου. Ένας ύπνος που συνεχίστηκε παρά την κυβερνητική αλλαγή τον Οκτώβρη του 2009. Περιγράφεται με παραστατικό τρόπο η αρχική άρνηση της νέας ηγεσίας να αποδεχθεί την πραγματικότητα.

Το βιβλίο είναι μια πολιτική προσέγγιση μαρτυρίας αλλά και υποκειμενικότητας εξαιτίας της συμμετοχής. Η ιστορική καταγραφή χρειάζεται ίσως μεγαλύτερη χρονική απόσταση από τα γεγονότα.

Ασκείται μια έντονη κριτική στην αδυναμία αντιμετώπισης της κατάστασης για τον χαμένο χρόνο από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι την άνοιξη του 2010, στην πολιτική απρονοησία να μη ζητηθεί η συνδρομή όλων των πολιτικών δυνάμεων, είτε με κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, είτε με την ψήφιση της δανειακής σύμβασης από 180 βουλευτές, είτε με την προκήρυξη νέων εκλογών. Η ένταση της κριτικής του συγγραφέα δικαιολογείται αφού ήταν η φωνή της λογικής, της ορθολογικής προσέγγισης, η οποία δεν εισακούονταν και συχνά ενοχοποιούνταν.

Με το παράδειγμα του τότε πρωθυπουργού στηλιτεύονται οι αρνητικές επιπτώσεις που προκαλούνται από την ανασφάλεια των επικεφαλής. Τον διορισμό των «κηπουρών» και τη δημιουργία αυλών ημετέρων. Αντί ο αρχηγός να επιζητεί την άλλη άποψη, ώστε να επιλέγει μέσα από έναν πλούτο προτάσεων, θέλγεται από τα χειροκροτήματα και τις κολακείες. Έτσι καλλιεργείται ο φανατισμός που οδηγεί στην καταγγελία και απαξίωση διαφωνούντων, τη φίμωση της αντίθετης άποψης και εντέλει στην κατάργηση της εσωτερικής δημοκρατίας εντός των κομμάτων. Την ανασφάλεια αυτή του επικεφαλής εκμεταλλεύονται οι κάθε μορφής κόλακες και αυλικοί για να αποκτήσουν εξουσία λειτουργώντας εξ ονόματος του αρχηγού.

Περιγράφεται επίσης, βήμα – βήμα, η διαδρομή εντός του μνημονίου και τίθεται η λανθασμένη στόχευση πολιτικών, κι όταν αυτή αποτυγχάνει, αντί της αυτοκριτικής και της αναπροσαρμογής επιλέγεται η προσκόλληση στον επικοινωνισμό και στον εντυπωσιασμό, ώστε να βρεθούν άλλοι φταίχτες ή να γίνει το μαύρο άσπρο.

Αν αναζητηθούν τα αίτια, θα βρεθούν στο πολιτικό σύστημα που έφτιαξε το θεσμικό πλαίσιο με γνώμονα την αυτοπροστασία του, στην κυριαρχία, τις υπερβολές και στον άμετρο λαϊκισμό των ΜΜΕ, στην έλλειψη κανόνων και στα παραθυράκια όπου για κάθε σωστό μέτρο υπάρχουν εξαιρέσεις που ακυρώνουν στα μάτια του πολίτη τα όποια θετικά και στην έλλειψη παιδείας και κουλτούρας συμμετοχής (ενασχόλησης) των πολιτών στα κοινά, ώστε και να βελτιώνεται το επίπεδο προσφοράς μέσα από τον ανταγωνισμό και τον πλούτο των ιδεών και να υπάρχει καλύτερη αξιολόγηση των ικανών. Ας μην παραγνωρίζεται όμως και η δελεαστικότητα που ασκεί στην παρηκμασμένη κοινωνία ο δρόμος της ευκολίας, της ανέξοδης παροχολογίας έναντι των αρχών των κανόνων που την ξεβολεύει τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.

Τι γίνεται με την επόμενη μέρα; Εδώ έρχεται ο χρησμός του αναστηθέντος μάντη Τειρεσία: Όλη η ευθύνη στον λαό. Δεν ξέρει κανείς αν είναι χρησμός ή ωμή αλήθεια, ανεξάρτητα από την όποια ερμηνεία της. Το διαζύγιο με τον λαϊκισμό σε συνδυασμό με τη λαϊκή κυριαρχία περιλαμβάνουν την παραδοχή της αυτονόητης ευθύνης του λαού για τις επιλογές του. Η δική του τιμωρία για τα λάθη του είναι, ούτως ή άλλως, βιωματική. Ίσως άδικα κατανεμημένη αφού πληρώνουν βαρύτερο τίμημα όσοι έχουν μικρότερη ευθύνη και οι οικονομικά αδύναμοι.

Από κει και πέρα, εκτός της τιμωρίας και του εξοβελισμού των αξιωματούχων που δεν τίμησαν την εμπιστοσύνη του λαού, ο λαός οφείλει να δει με νέο πρίσμα τη δική του συμπεριφορά όσον αφορά στη συμμετοχή του και στα κοινά και στις υποχρεώσεις έναντι των υπολοίπων. Η δημοκρατία απαιτεί αντιστοιχία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.

Πώς ανακτάται η αίσθηση του δικαίου για το νέο ξεκίνημα; Με τη δίκαιη αντιμετώπιση όλων των πολιτών και κυρίως με τη φορολογική δικαιοσύνη. Η καταγραφή μέσω του ηλεκτρονικού περιουσιολογίου όλων των κινητών και ακινήτων περιουσιακών στοιχείων όλων των φυσικών προσώπων και εταιριών και ο αυστηρός έλεγχος στη συνέχεια.

Έρχεται η ώρα να δοθεί ένα τέλος στο «ερωτικό ειδύλλιο» με τον αχαλίνωτο καπιταλισμό της «ελεύθερης αγοράς», να εγκαταλειφθεί η αστήρικτη ιδέα περί «διάχυσης των οικονομικών ωφελειών προς τα κάτω» και να πάψουμε να δοξάζουμε το κίνητρο του υλικού ωφελισμού, ανακατευθύνοντας τις συλλογικές προσπάθειες στην οικοδόμηση ολοκλήρωση αστικής δημοκρατίας, ενός συστήματος που επενδύει στις αρχές της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ήρθε η ώρα να απαγορευθούν τα σύνθετα οικονομικά εργαλεία και να επιβληθούν μεγαλύτεροι περιορισμοί στη διασυνοριακή κίνηση κεφαλαίων, συγχωνεύσεων, εξαγορών, ώστε να αποσοβηθούν οι κίνδυνοι που προκαλούν στο κοινωνικό – οικονομικό σύστημα οι συνέπειες της απορρύθμισης.

Ήρθε η ώρα να ενισχυθεί το κράτος πρόνοιας και να επανεξεταστούν οι ετοιμοπαράδοτες «αλήθειες» για τον ρόλο του δημόσιου τομέα στη δημιουργία μιας ευημερούσας κοινωνίας βασισμένης στην κοινωνική ισότητα. Να παντρέψουμε την παιδεία με την παραγωγή. Να πάρουμε πάλι στα σοβαρά την προοπτική χάραξης μιας εθνικής βιομηχανικής πολιτικής, επενδύοντας κύρια στον πρωτογενή, τουριστικό και κατασκευαστικό τομέα. Να δώσουμε δημοκρατία και αυτοδιοίκηση στην περιφέρεια, ουσιαστικά.

Μαζί με όλα αυτά είναι απαραίτητη η πίστη ότι μέσα από την κοινή προσπάθεια όλα μπορούν να αλλάξουν. Αρκεί η χώρα να στηριχθεί εκ νέου στις βάσεις την έκαναν ξεχωριστή κατά το παρελθόν. Εδώ εφαρμόζεται ο δεύτερος χρησμός: «Όταν όλα φαίνονται αδύνατα, εσύ να πιστεύεις στο θαύμα».

Με ποιους όμως θα γίνει το νέο ξεκίνημα; Με νέους ανθρώπους και παλαιότερους που με τη διαδρομή τους τίμησαν διαχρονικά την εμπιστοσύνη των πολιτών.