Εγκαίνια έκθεσης «Φως Ολύμπου» της Αγγελικής Σιάμου

Στο πλαίσιο εορτασμών για τα 100 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στον Όλυμπο, ο δήμος Δίου-Ολύμπου παρουσιάζει ατομική έκθεση της Αγγελικής Σιάμου στη δημοτική πινακοθήκη λιτοχώρου (αρχοντικό Γκουντέλια, οδός Βασιλέως Κωνσταντίνου 60).

Την έκθεση της καλλιτέχνιδος με θέμα: «Φως Ολύμπου», θα προλογίσει η κ. Βάσυ Κουϊμτζή, την ημέρα των εγκαινίων, το Σάββατο 29 Ιουνίου 2013 στις 8.00 το βράδυ.

Επίσης, στο πλαίσιο της διοργάνωσης «Olympus Marathon» 2013, την Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013, στο θεατράκι του δημοτικού πάρκου Λιτοχώρου, θα προβληθεί video της Αγγελικής Σιάμου με θέμα τον Όλυμπο.

Η έκθεση θα διαρκέσει έναν μήνα, δηλαδή από 29 Ιουνίου έως 29 Ιουλίου 2013, θα είναι δε ανοιχτή από τις 9.00 το πρωί έως τις 2.00 το μεσημέρι.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΙΑΜΟΥ

Για το έργο της Αγγελικής Σιάμου ο ιστορικός – κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Η τελευταία ενότητα πινάκων της Αγγελικής Σιάμου ονειροβατεί ανάμεσα σε απάτητους δρόμους του βυθού, στα έγκατα των θαλασσών και στις διάφανες, ανάερες πεδιάδες του διαστήματος, εκεί δηλαδή που η εικόνα του απειροελάχιστου μπορεί να ισοδυναμεί με έναν ολόκληρο κόσμο ή που το άπειρο του σύμπαντος μπορεί να ιριδίσει μαγικά μέσα σε μια ζωγραφιά»…

Επίσης, ο ιστορικός τέχνης Χάρης Σαββόπουλος μιλώντας για το έργο της καλλιτέχνιδος, τονίζει: «Η πληθωρισμένη από τις μορφές εικόνα εκκρέται φυσικά στον άυλο κόσμο της ψυχής των συναισθημάτων και ενοποιείται με τον διαλεκτικό της εταίρο στην εκδοχή του διάσπαστου ενός»…

Αλλά και ο Adriano Baccilieri σε κείμενο που επίσης της αφιέρωσε, υπογραμμίζει: «Η Ελλάδα, αιώνια κι αναμφισβήτητη πηγή πολιτισμού και γνώσης, η Ελλάδα της οποίας είναι κόρη η Αγγελική Σιάμου, διεκδικεί πέρα από τα μοντέρνα όρια της ιστορίας τη συνέχεια της σκέψης της παραμένοντας «σαν ένα εσωτερικό τοπίο-έγραψε εύστοχα ο James Hilman,» Δοκίμιο για τον Πάνα»- σαν μια μεταφορά του φανταστικού βασιλείου που φιλοξενεί τα αρχέτυπα υπό μορφήν θεών», προσθέτοντας ότι η «επιστροφή στην Ελλάδα» είναι το ιδανικό πρότυπο ενός ταξιδιού της συνείδησης, και απαραίτητο να πραγματοποιήσει κανείς «όταν το κυρίαρχο όραμα που κρατάει ενιαία μια περίοδο της κουλτούρας ραγίσει». Για να ολοκληρώσουμε, τέλος, ότι «η επιστροφή στην Ελλάδα» δεν είναι ρομαντικός ή συμβολικός αισθητισμός, αλλά μάλλον μια κάθοδος στη σπηλιά».

Ένα ταξίδι στο βάθος των πηγών, λοιπόν, μέσα από τη γνώση της τέχνης, όπως μας υποβάλλει η Αγγελική Σιάμου, μέχρι να αγγίξουμε ακριβώς ένα αδιάκριτο πρωτογενές τέχνης και φύσης, όπου ζωγραφική αφαίρεση και φαινομενικό απόλυτο συγκροτούν εν τέλει ένα μόνο πρωταρχικό στοιχείο».